(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Mike Newell
Σενάριο: Steve Kloves (από το μυθιστόρημα της J. K. Rowling)
Παίζουν: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grinn, Ralph Fiennes

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Τέρμα τα παιδιαρίσματα στο Hogwarts. Στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς, τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα, και ο Harry Potter πρέπει να πάρει χειροπιαστά μαθήματα και να προσαρμοστεί γρήγορα αν θέλει να επιβιώσει. Γιατί η νέα πραγματικότητα, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον χειρότερο εφιάλτη του: τον Άρχοντα Βόλντεμορτ αυτοπροσώπως.


Στο τέταρτο έτος σπουδών του σχεδόν εφήβου μάγου, το Hogwarts φιλοξενεί το Τρίαθλο Μαγείας, ένα event που κάθε τρία χρόνια φέρνει αντιμέτωπους τους τρεις εκπροσώπους των ισάριθμων πιο μουράτων σχολών μαγείας της Ευρώπης. Βεβαία επειδή το τουρνουά δεν είναι για τους λιπόψυχους, ο εκπρόσωπος της κάθε σχολής δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη: αφήνεται στη μαγεία. Όσοι μαθητές είναι άνω των 17 και ενδιαφέρονται να λάβουν μέρος, ρίχνουν χαρτάκια με τα ονόματά τους μέσα του, κι αυτό φτύνει τον υπερτυχερό. Ο Harry δεν είναι άνω των 17. Άρα δεν μπορεί να ρίξει το όνομά του μέσα. Όμως και πάλι το Κύπελλο φτύνει έξω το όνομά του. Οπότε το Hogwarts παίζει με δύο εκπροσώπους και ο μικρός Potter πρέπει να ξεπεράσει δύσκολες δοκιμασίες, και εντός, αλλά κυρίως εκτός του τεραίν, όπου όλα δείχνουν πως ο Βόλντεμορτ σχεδιάζει αποφασιστική επάνοδο.

Για τον τρίτο σκηνοθέτη της σειράς, και τον πρώτο Βρετανό, η τέταρτη ταινία του franchise είναι στην ουσία της θρίλερ, όπου κινητήριος μηχανισμός είναι η προσμονή για την τελική αναμέτρηση με την ενσάρκωση του κακού. Με τη βοήθεια του σχεδιαστή παραγωγής Stuart Craig και του κινηματογραφιστή Roger Pratt, απλώνει μια δυσοίωνη ομίχλη πάνω από την πορεία του Harry ως εκεί, και στήνει μερικά εξαιρετικά set pieces δράσης, που διευρύνουν τις ικανότητες του μικρού μάγου και του δίνουν το πιο πολύτιμο μάθημα της χρονιάς: έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να μάθει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, γιατί οι μεγαλύτεροι δε θα είναι πάντα κοντά να τον ξελασπώσουν.

Σκηνοθετικά το βλέμμα του Newell είναι σαφώς πιο κοινότοπο απ’ αυτό του Cuaron, ωστόσο ο Βρετανός εκτός απ’ την ατμοσφαιρικότητα και τα άριστα επίπεδα παραγωγής, διατηρεί και τη διάθεση του προκατόχου του για εμβάθυνση στους δραματουργικούς ιστούς που συνδέουν τους χαρακτήρες του, και αφήνει αρκετό χρόνο στα παιδιά να μάθουν ένα εντελώς καινούριο και διαφορετικό είδος μαγείας: τη σχέση τους με το αντίθετο φύλο. Οι σπόροι για τα δυο επερχόμενα ρομάντζα έχουν σπαρθεί από τον σκηνοθέτη του Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία, και μαζί με το πιο αντικλιμακτικό φινάλε των μέχρι τώρα ταινιών, απλά κορυφώνουν την προσμονή για το επόμενο επεισόδιο.

Domino
(2/5)

Σκηνοθεσία: Tony Scott
Σενάριο: Richard Kelly
Παίζουν: Keira Knightley, Mickey Rourke, Edgar Ramirez, Christopher Walken, Mena Suvari

Κορώνα ζεις, γράμματα πεθαίνεις. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα στο Hollywood για τους σκηνοθέτες δράσης, όμως το πεπρωμένο του Tony Scott για πολλά χρόνια ήταν να ζήσει. Ο μικρός αδερφός του Ridley, έχει μέχρι σήμερα υπογράψει μερικές σπουδαίες ταινίες για την αμερικάνικη (και την ελληνική λίγο) pop κουλτούρα, όπως το top Gun, το Beverly Hills Cop 2 και το True Romance, και δυο από τις αγαπημένες μου περιπέτειες, το The Last Boy Scout και το Enemy of the State. Το Spy Game ήταν η τελευταία του μεγάλη στιγμή, όμως το περσινό Man on Fire προμήνυε το φετινό φιάσκο του Domino.

Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Domino Harvey, Αμερικανίδας που εγκατέλειψε το modeling για να γίνει κυνηγός επικηρυγμένων, το νέο πόνημα του Scott ξεδιπλώνει σε 15 περίπου λεπτά την ταραχώδη εφηβεία της κόρης του Laurence Harvey (συμπρωταγωνιστή του Frank Sinatra στο παλιό Manchurian Candidate, στο ρόλο του νεαρού υποψήφιου προέδρου), που μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της αναγκάστηκε να ακολουθεί την τσαχπίνα μητέρα της στις προσπάθειές της να διατηρήσει το χλιδάτο της lifestyle. Δε γίνεται βέβαια καμία σύνδεση ανάμεσα στις απότομες αλλαγές στη ζωή της, με την απόφασή της να πιάσει ένα τόσο επικίνδυνο επάγγελμα, αλλά αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του θεατή. Όπως και πολλά άλλα πράγματα.

Ο Tony Scott έχει χάσει τις αφηγηματικές του ικανότητες, και είναι διατεθειμένος να μας κάνει όλους να το πληρώσουμε. Κάπου στην ταινία αναφέρεται ότι ένας από τους χαρακτήρες του έχει το attention span ενός μαστουρωμένου κουναβιού, και προφανώς την ίδια άποψη έχει ο Scott για το κοινό του. Το Domino βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο MTV και στο LSD, μια εξτραβαγκάνζα ασταμάτητων zoom, αμφεταμινικού μοντάζ και non-stop φιλτραρίσματος των καρέ, που σακατεύει όποια πλοκή είχε ψεκάσει στο σενάριό του ο Richard Kelly, ακρωτηριάζει την απόδοση της -ούτως ή άλλως περιορισμένων δυνατοτήτων- Knightley και είναι ικανή να προκαλέσει πολλαπλές ημικρανίες σε όποιον θεατή δεν είναι σωματικά προετοιμασμένος να παρακολουθήσει ένα δίωρο βιντεοκλίπ με ακατάληπτο στιχουργικό μπαγκράου (sic).

Προφανώς το πρόβλημα του Domino βρίσκεται στο σενάριο, και πιο συγκεκριμένα μαντεύω ότι βρίσκεται στο πάντρεμα του συγκεκριμένου σεναριογράφου με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής, δε μου φαίνεται διόλου απίθανο ένας άνθρωπος με πατημένα τα 60 να μην κατάλαβε τι ήταν αυτά που του έδωσε ο γραφιάς που έγινε underground θρύλος με το Donnie Darko, οπότε για να τα βάλει σε μια σειρά αναγκάστηκε να αφηγηθεί την ιστορία του σε μια συνεχή κατάσταση μαστούρας, αφού στο κάτω-κάτω, αυτό που φαίνεται να τον ενδιαφέρει σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτήν την ταινία, είναι να δοκιμάσει τα όρια της επεξεργασίας του φιλμ.

Δεν αμφισβητεί κανείς την ικανότητα του Scott να δίνει στις ταινίες του ένα ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο και προσωπικό οπτικό στυλ, ζωντανό και δυναμικό, όμως εδώ καταλήγει πια να πνίγεται σε έναν αυνανιστικό ναρκισσισμό που αφορά μόνο τον εαυτό του και ελάχιστους καυλωμένους με την εικόνα και την τεχνολογία αλλοίωσής της. Εγώ καλά πέρασα δηλαδή, αλλά δε θα με πάρουμε και σα μέτρο σύγκρισης τώρα...

