Oslo, 31. August (2011)

Τριαντάρης πρώην ναρκομανής συγγραφέας, στο τελευταίο στάδιο της κοινωνικής επανένταξής του, προσπαθεί να επανασυνδέσει και τη ζωή του, στη νορβηγική πρωτεύουσα, τη τελευταία μέρα του καλοκαιριού.
Στην επιστροφή του από το Reprise (2006) που τον καταξίωσε στους φεστιβαλικούς κύκλους, ο Joachim Trier καταπιάνεται με το κυριολεκτικά αιώνιο "διάστημα ανάμεσα" του εθισμού, βασίζεται στο σύντομο μυθιστόρημα Le Feu Follet του Pierre Drieu La Rochelle από το 1931 για να αναπαραστήσει τον βάλτο ανάμεσα στην αποτοξίνωση και τη παλινδρόμηση, την οριστική οπισθοδρόμηση ακριβέστερα, μιας και ο La Rouchelle φαίνεται να είχε βασίσει την ιστορία του στην αυτοκτονία του φίλου του σουρεαλιστή και αλκοολικού ποιητή Jacques Rigaut, και ο Trier από τον τίτλο ακόμα σε προετοιμάζει για τη τελευταία μέρα του δικού του ήρωα. Ο σκηνοθέτης επιμένει και αφηγηματικά να σε προκαταβάλλει για τη κατάληξη της ημέρας, όχι γιατί σκοπεύει να σε αρμέξει συναισθηματικά, αλλά για να ενισχύσει τη σημασία και την ένταση της ημι-ντοκιμενταρίστικης συνέχειας, να σου επιστήσει τη προσοχή με άλλα λόγια: ο ήρωας, ο Anders Danielsen Lie που επιστρέφει κι αυτός στον πρωταγωνιστικό ρόλο, στη πρώτη του σκηνή γεμίζει τις τσέπες του με πέτρες, παίρνει αγκαλιά και μια μεγαλύτερη, βουτάει στο νερό για να πνιγεί, εξαφανίζεται κάτω από την επιφάνεια για λίγα λεπτά, αναδύεται σκασμένος και αποτυχημένος, και επιστρέφει στο κέντρο που τον φιλοξενεί, βρεγμένος αλλά σα να μη συνέβη τίποτα.

Το Oslo είναι βέβαια εξίσου σημαντικός πρωταγωνιστής της ταινίας, και ο Danielsen Lie ταξιδεύει στη συνέχεια εκεί, με άδεια από το κέντρο του, για να βρει δουλειά. Αλλά προτιμάει να έρθει σε επαφή πρώτα με παιδικό του φίλο, έτερο από αυτούς τους χαρακτηριστικά πολιτισμένους και προσγειωμένους Βόρειους αστούς και οικογενειάρχη πλέον, για να ψάξουνε μαζί πού πήγανε όλες αυτές οι αμέτρητες νεανικές δυνατότητες και πιθανότητες από.. τη προηγούμενη δουλειά του σκηνοθέτη (το Reprise). Το έργο του La Rouchelle το είχε διασκευάσει το ίδιο χαλαρά και ο Louis Malle το 1963, και ο Trier μάλλον συνειδητά έψαξε στο ανυπόκριτο πνεύμα της nouvelle vague ψάχνοντας και να κάνει κάτι στα γρήγορα, η κάμερά του δεν είναι σταθερή μεν αλλά ακολουθεί τους πρωταγωνιστές με αβίαστο ρυθμό και οικεία αισθητική, σε κάνει μέρος της συζήτησής τους, άνθρωπο χαρισματικό που επανεξετάζει την ακεραιότητά του έχοντας αντιμετωπίσει συμβιβασμούς, που αναζητάει την αυτο-αποδοχή χωρίς αυτο-λύπηση. Γρήγορα διαπιστώνεις, από την αντίστιξη των δυο συζητητών, πως ο χαρακτήρας του Danielsen Lie δεν έχει τη πολυτέλεια του αυτοσαρκασμού, οι όποιες (άγνωστες) επιλογές του κόστισαν σε άλλους και τον καταπλακώνει το βάρος τους, και έτσι (σε συνδυασμό με την ευφυία του και την ακεραιότητα των ονείρων του πάντα) μένει εκτεθειμένος, ελάχιστα ευλύγιστος και ιδιαίτερα ευαίσθητος. Γρήγορα διαπιστώνεις και πως το κλείσιμο της συζήτησης κλείνει και την θεωρητική προσέγγιση που επιδιώκει το Oslo, από κει και πέρα περνάς στην εμπέδωση, η αφήγηση διαγράφει ένα ωρολογιακό τόξο, ακολουθεί τη πορεία του ήλιου όσο ακολουθεί και τον κεντρικό χαρακτήρα από την αισιοδοξία στη μελαγχολία, ο σκηνοθέτης έχει μια εξαιρετική αίσθηση της "στιγμής πριν" που μπορείς να τη πεις και υπογραφή του πια, και τη χρησιμοποιεί για να εξετάσει ως και τις τροχιές των ανθρώπων που προσπερνάνε τον ήρωά του, από τη παρατηρητική σκοπιά του ήρωά του.