21 Jump Street (2012)

Σπασίκλας και κουφιοκέφαλος, που τελειώνουν μαζί το λύκειο και τη σχολή αστυνομικών, μπαίνουν σε δοκιμαστική μονάδα επίλεκτων κρυφών πρακτόρων, που τους στέλνει πίσω στο λύκειο για να ξεσκεπάσουν κύκλωμα ναρκεμπόρων. Ακόμη και να μην πρόλαβες τις εποχές που ο Johnny Depp γέμιζε με wall to wall αφισοκολλήσεις τους αναστεναγμούς των λυκειοκόριτσων (και μερικών λυκειαγοριών) του πλανήτη ολόκληρου, το 21 Jump Street θα το ‘χεις υπόψη σου ως την σειρά που κάρφωσε με ταβανόπροκες τον καπετάν Σπάροου στη συλλογική ποπ κουλτούρα πριν τρεις δεκαετίες και κάτι, αν όχι ότι έγινε κι αστυνομική σειρά αναφοράς για τα 80s. Δεκαετία όχι ιδιαίτερα ενδεδειγμένη για σοβαρές αναβιώσεις των τίτλων της, για λόγους που δεν περιορίζονται μονάχα στη γκαρνταρόμπα των γονιών σου, κι έχουν και κάτι λίγα να κάνουν με το να φανταστείς το κοινό της Αβραμιώτου να προβάρει ατάκες σκληροψημένου μπάτσου. Κάπως έτσι, Michael Bacall και Jonah Hill, έδωσαν στο σκηνοθετικό δίδυμο του Cloudy with a Chance of Meatballs (2009), να πατήσουν σε σενάριο που παίρνει τους The Other Guys (2010), τους βαράει μια ένεση από Superbad (2007) και τους πετάει σε σκηνικό 17 Again (2009) εμπλουτισμένο με εγκεφαλικό παλμό, και μια διάθεση σάτιρας όχι μονάχα της δικιάς σου νοσταλγίας, αλλά κι αυτής της χολιγουντιανής τιτλοθηρίας, που ψάχνει ό,τι βρει στο σεντούκι των αναμνήσεών σου, να σου το ξεσκονίσει και να σου το ξαναφορέσει για καινούριο κοστουμάκι της μοδός. Ξεκινώντας από δυσθυμίες κι αγριέματα για τις άρδην αλλαγές σ’ αυτά που θυμόντουσαν οι χαρακτήρες τους ως ισορροπίες λυκειακές, ο Phil Lord κι ο Chris Miller περνάνε απ’ την κωμωδία καταστάσεων σε κανιβαλισμούς των όσων θυμόσουνα για τσαμπουκάδες και εκρήξεις από ταινίες αστυνομικές, κι αφού σε βαλτώσουν λιγάκι με τις ωριμάνσεις χαρακτήρων και bromance ειδυλλίων (που σε τέτοιες δραματικές αψίδες της μετά-Apatow εποχής, τις λες και βεβαρημένα υποχρεωτικές), σε ρίχνουν σε κλωτσοπατινάδες δράσης που κρύβουν κοστουμαρισμένο και το περιβόητο, νοστιμότατο cameo του Depp, για να σε στείλουν σπίτι χορτάτο συγκρατημένη καφρίλα, με λίγο χιούμορ σεξοτουαλέτας για το άρωμα.

Ο Jonah Hill, που είχε πέσει στο καζάνι της κωμικής ενέργειας όταν ήταν μικρός, κρατάει απάνω του τον κύριο όγκο των απαιτήσεων λεκτικής εξυπνάδας και ερμηνευτικής σπιρτάδας της ταινίας, ενώ καταφέρνει να αλαφρώσει ερμηνευτικά και τον χτιστό Channing Tatum, ο οποίος σπάει λίγο μέση και πλησιάζει στο λέρωμα της καθαρής μουσούδας της εικόνας του, προσθέτοντας ένα αξιοπρεπή δεύτερο πόλο σωματικής κωμωδίας.