Flightplan
(1.5/5)

Σκηνοθεσία: Robert Schwenkte
Σενάριο: Peter A. Dowling, Billy Ray
Παίζουν: Jodie Foster, Peter Sarsgaard, Sean Bean, Kate Beahan, Erika Christensen

O σκηνοθέτης Robert Schwenkte, που είχε γυρίσει τη συμπαθητικούλα αντιγραφή του Se7en με τίτλο Tattoo, ξεκίνησε για το Hollywood με σκοπό να φτιάξει ένα θρίλερ στην παράδοση του Hitchcock. Προφανώς αυτό που είχε κατά νου, ήταν αυτό που ο Hitchcock θα αποκαλούσε refrigerator thriller, δηλαδή μια ταινία με ανατροπές που αψηφούν τη λογική και τρύπες που αντιλαμβάνεσαι μόνο αρκετές ώρες αφού έχεις φύγει από την αίθουσα προβολής, και βρίσκεσαι στο σπίτι, μπροστά στο ψυγείο να ψαχουλεύεις κάτι για τη λιγούρα. Και ξαφνικά σου έρχεται η θεία φώτιση και μένεις με το σάντουιτς στο χέρι το στόμα ανοιχτό. Το τι γύρισε ο Schwenkte τελικά, είναι, βέβαια, ένα άλλο ζήτημα.

Από το Tattoo έχουμε δει ότι ο γερμανός σκηνοθέτης δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα να δανείζεται σενάρια άλλων, κι έτσι δεν τον πειράζει που στο πρώτο μισάωρο οι σεναριογράφοι του χρησιμοποιούν σχεδόν αυτούσια την πλοκή του The Lady Vanishes του Hitchcock, για να θέσουν τις βάσεις ενός θρίλερ δωματίου, μόνο που το δωμάτιό τους βρίσκεται μερικές χιλιάδες πόδια πάνω από τη γη. Η Jodie Foster είναι μια σχεδιάστρια αεροπλάνων (για την ακρίβεια κάτι με προωθητικά συστήματα κάνει, δεν κατάλαβα καλά), που βρίσκεται σε μια υπερατλαντική πτήση με την κορούλα της δίπλα της και το πτώμα του συζύγου της σε ένα φέρετρο στο χώρο αποσκευών. Ο ξαφνικός του θάνατος τής έχει πέσει βαρύς και η ίδια έχει πέσει στα ηρεμιστικά, οπότε κάποια στιγμή πέφτει σε λήθαργο και όταν ξυπνά βλέπει ότι η κόρη της έχει εξαφανιστεί. Και κανείς στο αεροπλάνο δεν ξέρει που πήγε –μάλιστα, κανείς δεν την είδε να επιβιβάζεται.

Αλλά όλα αυτά τα έχετε μάθει κι από το trailer, ένα απ’ τα καλύτερα trailer της χρονιάς, συγκρινόμενο με την ταινία που διαφημίζει. Όσο ο σκηνοθέτης και οι σεναριογράφοι ανανεώνουν το Η Κυρία Εξαφανίζεται, στήνουν μια πολλά υποσχόμενη ατμόσφαιρα, ζωγραφισμένη με ψυχρά μπλε χρώματα, κλειστοφοβικά καδραρίσματα, διφορούμενη πρωταγωνίστρια και ύποπτους περιφερειακούς χαρακτήρες. Όμως όταν φτάνει η ώρα να οδηγήσουν την ταινία στον δικό τους προορισμό, οι τρύπες στην πλοκή, ο σπαταλημένος Sean Benn, οι εύκολες λύσεις απάτες, τα αφελή κοινωνιολογικά μηνύματα και οι κλισεδιάρικες σκηνές δράσης, αναγκάζουν πιλότο και πλήρωμα να φορέσουν τα μοναδικά αλεξίπτωτα και να πηδήξουν από την έξοδο κινδύνου, αφήνοντας επιβάτες και ταινία να οδηγηθούν στην αναπόφευκτη σύγκρουση.

Όπως διάβασα κάπου, το Flighplan σίγουρα προκαλεί φοβία για τις πτήσεις, αλλά μόνο λόγω των σκουπιδιών που αναγκαζόμαστε να παρακολουθήσουμε στις προβολές τους.

Η Καρδιά του Κτήνους
(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Ρένος Χαραλαμπίδης
Σενάριο: Ρένος Χαραλαμπίδης (από το ομότιτλο μυθιστόρημα του Πέτρου Τατσόπουλου)
Παίζουν: Ρένος Χαραλαμπίδης, Γιώργος Βουλτάτζης, Μάνος Βακούσης, Τζίνα Θλιβέρη

Όπως όλοι ξέρουμε, τα μόνα πράγματα που παράγει σταθερά ο ελληνικός κινηματογράφος σήμερα, είναι ή κοινωνικά δράματα που πνίγονται στον μίζερο δήθεν νεορεαλισμό τους, ή ανέμπνευστες φαρσοκωμωδίες που νομίζουν ότι ο μόνος τρόπος να πετύχουν φυσικότητα στους διαλόγους, είναι να πετάνε ένα «μαλάκας» ανά πέντε λέξεις. Ό, τι παρεκκλίνει απ’ αυτό (όπως λόγου χάρη το CCTV, ο Όμηρος, η Αληθινή Ζωή, ή ακόμη και το Όνειρο του Σκύλου), το τρώει η μαρμάγκα.

