This Must Be the Place (2011)

Αφασικός συνταξιούχος γκοθάς βγαίνει απ’ την ανία του για να επιστρέψει στην Αμερική ψάχνοντας βασανιστή των Ες Ες που ταλαιπώρησε τον πατέρα του στο Άουσβιτς.
Αγγλόφωνο ντεμπούτο για τον Paolo Sorrentino, ετούτο το μυστήριο μείγμα γλυκόπικρης κωμωδίας, ελαφρά γκροτέσκου slapstick και επώδυνα επιφανειακής αναζήτησης της χαμένης αθωότητας ενός ανθρώπου που φαίνεται να έχει χάσει τα λογικά του μαζί με το λόγο της ύπαρξής του, δεν είναι ακριβώς το είδος της ταινίας που θα περίμενες, έχοντας σα σημείο αναφοράς την γκραντιοζιτέ της φιλοδοξίας του σκηνοθέτη του οσκαρικού υποψήφιου Il Divo (2008). Όμως η απόπειρά του να φέρει στην οθόνη κάτι που μοιάζει ολοφάνερα με το απόλυτο cocktail των αναφορών του Ιταλού απ’ την αμερικανική κινηματογραφική παράδοση, υποφέρει απ’ το ίδιο πρόβλημα που ταλαιπωρεί και τον κεντρικό του ήρωα: ολοκληρωτική απώλεια προσανατολισμού. Με τον Luca Bigazzi σταθερό στη διεύθυνση φωτογραφίας πρακτικά όλης του της φιλμογραφίας, ο Sorrentino διατηρεί την κινηματογραφική του αισθητική στα όρια του φαντεζί και του αρτιφισιέλ μεγαλειώδους, για να σου ζωγραφίσει με γοητευτικά χρώματα και πλάνα ευάερα κι ευήλια, το road movie της επιστροφής συναισθηματικά και διανοητικά αποκομμένου παρεξηγημένου γιου, στην πραγματικότητα που προτίμησε να απομονώσει για να μην τον πληγώσει. Κουβαλώντας την ταινία ολοκληρωτικά στους ώμους του, ο Sean Penn σε φάση I Am Emo Sam, περιφέρεται σα να’χει κάτσει σε μπαστούνι που έχει φτάσει να του γαργαλάει τις αμυγδαλές, και μαζεύει για κάνα μισάωρο και βάλε, ιδιαιτερότητες απ’ την λίστα των ηρώων του Wes Anderson και του Tim Burton να τις ρίξει όλες απάνω του, για να στήσει τον χαρακτήρα του σαν απαύγασμα εκκεντρικής εκκεντρικότητας, που έπεσε στο καζάνι της παραξενιάς όταν ήταν μικρός. Κι ύστερα, πιάνει να σέρνει τα μπαγκάζια του παρελθόντος του σε κυριολεκτικές βαλίτσες με ροδάκια, για να σου υπογραμμίσει την γενικότερη έλλειψη διακριτικότητας για την οποία διακρίνεται το σενάριο που συνυπογράφει ο Sorrentino με τον γραφιά του, Umberto Contarello, καθώς ξεκινά το ταξίδι σας στα δρομάκια της αχανούς Αμερικής, με ιδιαίτερη προτίμηση σ’ εκείνες τις γειτονιές και τις γωνίες που συχνάζουν όσοι απ’ τους μυστήριους, παρεξηγημένους Αμερικανούς, δεν χώρεσαν στις μυστήριες, παρεξηγημένες ιστορίες των ηρώων του Wim Wenders. Αναμενόμενα, σ’ αυτή τη διαδρομή θα χωθεί κι ένας αέρας από ιστορία εκδίκησης με αρώματα παλιού καλού αμερικανικού western, το οποίο ο Sorrentino θα φροντίσει να αναδείξει με την ανοιχτή πλανοθεσία και τα στριμμένα του καδράκια, εναλλάσσοντας ύφος, στυλ και κορώνες τονικότητας, μέχρι επιτέλους ο ήρωάς του να φτάσει στο τέλος της διαδρομής του, να μάθει το μυστικό που δεν ήθελε ν’ ακούσει, και να βρει τη λύτρωση που δεν έβλεπε πίσω απ’ τις ατημέλητές του αφέλειες, έτσι που είχαν μεγαλώσει τόσο, που έκρυψαν κι από τον Sorrentino ακόμη, την εικόνα του τι ακριβώς ταινία ξεκίνησε να γυρίσει.