Maniac (2012): Κεφαλαλγία από τις Κάνες

Πάνω εκεί που οι δρόμοι μοιάζανε ασφαλείς, ακόμα ένας μανιακός δολοφόνος, με φετίχ το δέρμα του κεφαλιού, επιστρέφει στο κυνήγι. Πρωταγωνιστεί στο Maniac (2012) το φιλμ με το οποίο έκλεισε ουσιαστικά, μετά τα μεσάνυχτα χτες, το φετινό πρόγραμμα των Κανών, που ολοκληρώνεται επίσημα το βράδυ με την απονομή των βραβείων (και την Audrey Tautou σαν Thérèse Desqueyroux στην επίσημη τελευταία προβολή). Ο Maniac είναι κοινωνικά ερημίτης ιδιοκτήτης καταστήματος μανεκέν, του οποίου την καταπιεσμένη ανάγκη για φρέσκα σκαλπ ενεργοποιεί μια νεαρή καλλιτέχνιδα που ετοιμάζει έκθεση και τον επισκέπτεται για βοήθεια, σύμφωνα με την σύνοψη. Και αν σου θυμίζει κάτι αυτή (η σύνοψη, άμα σου θυμίζει η καλλιτέχνιδα με το φρέσκο σκαλπ έχουμε πρόβλημα), είναι γιατί βασίστηκε στην ομώνυμη ταινία του '80, μια σλασεριά περισσότερη γνωστή σαν η έμπνευση του Michael Sembello για το δικό του ομώνυμο κομμάτι, παρά για οτιδήποτε άλλο.

Τα credits της επαναδημιουργίας τα μοιράζονται οι Franck Khalfoun, Alexandre Aja και Grégory Levasseur, ο πρώτος τα σκηνοθετικά και οι άλλοι τα σεναριογραφικά. Το τρίο, με πιο επώνυμο τον Aja φυσικά, διεκδικεί ως τέτοιο αναγνώριση για κάποιες εικονικές τρομοπαραγωγές του αιώνα, το The Hills Have Eyes (2006) πιο χαρακτηριστικά, αλλά δούλεψε μόνο το P2 (2007) με τον Khalfoun κύριο υπεύθυνο πίσω από την κάμερα. Το P2 φαίνεται πιο γενικά η καταλληλότερη μεζούρα μέτρησης των εμπορικών φιλοδοξιών της παραγωγής: είχε καταφέρει να ανοίξει σε ευρεία διανομή από τη Summit στην Αμερική, δημιουργώντας όμως ένα σχετικό αρνητικό ρεκόρ εισπράξεων, έτσι τώρα το Maniac θα πρέπει να πείσει πολύ περισσότερο για να έχει παρόμοια μεταχείριση, χωρίς να στοχεύει σε μεγαλύτερο κοινό. Το P2 ανήκε στο υπο-είδος των σλασεριών επιβίωσης, αυτές όπου ο θεατής μένει με τον κεντρικό χαρακτήρα όσο αποφεύγει τις μάχαιρες, και η γαλλική τριάδα δοκίμασε να αναποδογυρίσει αυτή την οπτική στη καινούρια της συνεργασία, παρακολουθείς τώρα τον Elijah Wood όσο ακολουθεί τα ορεκτικά του, και το πλάνο ανοίγει γενικά όσο η ματιά του. Σύμφωνα με την πιο πολυχρησιμοποιημένη ατάκα του σκηνοθέτη, αφήγηση κυριολεκτικά από την άποψη του δολοφόνου "δεν έχει ξαναγίνει σε ταινία τρόμου μέχρι τώρα", ήτανε η αφετηρία για μια "εφευρετική και καινοτόμα" επαναδιατύπωση του πρωτότυπου έργου.

Σύμφωνα με τις πρώτες αντιδράσεις από τη πρεμιέρα στην Croisette, αυτό το επινόημα είναι που παίρνει και τη ταινία από επίπεδο παρακμιακού σινεμά για να τη φτάσει μέχρι το επίσημο πρόγραμμα του πιο μουράτου φεστιβάλ στον πλανήτη. Η επιλογή έχει και ένα αφηγηματικό ρίσκο, περιορίζει το σασπένς μιας και oι θέσεις και οι κινήσεις του μακελάρη είναι οι πιο δεδομένες σε κάθε σκηνή, πράγμα που η φωτογραφία του Maxime Alexandre εξισορροπεί με εφευρετικότητα που φέρνει προς το εξεζητημένο, φανερά και στο τρέιλερ, αλλά η διπλή τόλμη φαίνεται τελικά να ενισχύει τις τύχες της ταινίας, λειτουργώντας υπέρ της. Το σημαντικότερο στοιχείο που προσθέτουν οι κριτικές στα trades για τη ταινία, είναι ότι αποτελεί κινηματογράφο τόσο "βρόμικο" όσο θα περίμενες από τους συντελεστές της, με "βασανιστικά λεπτομερείς εκδορές τριχωτών και άλλες θηριωδίες", στο πνεύμα και κάποιων διαβόητων τέτοιων από το πρωτότυπο του William Lustig. Και ακριβώς τέτοιες υποθέτεις περίμεναν με ανυπομονησία να δουν όσοι κυκλοφόρησαν νωρίς νωρίς μισό το τρέιλερ της Wild Bunch όσο αυτό ανέβαινε στις δαφνοστεφανωμένες σχετικές σελίδες του φεστιβάλ, αλλά η διαδικασία ανεβάσματος ολοκληρώθηκε πριν καναδυό μέρες.