Ευτυχώς, υπάρχει ο Χαραλαμπίδης, που έχει βρει αυτή τη μαγική φόρμουλα να μπερδεύει αρχετυπικές τραγικές ιστορίες με μια ποιητική μορφή κωμωδίας, που δεν έχει ανάγκη τη χυδαιότητα ή το κλισέ για να βγάλει γέλιο. Μ’ αυτή τη φόρμουλα έχτισε το No Budget Story και αυτή εξύψωσε τα Φτηνά Τσιγάρα του. Εντάξει, αυτή και λίγη βοήθεια απ' τον Πέτρο Τατσόπουλο, που τον έκλεψε από μια φορά για κάθε ταινία και έφτιαξε σκηνές-trademark.

Στην Καρδιά του Κτήνους, είπε να ξεχρεώσει, μεταφέροντας στην οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα, όπου ένας άρτι απολυθής απ’ το στρατό απόφοιτος της φιλοσοφικής, συναντά στην κηδεία της μητέρας του έναν παλιό συμμαθητή, και πριν το καταλάβει βρίσκεται μπλεγμένος σε μια ένοπλη ληστεία και αποκτά καινούρια φιλοσοφία ζωής.

Μόνο που, αυτή τη φορά, σε κάποια σημεία σα να μην έπιασε η συνταγή. Ο Χαραλαμπίδης δείχνει να πνίγεται από τη γλώσσα του βιβλίου στους διαλόγους, δεν έχει χώρο και χρόνο να απλώσει τα πλάνα του όπως μας έχει συνηθίσει, ενώ και η δυσκολία του αρκετές φορές να κατακτήσει το ρόλο δεν περνάει απαρατήρητη.

Πάντα πίστευα ότι ο μόνος άνθρωπος που είναι κατάλληλος για να ερμηνεύσει τους χαρακτήρες του Χαραλαμπίδη, δεν είναι άλλος από τον Ρένο Χαραλαμπίδη. Απλώς το πρόβλημα είναι πως αυτή τη φορά ο χαρακτήρας δεν είναι του Ρένου Χαραλαμπίδη. Μπορώ μόνο να υποθέσω ότι για κάποιο λόγο δεν θέλησε να κάνει δική του την ιστορία. Πάντως η ταινία δεν παύει να είναι μια εξαιρετική κωμωδία, με άριστες δόσεις χιούμορ, τρελούς supporting χαρακτήρες, δεύτερους ρόλους για Όσκαρ, και… μια ατμόσφαιρα… φιλμ-νουάρ.

Proof
(2.5/5)

Σκηνοθεσία: John Madden
Σενάριο: Rebecca Miller, David Auburn (διασκευή στο βραβευμένο με Pulitzer θεατρικό του τελευταίου)
Παίζουν: Gwyneth Paltrow, Anthony Hopkins, Jake Gylenhaal, Hope Davis

Το άνοιγμα της ταινίας, που προστέθηκε στο σενάριο για να χρησιμοποιηθεί σ’ αυτήν την κινηματογραφική μεταφορά, μαρτυρά πολλά για τι πρόκειται να ακολουθήσει. Μια νεαρή κοπέλα, η Catherine, κουβεντιάζει στο σαλόνι με τον πατέρα της, τον Robert, θαυμάζοντας την ικανότητά του να μιλά τόσο νηφάλια για την ταραχώδη διανοητική του κατάσταση, όντας την ίδια στιγμή παράφρων. Ο ίδιος συμφωνεί, και χαμογελώντας προσθέτει κάτι του στυλ «επίσης, είμαι νεκρός».

Σε λίγα λεπτά έχουμε μάθει ότι ο Robert, ο κάποτε φοβερός και τρομερός επιστήμονας που άνοιξε νέους δρόμους στη μαθηματική σκέψη, έχει πεθάνει πλήρης ημερών, αλλά στερημένος των λογικών του. Και ότι η κόρη του, κάποτε ένα πολλά υποσχόμενο μαθηματικό μυαλό, μιας και κάνει συζητήσεις με τον νεκρό της πατέρα, ίσως να έχει κληρονομήσει και κάτι ακόμη εκτός από την ευχέρειά του στη μαθηματική σκέψη.

