The Rum Diary (2011)

Πλανόδιος δημοσιογράφος κουρασμένος από την Αμερική του Eisenhower, φτάνει στο Puerto Rico για να εμποδίσει, με το να κολυμπάει στο ρούμι και να γράφει για ζώδια, υποθηκευμένη τοπική εφημερίδα να το παραδώσει στην ανηθικότητα. Δύσκολα επιχειρηματολογείς πως ο Hunter S Thompson αυτοπροσδιορίστηκε, μιας και μπορεί να καθόρισε την ιμπρεσιονιστική δημοσιογραφία αλλά ουσιαστική έμπνευση βρήκε αφρίζοντας κατά του Richard Nixon, και έτσι ακόμα πιο δύσκολα ισχυρίζεσαι πως το Rum Diary (2011) έχει κάποιου είδους εστίαση, μια κατά βάση μεθυσμένη οργή ενάντια στη μηχανή.. σαράβαλου που περιφέρει τους πρωταγωνιστές στη διάρκεια είναι, βασίστηκε άλλωστε σε νουβέλα που έκανε καμιά σαρανταριά χρόνια να εκδοθεί γιατί ενδιέφερε ελάχιστους, ενώ και η ίδια η παραγωγή πέρναγε καμιά δεκαριά χρόνια από τα χέρια διάφορων, μέχρι που ο Thompson βαρέθηκε να εξοργίζεται υποθέτεις, κι αυτοκτόνησε. Ακόμα και όταν τα δικαιώματα της ιστορίας βρέθηκαν σε χέρια ανθρώπων που ενδιαφέρονταν πραγματικά να τα σεβαστούν, πάλι ταινία δε γίνονταν, μέχρι που το ξαναέριξε στο πιοτό ο Bruce Robinson μπας και εμπνευστεί να τη προσεγγίσει κινηματογραφικά. Ο Robinson θα μπορούσε άνετα, χωρίς να αλλάξει το πνεύμα, να βάλει τον Johnny Depp drive-by shooter των φτωχογειτονιών του San Juan, χαμίνια να του σμπρώχνουν το καρούλι, να στοχεύει παχιές κοτοπουλάδες και να πετυχαίνει τη τηλεόραση της γριούλας απέναντι, αλλά τελικά επικέντρωσε στη διαβολικότητα του Aaron Eckhart, που σκοπεύει να κατακτήσει τον κόσμο χτίζοντας ξενοδοχείο σε νησάκι πρώην πεδίο βολής του αμερικάνικου ναυτικού. Η αντιπαλότητα Depp και Eckhart είναι θεωρητικά σε ηθικό επίπεδο αλλά στη πράξη.. φετιχιστική, για τη κατοχή μιας κόκκινης Corvette και μιας ξανθιάς αντρικής φαντασίωσης, και η αφήγηση λοξοδρομεί ατελείωτα σε.. όλο το Puerto Rico, από τη μια για να σου δώσει την αίσθηση του τόπου και χρόνου της επιρροής του Thompson από τον Hemingway, και από την άλλη την ήδη ανεπτυγμένη (αίσθηση) του τρόμου του συγγραφέα μπροστά σε μέλλον απλής ασωτείας και αναποτελεσματικότητας. Οι αποσυνδεδεμένες βινιέτες του Robinson είναι πιο υπέροχες και κούφιες ακόμα και από την Amber Heard λεσβία (στη πραγματική της ζωή), ο ρόλος του πενηντάρη Johnny μοιάζει με κάτι που θα έγραφε για τον Jack Sparrow ο εικοσάρης Paul Kemp (alter ego του Thompson στην ιστορία), αλλά η ταινία ανήκε έτσι κι αλλιώς στους πρωταγωνιστές που πιστεύουνε όλοι στη σημασία αυτού του μεθυσμένου ιδεαλιστικού σκανδαλοθηρικού αποθαρρυμένου βαριεστημένου ψευδο-αισθηματικού στιγματισμένου μισο-μυθιστορηματικού ταξιδιού, και ο σκηνοθέτης τους παρέδωσε όπου χρειάζονταν τα ηνία, να το κάνουνε και γοητευτικό.