American Pie: Reunion (2012)

Δεκατρία χρόνια μετά την αποφοίτηση, η παλιοπαρέα ξαναμαζεύεται για το δεκαετές reunion της τάξης, κι αφήνει πάλι πίσω ρημαδιό σεξοκαταστροφών και κουλοπαρεξηγήσεων. Νοσταλγικό τριπάκι επιστροφής σ’ εκείνες τις εποχές που η ζωή απλωνόταν μπροστά γεμάτη υποσχέσεις για φουσκωτά νεανικά βυζάκια και μεθυσμένα παρτουζάκια, το reunion ξαναμαζεύει την παρέα που άφησε ένα κάποιο στίγμα στην αμερικανική νεανική κωμωδία, σπρώχνοντας ένα βήμα μπροστά την τόλμη της απεικόνισης των σεξουλιάρικων περιπετειών και παρεξηγήσεων του άγριου νιάτου, για να σου δείξει πώς η αγριεμένη τους εφηβεία μετατράπηκε εν αγνοία τους σε ενήλικη εξημέρωση, κομπλέ με την απογοήτευση των αποτελεσμάτων της. Ψάχνοντας να αναβιώσει τα στοιχεία που έκαναν την πρώτη ταινία να σπαρταράει, το σκηνοθετικό και σεναριογραφικό δίδυμο που χώθηκε στο χολυγουντιανό σύστημα με το δικό του κομματάκι προωθημένης κωμωδίας, το Harold & Kumar Go to Whitecastle (2004), αφήνει στο πλάι το ψαχνό των χαρακτήρων και τις μεταξύ τους διαδράσεις, ως αρκούντως εμπεδωμένες απ’ τα νεανικά τους (και σου) χρόνια, και πέφτει με τα μούτρα στις παλαβομάρες που μπλέκουν γι’ άλλη μια φορά. Για κακή του (και σου) τύχη, το δίδυμο δεν έχει στο τσεπάκι του κανέναν άσο πρωτοτυπίας, με τις καταστάσεις να έχουν την ευρηματικότητά τους, αλλά να πάσχουν στην ενέργεια και την τόλμη, μια κάποια δροσάδα όμως τους την παρέχει το ερμηνευτικό cast, χάρη και στην φυσική του χημεία, παρά το βάλτωμα της συναισθηματικούρας που παθαίνει λόγω της μελαγχολίας που τους φοράει το σενάριο, για να σου θυμίζει ότι η εποχή τους πέρασε, όσο κι αν κι οι ίδιοι προσπαθούν να την ξαναζωντανέψουν. Απ’ την άλλη, δεν είναι μόνο η εποχές των καιρών που ζουν, αυτές που έχουν αλλάξει, με την εφηβεία να έχει μεταμορφωθεί σε κάτι σχεδόν εξωγήινο, όπως σημείωνε πιο εύστοχα και το 21 Jump Street (2012) πριν μερικές βδομάδες, αλλά κι οι εποχές της κωμωδίας που αντιπροσωπεύουν, σ’ ετούτη την μετά-Hangover κινηματογραφική μας πραγματικότητα, που κάνει τις ψιλοχασαπωμένες στο family-friendly μοντάρισμα εφηβικές τους κρεπάλες, να μοιάζουν με πεζά πλημμελήματα, και καμώματα που ο αγέραστος Stifmeister θα θεωρούσε πολύ υπό των ικανοτήτων του για ν’ ασχοληθεί, ας πούμε. Ωστόσο, η οικειότητα δια της τριβής με τους χαρακτήρες (που εκτός απ’ τα τρία κινηματογραφικά τους, μετράνε και τέσσερα straight-to-DVD επεισόδια), βοηθάει ετούτη την επανένωση να κυλίσει χωρίς να σε κάνει να νιώσεις άβολα (τουλάχιστον μέχρι εκείνο το δολοφονικό τελευταίο πεντάλεπτο), έστω κι αν δεν θα σου προσφέρει και τίποτα ιστορίες να θυμάσαι να διηγηθείς.