Η ξαφνική εμφάνιση του Hal μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, προδίδει και τις θεατρικές καταβολές της ταινίας, που ο John Madden δεν κατάφερε να αποβάλλει, ή να καμουφλάρει με τις σπάνιες και σύντομες βόλτες της κάμεράς του έξω από το σπίτι της ηρωίδας. Ο Hal είναι ένας νεαρός μαθηματικός, μαθητής του Robert, που ψάχνει στις σημειώσεις του δασκάλου του για μια τελευταία έκλαμψη του λαμπρού του μυαλού. Και τη βρίσκει. Με τη βοήθεια της Catherine βρίσκει μια απόδειξη που ξανά θα αλλάξει την πορεία της μαθηματικής σκέψης, με κάποιον τρόπο που δεν πολυκατάλαβα και δεν με πολυενδιαφέρει.

Γιατί το Proof δεν είναι μια ταινία για τα μαθηματικά, απλά χρησιμοποιεί την μαθηματική απόδειξη σαν όχημα για να ερευνήσει το όριο ανάμεσα στην έξαψη της δημιουργικότητας και το σάλεμα του νου, το φόβο και το τραύμα του να βλέπεις τον άνθρωπό σου να απομακρύνεται από τον κόσμο, την αναπόφευκτη στιγμή που καλείς τον άλλον να αποδείξει την πίστη του σ’ εσένα και αντιστρόφως, και πάνω απ’ όλα την ανάγκη να αποδεικνύεις την αξία σου σ’ εσένα, μέσα από τον να αποδεικνύεις την αξία σου στην πατρική φιγούρα.

Βέβαια υπάρχουν κάποιες στιγμές που οι σεναριογράφοι μπερδεύονται μέσα στα επικαμπύλια ολοκληρώματα και τα θεωρήματα του διαφορικού λογισμού, και λογικό είναι, αλλά σε γενικές γραμμές κρατάνε τα πράγματα απλά και κινηματογραφικά.

Ο Madden, σκηνοθέτης και της πρόσφατης θεατρικής εκδοχής που ανέβηκε στο Λονδίνο με την Gwyneth Paltrow πάλι στον πρωταγωνιστικό ρόλο και πολύ θερμές κριτικές στις εφημερίδες, καταφέρνει να οδηγήσει τους ηθοποιούς του σε υψηλές αποδόσεις, με τον Gylenhaal στον πιο ενήλικο ρόλο του να φέρνει μια απαραίτητη γλύκα στο πέπλο ανασφάλειας και φόβου που καλύπτει την ταινία και τον sir Anthony να ισορροπεί ανάμεσα στο κλισέ και την υπερβολή, αφήνοντας ωστόσο την αύρα του μεγάλου ηθοποιού να παρεμβάλλεται μαζί με τα flashbacks του. Η δε Davis, που κρατά τον επικίνδυνα τυποποιημένο ρόλο της μεγάλης αδερφής, παίρνει το χαρακτήρα και του δίνει ένα σωρό φρέσκες όψεις και πλευρές, κλέβοντας μερικές σκηνές από την Gwyneth, η οποία βρίσκεται στο κέντρο της ταινίας και παραδίδει ένα εξαιρετικό εύθραυστου ψυχισμού και φόβου που δύσκολα σβήνει από την οθόνη, αφήνοντάς μας να ελπίζουμε ότι ίσως ανοίξει ένα καινούριο, πιο παραγωγικό κεφάλαιο στην καριέρα της.

The Exorcism of Emily Rose – Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ
(3/5)

Σκηνοθεσία: Scott Derickson
Σενάριο: Scott Derickson, Paul Harris Boardman (βασισμένο σε αληθινή ιστορία)
Παίζουν: Laura Linney, Tom Wilkinson, Jennifer Carpenter

Ο συντάκτης μιας ξένης κριτικής, αναρωτιέται γιατί ο διάβολος ασχολήθηκε με τη μίζερη ύπαρξη της Emily Rose και δεν καταλαμβάνει το κορμί της Lindsey Lohan. Ένα έχω να του πω: το έχει ήδη καταλάβει. Απλώς δεν την έχουν εξορκίσει ακόμη, για να την κάνουν και ταινία.

