Men in Black III (2012): Trailer μαύρης παραγωγής

Με κινηματογραφικό υπεραστέρα που έχει καμιά τετραετία να εμφανιστεί στην οθόνη, σκηνοθέτη που έχει πέντε χρόνια να κάτσει πίσω από κινηματογραφική κάμερα, σενάριο που γράφεται και ξαναγράφεται εδώ και τρία χρόνια, κι ένα brand που μαζεύει σκόνη απ’ το τελευταίο του επεισόδιο πριν μια δεκαετία, η Sony είναι πλέον έτοιμη να φέρει τους Men in Black της στην νέα, τρισδιάστατη εποχή, όπως σου επιβεβαιώνει και το πρώτο μεγάλο trailer του MIB3, πετώντας Will Smith και κάμερα μαζί απ' την κορυφή ουρανοξύστη, όχι τόσο για να σου παραλληλίσει το άλμα στο παρελθόν ως δημιουργική βουτιά στο κενό, όσο για να σε ψήσει για το πόσο φοβερό θα είναι το πεζοδρόμιο όταν το βλέπεις να έρχεται προς τη μούρη σου, σε ψηφιακό 3D. Περίπου όπως θα το βλέπει να έρχεται καταπάνω του κι ο Barry Sonnenfeld, δηλαδή.

Ο σκηνοθέτης των δυο πρώτων ταινιών της σειράς, βρέθηκε δεμένος με ένα project που βασίστηκε σε ιδέα που είχε έρθει στον Will Smith στα γυρίσματα του MIB2 το 2002. Με κεντρικό concept το εικοσιτετράωρο που έχει ο ένας απ’ τους δυο ατσίδες με τα μαύρα, για να διορθώσει το ξαφνικό ξαναγράψιμο του χρόνου που εξαφάνισε πρόωρα τον συνεργάτη του, δυσκολεύοντας τη δουλειά της πρώτης, τελευταίας και μόνης μας γραμμής άμυνας απέναντι στην ολική επίθεση κατακτητών απ’ το διάστημα, το MIB3 απέκτησε δείγμα σεναρίου απ’ τον Etan Cohen στις αρχές του ‘10, υποδέχτηκε τον David Koepp να του ρίξει ένα πέρασμα στα μέσα της χρονιάς, κι άρχισε φιλμάρισμα στα τέλη του ’10, με το ένα τρίτο του σεναρίου του έτοιμο, για να προλάβει την επιστροφή του 30% που προσέφερε η Νέα Υόρκη, για γυρίσματα στην περιφέρειά της. Στα τέλη του ’10, κι ενώ τα γυρίσματα βρίσκονταν σε προγραμματισμένο διάλειμμα, ο Jeff Nathanson μπήκε στο παιχνίδι για να σφίξει τα κομμάτια του ταξιδιού στο χρόνο, απλώνοντας το χρόνο της διακοπής και καθυστερώντας την επανέναρξη των γυρισμάτων για κάνα δίμηνο. Μέσα σ’ αυτό το δίμηνο, ο David Koepp έριξε άλλη μια ματιά στις σελίδες, τις οποίες βέβαια φυλλομέτρησε και η ομάδα του Will Smith, με επί κεφαλής του τελικού σεναριακού lifting τον Michael Soccio, απ’ το Fresh Prince of Bel-Air, έτσι για να αποκλειστεί κάθε περίπτωση δυσαρέσκειας του Smith, που στην πορεία της καριέρας του, έχει «γοητευθεί απ’ τη διαδικασία της σεναριογραφίας», όπως σημείωνε ο Hollywood Reporter. Ανάμεσα στα διάφορα μαλλιοτραβήγματα σεναριογράφων, σκηνοθετών και παραγωγών που προέκυψαν απ’ την εκτεταμένη διάρκεια της αργίας της παραγωγής, προφανώς το τελευταίο που θα ήθελε να κάνει η Sony, ήταν να κακοκαρδίσει των Αφροαμερικάνο τυφώνα των ταμείων, ο οποίος κατάφερε να πλασαριστεί ως μόνος φάρος σωτηρίας ετούτου του project, που είδε το budget του να πρήζεται ως τα $250 εκατομμύρια (στα οποία μπορείς να προσθέσεις και καμιά 150ριά έξτρα, αν υπολογίσεις τα έξοδα προώθησης), βρέθηκε με τον δεύτερο πρωταγωνιστή του ουσιαστικά σκοτωμένο, μιας και η σεναριακή έμπνευση του Smith περιόρισε το screen-time του Tommy Lee Jones οριακά πάνω απ’ το δεκάλεπτο, έχει ως δημογραφικό στανταράκι μονάχα όσους νοσταλγούς του τίτλου έχουν μείνει ζωντανοί απ’ το φιάσκο του πρώτου sequel, και ως φρέσκο γοήτρο στην όλη ιστορία, ουσιαστικά προσφέρει μονάχα τις μιμήσεις του Josh Brolin ως 20άρη Tommy Lee Jones. Κι αν σκεφτείς ότι ο Brolin πλησιάζει τα μισά των δεύτερων –άντα του, ε μπορείς να υπολογίσεις και το βάρος που δέχτηκε το budget απ’ τις πρόσθετες ψηφιακές απαιτήσεις lifting μιας παραγωγής, που ελπίζει να τελειώσει τα γυρίσματά της στα τέλη του Μάρτη, με τον σκηνοθέτη της σε μια κατάσταση απελπισμένης ευφορίας, πρακτικά να λέει δεξιά κι αριστερά πως αν καταφέρουν να βγουν ζωντανοί απ’ αυτό το πανηγύρι, θα είναι η μεγαλύτερη επίδειξη κατά τύχην επιτυχίας της τελευταίας δεκαετίας.

Όπως και να 'χει, με την ταινία να είναι προγραμματισμένη για έξοδο χωρίς κανέναν σοβαρό ανταγωνισμό στο άνοιγμά της, και μόνη αγωνία να μαζέψει ότι μπορεί να πιάσει, πρωτού σκουπίσει τα απομεινάρια της το The Dark Knight Rises κάνα δίμηνο αργότερα, το MiB3 εξακολουθεί να διατηρεί ημερομηνία ανοίγματος στα τέλη Μάη, οπότε και θα δοκιμαστεί μετά από πολύ καιρό, η ικανότητα του Smith να μετατρέπει σε χρυσά τριψήφια εκατομμύρια, ακόμα και κουράδες σαν το The Pursuit of Happyness (2006). Βέβαια, το ότι η Sony θα έχει ξοδέψει μέχρι τότε κάνα 400άρι μύρια, για το τρίτο επεισόδιο ενός franchise που στο δεύτερο κομμάτι του κόστισε 140 για να φτάσει τα 440 σε εισπράξεις, είναι ένας λόγος να ιδρώνουν οι Γιαπωνέζοι. Πράγμα που σίγουρα βάραινε τον Smith, κάθε φορά που περνούσε το κατώφλι του διώροφου trailer που τους είχε βάλει να του παρκάρουν στα στενά της Νέας Υόρκης.