Mud (2012): Sélection officielle clips

Το επίσημο διαγωνιστικό τους κλείνουν απόψε οι Κάνες, με τη δεύτερη ταινία του Matthew McConaughey στο φετινό line-up, το Mud του Jeff Nichols, που με την τρίτη ταινία της καριέρας του, παρακάμπτει το Un Certain Regard και περνάει κατευθείαν στα πουλέν του μεγάλου προγράμματος του μεγαλύτερου φεστιβάλ στην από ’δώ μεριά του πλανήτη, ως ο νεαρότερος διαγωνιζόμενος της χρονιάς του, έχοντας ήδη στο βιογραφικό του συμμετοχές στο Βερολίνο με το Shotgun Stories (2007) και την Εβδομάδα Κριτικής με το περσινό Take Shelter (2011). Το μεγάλο βραβείο των κριτικών πέρσι, φέρνει τον Nichols με σημαντικό momentum στα κόκκινα χαλιά, ενώ το star power του McConaughey και της Reese Witherspoon σε κεντρικούς ρόλους, κατάφεραν να κρατήσουν αρκετά φωτογραφικά flash μέχρι την τελευταία μέρα του φεστιβάλ, που είδε την τεράστια αίθουσα του Lumiere να γεμίζει, παρ’ ότι τόσο αργά στο ημερολόγιο. Όλα αυτά βέβαια δεν σημαίνει ότι θα μεταφραστούν απαραίτητα σε βραβεία στο κλείσιμο της διοργάνωσης αύριο το βράδυ, κι όχι μόνο επειδή η φετινή κριτική επιτροπή υπό τον Nanni Moretti, δύσκολα αναμένεται να παρασυρθεί σε αμερικανικά μονοπάτια.

Έχοντας φτάσει στην μεγάλη της βραδιά στην Κρουαζέτ, με όχι ιδιαίτερα ενθουσιώδη σημειώματα απ’ την αμερικανική βιομηχανία, ετούτη η τρίτη ταινία του Nichols, επαναφέρει τον σκηνοθέτη στα πάτρια εδάφη του αμερικανικού Νότου, στα ποτάμια του Αρκάνσας και τις νησίδες του Μισισίπι, εκεί που δυο πιτσιρίκια στην κατάλληλη ηλικία να περάσουν την ιστορία ενηλικίωσής τους, μπλέκονται στο δράμα εξιλέωσης αυτοεξόριστου survivor, που τους παρασέρνει στο νουάρ αποχρώσεων παρελθόν του και την ιστορία άσβεστης αγάπης του, την οποία έχει βάλει στην αναμονή, περιμένοντας το σωστό timing να γλιτώσει την Ιουλιέτα του απ’ τον κλοιό της διψασμένης για εκδίκηση οικογένειας του εστιάτορα που σκότωσε o Ρωμαίος για πάρτη της, χωρίς να τους πάρουν τα σκάγια. Για να το καταφέρει, απαραίτητη θα του είναι η συμμετοχή των πιτσιρικάδων, των οποίων η αποφασιστικότητα να βοηθήσουν, γαλβανίζεται απ’ την υποπλοκή διαζυγίου των γονιών του ενός. «Η ιστορία ενός αγοριού, που ψάχνει μια εκδοχή της αγάπης που να δουλεύει», είναι ο κεντρικός άξονας της ιστορίας για τον Nichols, όπως το έθεσε στη αναπάντεχα μισοάδεια συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την θερμή υποδοχή της ταινίας του στην τιγκαρισμένη πρωινή της δημοσιογραφική. «Κάθε ιστορία, είναι μια ιστορία για την αγάπη», συμπλήρωσε, και το κάνει αρκετά σαφές στην δική του ιστορία, με τον φουκαρά τον ήρωά του να πρέπει να δει όχι μονάχα αυτή των γονιών του, αλλά και του νεόκοπου ινδάλματός του, μαζί με την προσωπική δική του ρομαντική πλοκή να σκάει στα μούτρα του, για να χωνέψει ότι η αγάπη και σύνορα γνωρίζει, και σκοτούρες και τελειώματα.

Η διακριτικότητα στη δραματουργία δεν είναι ακριβώς το ατού της ταινίας του Nichols, που έχει να αντιμετωπίσει και μερικά προβλήματα πλατειάσματος στην ιστορία και φουρτούνας στην τονικότητα όταν φτάνει στα τελειώματα της πληθωρικής δίωρης και κάτι διάρκειάς του, όμως η αγάπη του για τον τόπο του, αυτόν τον «τρόπο ζωής που πεθαίνει» και την «προφορά που χάνεται», σύμφωνα με τον ίδιο, ξεχυλίζει απ’ τα κάδρα του Adam Stone, σταθερά στην διεύθυνση φωτογραφίας του Nichols, ενώ οι κεντρικοί ερμηνευτές του, όλοι αυτόχθονες, προσθέτουν στην γοητεία μιας νοτιοαμερικάνικης εκδοχής του Stand by Me (1986). Μεγάλος κερδισμένος της ταινίας, ο Tye Sheridan, επέστρεψε φέτος στις Κάνες μετά το περσινό The Tree of Life (2011), για να πάρει το θερμότερο χειροκρότημα μετά τον Nichols στη συνέντευξη Τύπου, απ’ το οποίο καταλαβαίνεις και πόσο σβήνει απ’ την οθόνη Witherspoon στα πιο καυτά της και McConaughey στα πιο στραβοπηγουνιασμένα του.