We Bought a Zoo (2011)

Για να αλλάξει περιβάλλον και να απαλλάξει την οικογένειά του από το φάντασμα της γυναίκας του, πρόσφατα χήρος μετακομίζει σε ιδανική αγροικία, που παραμένει στον πάτο της λίστας των πωλητών γιατί ο κήπος της τυχαίνει να είναι ζωολογικός. Ιστορικά, οι επιστροφές του Cameron Crowe και του Alexander Payne, στις αίθουσες το χειμώνα και με επιλογές απελπισίας, είχανε ξεκάθαρο νικητή: αν και ανεξάρτητη παραγωγή οι Descendants (2011) του δεύτερου μαζέψανε πολλές δεκάδες εκατομμύρια παραπάνω από το στουντιακό We Bought a Zoo (2011) του πρώτου, και φορτώθηκαν με οσκαρικές υποψηφιότητες αντί με κριτικές κατηγορίες για ανυπόφορη γλυκεράδα. Οι δυο ταινίες έχουνε χοντρικά και κοινό θέμα, άντρα που χάνει τη γυναίκα του και μένει με τα δυο παιδιά του, έτσι μπορείς να συμπεράνεις πως κοινό, κριτικοί και ακαδημαϊκοί προτιμάνε πλέον να βλέπουν τον εαυτό τους σα μοναχικό καουμπόι οικογενειάρχη σκοτεινού χιούμορ και faux indie αισθητικής, παρά πρωταγωνιστή σε εγκάρδιο παραδοσιακό ντετερμινιστικό τόξο αφήγησης. Ειλικρινέστερη δουλειά παρολαυτά παραμένει αυτή του Crowe, ο σκηνοθέτης έχει για επωνυμία τον ιδεαλισμό του φευγάτου τύπου, που δε γίνεται εύκολα βορά των κυνικών, και το απομνημόνευμα του Benjamin Mee στο οποίο βασίστηκε το σενάριο, του ταιριάζει (του Crowe) κατά βάση σαν υλικό, όπως δηλώνει από τον τίτλο του ακόμα. Το σενάριο το παρέλαβε ο Crowe από την Aline Brosh McKenna και έτσι ξέρεις πως η δομή του είναι ευλαβικά Syd-Field-ική, όμως η υπογραφή του σκηνοθέτη είναι ξεκάθαρη στους χαρακτήρες, οι οποίοι είναι τόσο ολοκληρωμένοι ώστε να.. ιδιοποιούνται κάθε ρότα κάθε τέχνασμα και κάθε τρύπα στη ροή: όταν ο Matt Damon (που του 'κανε καντάδες ο Crowe για να εξασφαλίσει τη συμμετοχή του) παίρνει κάποια απόφαση ή ξεστομίζει καμιά ατάκα, σου δίνει την αίσθηση πως του ανήκει, είναι κομμάτι μιας ανθρώπινης προσωπικότητας, αντί για προβολή, εξιδανίκευση, εξυπηρέτηση, κατήχηση ή οτιδήποτε άλλο. Το Zoo, σε αντίθεση με τους Descendants, πάει τους ήρωές του και πέρα από το παθητικό παραζάλισμα, σε αυθεντική θλίψη, αίσθηση ματαιότητας και αναζήτηση ελπίδας, που δε μπορείς να κατηγορήσεις και για καμιά υπερβολική αρρενωπότητα. Από κει και παραπέρα, τα ρομάντζα είναι υποχρεωτικά, τα ζώα σύγχρονα έγκλειστα (σα σε νορβηγική φυλακή ένα πράμα), η υπόκρουση αλέγρα Sigur-Rós-ική, και το φως της ημέρας μαγευτικό. Σημαντικότερα, και παρόλο που αποφεύγει τυπικές χολιγουντιές (μέχρι και ο κακούλης της ιστορίας, είναι ουσιαστικά επιθεωρητής που κάνει τη δουλειά του), η ταινία ποτέ δε ξεμένει από ανάσες, πάντα βρίσκει κάτι εμπνευσμένο να προσθέσει στο συγκινητικό κρεσέντο της όσο πλησιάζει η κορύφωση.