Wrath of the Titans (2012)

Το γνωστό αρχαίο sequel του μύθου του Περσέα, εξολοθρευτή του Κράκεν, που κατεβαίνει στον λαβύρινθο των Ταρτάρων και σκοτώνει τον Μινώταυρο για να σώσει τον Δια και τον Ποσειδώνα απ’ τον Άδη και τον Άρη πριν απελευθερώσουν τον Κρόνο.Αν η πρώτη ταινία ήταν ένα σαλατιασμένο μπουρδούκλωμα του μύθου του Περσέα, με ολίγη από Τιτάνες σ’ ένα αναχρονιστικό δωδεκαθεϊστικό μακελειό που είχε για κύρια σκοτούρα του το να μη μπερδευτείς και νομίσεις ότι βλέπεις ξεχυλωμένο επεισόδιο του Ηρακλή χωρίς τον Kevin Sorbo, ετούτο ‘δω το sequel είναι το απόλυτο μπουρδέλιασμα όποιας ιστορίας σου είχε πει ο παππούς σου όταν προσπαθούσε να σε κρατήσει στο κρεβάτι τα καλοκαιρινά μεσημέρια στο χωριό, με μυθολογίες κι ήρωες, ονόματα, τοποθεσίες και ηρωϊκά ανδραγαθήματα να πέφτουν ανέμελα στο μίξερ να ανακατευτούν σ’ ένα κοκτέηλ εγκεφαλοκτονικής ασυναρτησίας, που όχι μόνο αδιαφορεί για το πόση σχέση μπορεί να 'χουν τα συστατικα του μεταξύ τους, αλλά και για το πώς απ’ το ένα χωροπηδάει η πλοκή στο άλλο, λες κι ο ήρωας μαζί με τις ημιθεϊκές δυνάμεις του, έχει ανακαλύψει κάπου και τη συσκευή τηλεμεταφοράς του Star Trek και την έχει βραχυκυκλώσει με το κοντρόλ της τηλεόρασής σου.

Η Χίμαιρα μπασταρδεύεται με τη Λερναία Ύδρα, ο Μινώταυρος που είχε ξεψυχίσει στα ποδάρια του Θησέα πριν μερικούς μήνες, ανασταίνεται για να τον σκοτώσει ο Περσέας καλύτερα, ο Άρης αποκτά προφορά εγκεφαλικού για να ταιριάζει με τη σκοτεινή Οξφορδιανή εκφορά που χρησιμοποιεί ο Άδης για να σου σιγουρέψει τις κακές του προθέσεις, ο Κρόνος είναι κάτι σα πλαγιασμένο βουνό που περιμένει να ξυπνήσει να γίνει ηφαίστειο με πόδια κι ο Περσέας αναγκάζεται να βγει απ’ τη σύνταξη και το πένθος της Ιως του, που έχει πεθάνει πριν δεις καν τα προσεχώς, για να βάλει σε μια τάξη την Ελλάδα, και να γνωρίσει τη νέα του αγαπημένη στη φιγούρα της Ανδρομέδας, η οποία κυκλοφορεί με μόνιμη έκφραση υστερίας, γιατί εκτός του ότι προέκυψε βασίλισσα της Ελλάδας ολόκληρης απ’ το πουθενά, πρέπει να τα βάλει και με θεούς και δαίμονες μαζί, χωρίς να 'χει τίποτα καλύτερο για στρατιά, από ένα μάτσο ξεχασμένους κομπάρσους που της βρήκε η Warner να τριγυρνάνε ψάχνοντας δουλειά στο πεζοδρόμιο απέναντι απ’ το στούντιο. Δεν είναι μικρό το χάλι που καλείται να βάλει σε σειρά ο Liebesman και συνηθισμένος όπως είναι σε αρπακόλικα projects, βάζει το κράνος του και βουτάει με το κεφάλι στον αχταρμά, βγάζει εκτός μάχης τα παιδιαρίσματα των γραφιάδων του στα δραματικά και της πλοκής τα επεξηγηματικά και κόβει όσο μπορεί απ’ των sidekicks τα υποτιθέμενα κωμικά, για να ασχοληθεί σχεδόν αποκλειστικά με της δράσης τα εκρηκτικά. Στα πιο φωνακλάδικα set pieces του, τον προδίδουν αρκετά τα ψηφιακά, όσο κι αν προσπαθεί να τα καμουφλάρει κόβοντας στην καρακαταλασπωμένη σφιγμένη μουσούδα του Worthington, ο οποίος φαίνεται να πονοκεφαλιάζει περισσότερο για το πώς θα ξεμπλέξει απ’ αυτήν την τριλογία που είχε υπογράψει να φέρει σε πέρας, παρά για το πώς θα αψηφίσει όλους τους κανόνες λογικής και φυσικής για να φέρει στα γόνατα το εκάστοτε τέρας. Ομολογουμένως πάντως, ετούτη η τιτανοτεράστια τιτανομαχία επιβίωσης των εγκεφαλικών σου κυττάρων, έχει στα υπέρ της το καλύτερο 3D που έχει παιχτεί στην απο ‘δώ μεριά του Ολύμπου, με την κάμερα του Liebesman να βρίσκει στα φτωχικά σκηνικά του το άγριο βάθος που λείπει απ' τους φτηνούς του χαρακτήρες και την εικόνα να σε ρουφάει προς τη μέσα μεριά της οθόνης, αντί να σου πετάει γυαλιστερές κοτρόνες έξω απ’ αυτή, αλλά πόσα να κάνει το τρισδιάστατο, άμα δεν έχει και ταινία μαζί;