The Pirates! Band of Misfits (2012)

Ρεμπεσκές κουρσάρος με πλήρωμα αχρήστων, βάζει στόχο το βραβείο του Πειρατή της Χρονιάς, αλλά συναντάει τον Δαρβίνο, ο οποίος τον πείθει καλύτερα να πουλήσει τον παπαγάλο του, που δεν είναι παπαγάλος.Μια ιστορία γεμάτη παιδική δράση και απλόχερες μερίδες μισοψημένου χιούμορ, για την αξία της αγάπης ενός άνδρα για το πουλί του, στην πλήρη κυριολεξία, το Pirates! φέρει την σφραγίδα της Aardman στην φινέτσα της αισθητικής του, με την γρετζάδα του claymation να προσφέρει ένα ευχάριστο ξέπλυμα στα μάτια σου απ’ την συνήθη γυαλάδα του ψηφιακού κινούμενου. Βασισμένο σε σειρά από παιδικά βιβλία πειρατικών περιπετειών εκπαιδευτικών αφετηριών, που θέλουν τους απόβλητους ναυτικούς να συναντιούνται με περσόνες των τεχνών και των επιστημών, το Band of Misfits μπορεί να μην πιάνει την ξηρότητα του χιούμορ ενός Wallace and Gromit, ή την οπτική εφευρετικότητα του Chicken Run (2000), καταφέρνει όμως να νερώσει την αιρετική του διάθεση αρκετά για να συνίσταται για κατανάλωση από παιδικά ματάκια, διατηρώντας ζαβολιάρικα ευρήματα για ενήλικα χαχανητά. Με πρόβλημα στον σεναριακό της προσανατολισμό, εφάμιλλο αυτού του κεντρικού του χαρακτήρα που δεν θα μπορούσε να βρει θησαυρό αν του τον έφερνε στο κεφάλι ο παπαγάλος του, η ταινία δυσκολεύεται να αποφασίσει την αφηγηματική πορεία που θέλει να ακολουθήσει, χοροπηδώντας απ’ τη μια πλοκή στην άλλη, με τρόπο που δεν καμουφλάρει ακριβώς, το ότι αντλεί έμπνευση από περισσότερες της μίας ιστορίας. Η υπερκινητικότητα του σεναρίου δεν θα αποτελέσει πρόβλημα για το target group της βέβαια, τουλάχιστον όχι τόσο μεγάλο, όσο για τους συνοδούς του, οι οποίοι απ’ την άλλη, θα εκτιμήσουν την πληθώρα των οπτικών gags με τα οποία τιγκάρει τα κάδρα του το σκηνοθετικό δίδυμο, αλλά και τη φινέτσα της δουλειά της ομάδας του σχεδιασμού στα ψηφιακά υπόβαθρα, που χαρίζουν το δικό τους σουρεαλιστικό τόνο στα τεκταινόμενα. Πολύ λιγότερο πειρατικό, απ’ όσο το κάνουν να φαίνεται ο τίτλος και οι χαρακτήρες του, ετούτο το σαλπάρισμα της Aardman στα βαθιά νερά πρωτότυπου υλικού με φιλοδοξίες franchise, φαίνεται σέρνει άγκυρα αμηχανίας της δημιουργικής ομάδας να διαχειριστεί χαρακτήρες δίχως υπόβαθρο κινηματογραφικό, ή έστω μεσαίου μήκους τηλεοπτικό, πράγμα που σου δικαιολογεί και το γεγονός ότι τον πλέον αποτελεσματικό της χαρακτήρα και κύριο κινητήριο μοχλό της κωμωδίας της, τον βρίσκει στον βουβό «ανθρωπομπατζή» του Δαρβίνου, που δεν είναι παρά μια παραλλαγή ενός συγκεκριμένου, χαρακτηριστικά καυστικού και εικονικού για την εταιρεία σκύλου, που ακούει στο όνομα Gromit, αν έχεις υπόψιν σου.