Ολιγαρχία (2012)

Χρονικό της καταβαράθρωσης των κοινωνιών, απ’ τις αρχές του νεοφιλελευθερισμού μέχρι την επικράτηση της τραπεζοκρατίας.Με ναζάκια λαϊκισμού και τερτίπια Μαϊκλμουρισμού, ο Στέλιος Κούλογλου υπογράφει άλλο ένα τηλεοπτικών προδιαγραφών ντοκιμαντέρ για το αγαπημένο του θέμα: την παγκόσμια συνωμοσία του κεφαλαίου για την επικράτηση των τραπεζιτών ως απόλυτων ρυθμιστών των παγκόσμιων αγορών, λαών και κοινωνιών. Τραβώντας ευθείες γραμμές ανάμεσα στις κορυφαίες φιγούρες που διαμόρφωσαν το πρόσφατο πολιτικό σκηνικό, καθορίζοντας και το σύγχρονο, ο Κούλογλου φορτώνει τα δεινά του πλανήτη στον Milton Friedman και την οικονομική σχολή των Chicago Boys, περνά απ’ το θατσερισμό και τον ρηγκανισμό, στον Gorbatsov, τον Clinton και τον Blair, και χωρίς πολλά-πολλά, διατηρεί ανάλαφρο τον καταγγελτικό του τόνο, φροντίζοντας με γλωσσικές απλοποιήσεις και χαριτωμένες εικονογραφήσεις, να κρατήσει μακριά το δασκαλίστικο ύφος, πασπαλίζοντας την ιστορική του αναδρομή με ανάλαφρο κυνισμό και χιουμοριστικές αποδραματοποιήσεις, δίχως να χάνει τη σαφήνεια και την ακρίβεια του ξεδιπλώματος των όσων έχει να σου πει. Στην ουσία μπορεί άδικο να μην του βρεις, όμως οι σχηματοποιήσεις στρογγυλεύουν την διεισδυτικότητα της γραφής, ενώ η συνωμοσιολογία, μολονότι πιασάρικη και αληθοφανής, παραμένει εν πολλοίς χωρίς στοιχειοθέτηση, όχι απαραίτητα επειδή δεν υπάρχουν οι βάσεις να τη στηρίξουν, αλλά γιατί αφ’ ενός ο χρόνος, αφ’ εταίρου το ύφος του εγχειρήματος, δεν μπορούν να αποκτήσουν κινηματογραφικότητα μόνο λόγω του μεγέθους της οθόνης που θα τα προβάλει, κι απ’ την άλλη, οι ερμηνείες της Ιστορίας παραμένουν ερμηνείες, όποιος κι αν είναι αυτός που τις ερμηνεύει, κι οι συνεντεύξεις γνωστών κι αγνώστων αναλυτών και προφητών, δεν αποτελούν ντοκουμέντα, όταν δεν έχουν... ντοκουμέντα. Η ταινία, που προβλήθηκε στο περασμένο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης τιγκάροντας τις αίθουσες ως τα ταβάνια, εκπέμπει αέρα επαναστατικής εγρήγορσης που την κάνει απολαυστικό θέαμα ειδικά όταν παρακολουθείται με παρέα, ενώ οι ιαχές επιβράβευσης που θ’ ακούσεις να πετάγονται από πολιτικοποιημένης γεύσης σαραντάρες γύρω σου, αρκούν να καταλάβεις γιατί ο Κούλογλου είναι ο ροκ σταρ της ντόπιας ντοκιμαντερικής σκηνής, ακόμη κι αν δεν το δεις επί της οθόνης.