Και τι μπορεί να έχει μέσα ένα τρέιλερ τελικά?
"Ένα τρέιλερ κάνει πρεμιέρα", γράφει ο Matt Singer στο Criticwire "και όλοι στους ιστούς δεν αρκούνται απλά να το δημοσιεύσουν αλλά πρέπει και να το ζυγίσουν, να σχολιάσουν τα κουστούμια, την υπόκρουση και τις κυριότερες σκηνές του". Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, που προκαλεί τέτοιες συζητήσεις από τη γωνιά του στο δίχτυο βέβαια, οδεύουμε κοντινότερα σε μια εποχή όπου "θα κρίνονται τα τρέιλερ αντί για τις ταινίες τις ίδιες". Για λόγους εντυπωσιασμού, ο Singer αγνοεί πως αυτή η εποχή είναι εδώ· πρέπει να πας στον πάτο του αρχείου των Μαζών για το ξεκίνημα της τάσης, αλλά πια κάθε απλή αναζήτηση στο δίχτυο βρίσκει όσες, πολλές, σελίδες ειδικεύονται τώρα ακριβώς σε "trailer reviews". Ακόμα και το Slate, από τους πρωτοπόρους της εκτεταμένης δημοσιογραφίας στο ιντερνέτ, έχει τον trailer critic που γράφει σύντομες παπάρες για τα προωθητικά των στούντιο. Και κατά βάση, αυτή η τάση είναι ζητούμενη και όχι απευκταία· οι κάθε λογής δημοσιογράφοι που διαλαλούνε στο Twitter και στο Facebook, διαπιστώνουν πως όλο και πιο δύσκολα πείθουν ακόλουθο να πάει στη δικιά τους (και μόνο) σελίδα να δει βίντεο αποκλειστικά ενσωματωμένο από το YouTube. Περάσανε οι εποχές που να ενσωματώνεις βίντεο στις σελίδες σου ήτανε πρωτοπορεία, πια τα ενσωματώνει και ο τελευταίος στα δικά του τοιχοκολλήματα σε κάθε κοινωνικό δίχτυο, απαιτείται πρόσθετη αξία.
Τι αξία μπορεί κάποιος να προσθέσει στο δημοσίευμά του για να εξασφαλίσει το πολυπόθητο κλικ λοιπόν? Η πιο εύκολη και κοινή λύση είναι αυτή του τελάλη: γράφεις έναν πηχυαίο τίτλο για το χέσιμο της φοράδας στ' αλώνι, κολλάς υποχρεωτικά ένα μεγάλο, μεγάλο θαυμαστικό στο τέλος του, και μετράς την απήχηση στο Google Analytics. Καί ο χώρος των τελάληδων είναι πια υπερ-υπερκορεσμένος όμως, ενώ ο ασυγκράτητος ενθουσιασμός με κάθε πήδημα ψύλλου δε συμβάλλει ακριβώς στην αξιοπιστία κανενός. Πάμε έτσι στη δεύτερη πιο εύκολη λύση, το ξεπατίκωμα του IMDb. Σε αυτή, αντιγράφεις όλη τη λίστα των συντελεστών, τη σύνοψη, και την ημερομηνία εξόδου, γεμίζεις ικανοποιητικά μια-δυο παραγράφους, και αποκτάς τον αέρα επίσημου εκπροσώπου της παραγωγής, αν όχι της βιομηχανίας ολόκληρης. Το πρόβλημα εδώ, είναι πως το IMDb δεν υπογράφει την ακρίβεια των πληροφοριών του. Πρέπει να τις διασταυρώσεις, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις οι ελάχιστες πληροφορίες σου να είναι κι αυτές τρανταχτά ανακριβείς, όπως για παράδειγμα στο ρεπορτάζ του Hollywood Reporter --κάποτε δεύτερου πόλου της σοβαρής δημοσιογραφίας στη βιομηχανία-- για το τρέιλερ της Gangster Squad (2012), το οποίο ανέφερε συγκεκριμένη ημερομηνία εξόδου για τη ταινία, όταν η πιο κοινή γνώση για τη παραγωγή ήταν πως βρίσκονταν χρονολογικά στον αέρα. Παραπέρα, πριν τις πρώτες επίσημες προβολές κάθε ταινίας, το καστ που αναφέρεται στο IMDb είναι συνήθως χύμα, και έτσι πρέπει κανείς actually να κάτσει να δει το τρέιλερ για το οποίο γράφει, και να αναγνωρίζει τους πρωταγωνιστές, ώστε να σιγουρευτεί πως ο ρόλος "γκόμενα με μπικίνι στο βάθος #2" είναι αρκετά σημαντικός στη ταινία για να αναφέρεται δεύτερος στα credits.
Υποχρεωτικά λοιπόν πια στο δίχτυο, ο μέσος χρόνος που απαιτεί η δημοσίευση ενός τρέιλερ είναι πάνω από δυο δευτερόλεπτα. Και το πρόβλημα που εντοπίζει ο Singer στο άρθρο του είναι ουσιαστικά πως ο χρόνος αυτός τείνει κυρίως προς τα.. τρία δευτερόλεπτα. Με διαφορετικά λόγια, ένα σοβαρό δημοσίευμα του είδους που εξετάζουμε, χρειάζεται συμπληρωματικά και μια "άποψη", αλλά οι απόψεις είναι σα τις κωλοτρυπίδες όλοι ξέρουν. Όταν υποχρεώσεις κάποιον να αναπτύξει, και σε ελάχιστο χρόνο, ένα θέμα που δεν κατέχει, τότε το αποτέλεσμα είναι στη καλύτερη αβάσταχτες γενικότητες, σαπουνοπερετικοί συναισθηματισμοί και ανυπόφορες κοινοτοπίες. Οι ταινίες όμως παραμένουν ένα προϊόν που κοστίζει σχεδόν ανυπολόγιστα, σε "χρόνο και χρήμα" αν όχι τιποτάλλο, και ανάλογη αντιμετώπιση τους οφείλεται. Πολύ περισσότερο στο τρέιλερ όπου επιδεικνύεται κυρίως η ποιότητα της παραγωγής, με την όποια καλλιτεχνική αξία του έργου σε δεύτερο πλάνο. Για να ξοφλήσουν την υποχρέωσή τους, και να αρμέξουν περισσότερα του ενός θέματα από την είδηση βέβαια, οι μεγαλύτερες εκδόσεις --το MTV και το Empire για παράδειγμα-- προσανατολίζονται να βάζουν τους ίδιους τους συντελεστές της παραγωγής να σχολιάζουν τις σκηνές, όπως κάνουν και στα commentary tracks στα DVD. Τέτοιου είδους προσέγγιση έχει μεγάλη δημοσιογραφική αξία από την άποψη της δυσκολίας του να βάλεις ένα δημιουργό να μιλάει για τη δουλειά του, αλλά και ελάχιστη από την άποψη πως δε μπορείς να περιμένεις σοκαριστική ειλικρίνεια από ένα δημιουργό όσο προωθεί τη δουλειά του. Στη κατάληξη του άρθρου του, ο Singer προτείνει να γράφουν για τα τρέιλερ διαφημιστές, πρόταση που δε τη λες και ακριβώς μελετημένη, το ζητούμενο είναι ο σχολιασμός της αξίας της παραγωγής, όπως διακρίνεται πίσω από τη προώθησή της. Και όχι της αξίας της προώθησής της, φυσικά.