Elles (2011)

Μια υποτιθέμενα κοντά στο λούμπεν Γαλλίδα μικροαστή, και μια Πολωνίδα υποτιθέμενα προσωρινή μετανάστρια, νεαρές και εργάτριες του σεξ οι δυο τους, είναι το θέμα έρευνας οικογενειάρχισσας δημοσιογράφου του Elle. Σα γαλλικούρα, έστω και με πολωνική Małgorzata Szumowska υπογραφή, οι Elles (2011) ανακαλύπτουν μεσοαστικά τον τροχό των ανοιχτών ποδιών, εξετάζουν το θεσμοποιημένο πήδημα ενιαία, σα συναλλαγή, όπως κάνουν οι διάφορες αντικρουόμενες αλλοπρόσαλλες φεμινιστικές θεωρίες από την εποχή τουλάχιστο του δεύτερου κύματος (με πιο διαβόητη την από τότε θέση της Andrea Dworkin, την εξίσωση πορνείας και γάμου σε θεσμούς παρόμοια καταπιεστικούς και επικίνδυνους για τις γυναίκες). Με άλλα λόγια, η ταινία προφασίζεται πως παρουσιάζει δυο το πρωί φοιτήτριες το βράδυ πόρνες, για να κάνει τις ίδιες παλιές συγκρίσεις σα καινές, για να αντιπαραβάλλει τις οικογενειακές υποχρεώσεις της Juliette Binoche με τις επαγγελματικές των Anaïs Demoustier και Joanna Kulig. Και να τις αντιπαραβάλλει με φανφάρα εννοείται, το μαλακό πορνογράφημα περπατημένων κορασίδων και το κενό της ζωής αστής σαραντάρας γκόμενας, ντύνονται με αρκετά ιλαρή ψευτο-διανοουμενίστικη διάθεση, μέχρι που σε κάποια σημεία --σε κάτι μπαλάντες μετά από ουρολαγνείες ενδεικτικά-- δε μπορείς να διακρίνεις αν η Szumowska σοβαρολογεί, αν έχει κάποια κόμικ προδιάθεση, ή αν παρωδεί αντίστοιχες υποκριτικές υπερβολές αντίστοιχων σεναρογραφιοσκηνοθετριών παύλα αστροναυτριών του παρελθόντος. Βέβαια, η διάκριση είναι δύσκολη γιατί η συγκεκριμένη ταλαντούχα έχει αναντίρρητα στιλ στη σκηνοθεσία της, έχει έναν.. ντοκιμενταρίστικο φορμαλισμό, θολώνει τα όρια ανάμεσα στο φυσικό της στιγμής και το φυσικά στημένο, τη βοηθάνε και δυο από τις πρωταγωνίστριές της, η Binoche και η Kulig, που φαίνονται να μη γνωρίζουν ντροπή, η μια βρίσκει αυτοπεποίθηση στη μεγάλη καριέρα της, η άλλη στα μεγάλα στήθια της. Έτσι το αποτέλεσμα είναι μια κλάση ανώτερο από παπάρες τύπου Shame (2011) ας πούμε, έχει μια ζεστασιά και μια ευθύτητα που πλησιάζει τον αυτοσαρκασμό αντί να κάνει επίδειξη haute housewife-οσύνης και αρλούμπας. Και οι "πτώσεις" του στο τελευταίο μέρος --γιατί φυσικά και οι τρείς γυναίκες είναι στημένες για (πάθημα και) μάθημα-- είναι σχετικά λυτρωτικές, η Szumowska δεν έχει τουλάχιστο διάθεση να απορρίψει τις επιλογές ζωής των ηρωίδων της. Αντίθετα κάνει μια αξιέπαινη προσπάθεια να οργανώσει θεωρητικά την αφήγησή της, αυτή είναι θεματική (και όχι σειριακή), στιγμές από τη καθημερινότητα της Binoche χρωματίζονται συμβολικά, και ευτυχώς δυσδιάκριτα και πάλι, με σκηνές από τα βιώματα των σέξουαλων με το αζημίωτο κοριτσιών.