Ο Εξορκισμός της Έμιλυ Ρόουζ βασίζεται στην «αληθινή ιστορία» της Anneliese Michel, που καταλήφθηκε από δαιμόνια και πέθανε κατά τη διάρκεια εξορκισμού, στέλνοντας τον παπά που τον έκανε, στο εδώλιο για ανθρωποκτονία εξ’ αμελείας. Δίπλα του και αντιμετωπίζοντας τις ίδιες κατηγορίες, κάθισαν και η γονείς της κοπέλας, όμως, προφανώς για δραματουργικούς λόγους, ο σκηνοθέτης και συνσεναριογράφος της ταινίας, Scott Derickson –που μέχρι τώρα είχε στο βιογραφικό του μόνο βιντεοταινίες β’ διαλογής όπως το Urban Legends: The Final Cut και Hellraiser: Inferno-, προτίμησε να επικεντρωθεί μόνο στον παπά, τον οποίο ερμηνεύει ο Tim Wilkinson με σαφώς περισσότερες δόσεις φόβου απ’ αυτούς που είχε βάλει ο Max von Sydow στον πατήρ Merrin.

Απέναντί του βάζει την Laura Linney, η οποία ως δικηγόρος υπεράσπισης και ακλόνητη ρασιοναλίστρια, αναλαμβάνει το δύσκολο ρόλο του να είναι το μόνο άτομο με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί ο μέσος θεατής. Γιατί, ok, καλοί είναι οι εξορκισμοί όταν τους βλέπουμε στην οθόνη, αλλά το να πιστεύουμε ότι και στην πραγματικότητα τα δαιμόνια μπορούν να κάνουν κατάληψη στο κορμί μας, είναι μια άλλη ιστορία.

Αυτήν ακριβώς την προκατάληψη βάζει στο στόχαστρό του ο Derickson και κάνει τον θεατή να αναρωτιέται: ποιοι είναι πιο παρανοϊκοί, αυτοί που πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η Έμιλυ Ρόουζ μοιράζεται τις καμπύλες της με τον Βελζεβούλη, ή αυτοί που προσπαθούν να προσεγγίσουν το ενδεχόμενο και να το αποκλείσουν από νομική σκοπιά; Όμως καθώς η ταινία εξελίσσεται και το υπερφυσικό παρεισφρέει στο ρασιοναλιστικό, η δικηγόρος της Linney μας παρασύρει από την άρνηση στον αγνωστικισμό και από εκεί σε ένα σύμπαν όπου τα γεγονότα που μπορούν να σταθούν σε ένα δικαστήριο (και άρα στον πραγματικό κόσμο) αμφισβητούνται απ’ αυτά που μόνο στο πανί μπορεί να συμβαίνουν (και στη σφαίρα του μεταφυσικού).

Έτσι η ταινία αποκτά έναν πολύ ιδιαίτερο σχιζοφρενικό χαρακτήρα, καθώς παντρεύει δυο ολότελα αταίριαστα είδη με σχεδόν μεγάλη επιτυχία. Και λέω σχεδόν, γιατί από το δεύτερο μισό και μετά, φαίνεται ότι ο Derickson έχει μπει στο δικαστήριο προκατειλημμένος για την έκβαση της υπόθεσης, ασχέτως απ’ το τι θα αποφασίσουν οι ένορκοι. Οι τελειωτικές και πιο συγκλονιστικές αποκαλύψεις της άλλης πλευράς στην Linney, φαίνονται υπερβολικές και εύκολες, ακυρώνοντας έτσι στη στιγμή την αξιοπιστία της ταινίας.

Φυσικά, αντίστροφη πορεία ακολουθεί η σκηνοθετική σχιζοφρένεια του Derickson, που ενώ στην αρχή αφήνει εξαιρετικές υποσχέσεις με την οπτική του στο σκληροπυρηνικό μεταφυσικό θρίλερ, με σκηνές που συναγωνίζονται ακόμη και τον ίδιο τον Εξορκιστή και την σωματική και φωνητική ερμηνεία της Jennifer Carpenter να απογειώνει την ατμοσφαιρικότητα του φιλμ, σύντομα πέφτει σε κλισεδιάρικα και διαδικαστικά set pieces, ενώ βρίσκει καλύτερο ρυθμό στα νουάρ έδρανα του δικαστηρίου.

Πάντως το πείραμα δεν είναι απόλυτα αποτυχημένο. Λίγο άνισο μεν, ίσως και άδικο στον τρόπο που καταλήγει να χειρίζεται το θέμα του, αλλά παραμένει ενδιαφέρον, και αν μη τι άλλο αξιέπαινο για την τόλμη του στη διαφορετικότητα, μέσα σε έναν συρφετό νερόβραστων horror remakes.