Episode V: Μετρούν Ανάποδα

Το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης οδεύει προς την ολοκλήρωση, με τον Χρυσό και τον Αργυρό Αλέξανδρο (και από μια επιταγή των 37 και των 22 χιλιάδων ευρώ αντίστοιχα) να περιμένουν πλάι στα βραβεία Καλλιτεχνικής Επίτευξης, Α’ Γυναικείου Ρολου, Α’ Αντρικού Ρόλου, Σεναρίου, και Σκηνοθεσίας για να απονεμηθούν στις καλύτερες ταινίες του Διεθνούς Διαγωνιστικού από τη Διεθνή Κριτική Επιτροπή.

Βραβεία επίσης θα απονείμουν η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών σε μια ξένη και μια ελληνική ταινία, όπως θα κάνει και η Ένωση Τεχνικών Ελληνικού Κινηματογράφου και Τηλεόρασης, ενώ φέτος εγκαινιάζεται και το βραβείο με τον εύγλωττο τίτλο Ανθρώπινες Αξίες, που θα απονήμει εκ μέρους της Βουλής των Ελλήνων, ο συντονιστής του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής, Κωνσταντίνος Αλαβάνος, μαζί με 15.000 ευρώ.

Ιδιαίτερη αξία έχει πάντα το Βραβείο Κοινού, που σπονσοράρεται απο το Jameson και αποδίδεται σε μία ταινία του Διεθνους Διαγωνιστικού (μαζί με 3.000 ευρώ), μια του ελληνικού προγράμματος (με άλλα 3 χιλιάρικα) και για πρώτη φορά φέτος, σε μία ταινία του τμήματος Ματιές στα Βαλκάνια (σετ με 2.000 ευρώ). Για την ώρα, το προβάδισμα στις προτιμήσεις του κοινού έχει η Χορωδία του Χαρίτωνα, του Γρηγόρη Καραντινάκη, μια κωμωδία καταστάσεων και χαρακτήρων που με επικεφαλής τον Γιώργο Χωραφά, προσφέρει στο κοινό ένα ταξίδι στη νοσταλγία των αθώων εποχών της επαρχίας. Η Χορωδία έχει συγκεντρώσει βαθμολογία 4,595, με το Τσιου... να ακολουθεί στα 4,387, ενώ εκκρεμεί η ανακοίνωση της βαθμολογίας της δεύτερης προβολής της Καρδιάς του Κτήνους, που είχε πιάσει τα 4,305 στην πρώτη της. Αλλά είναι μάλλον υπερβολικά φιλόδοξο για τον Ρένο Χαραλαμπίδη να περιμένει να ξεπεράσει τις αποδόσεις του Χαρίτωνα. Εμείς βέβαια, μαζί του. Αξίζει βέβαια να αναφερθεί, ότι ουραγός στις προτιμήσεις του κοινού είναι η Κινέττα, η σκληροπυρηνική άσκηση φόρμας του Γιώργου Λάνθιμου, με 2,525, την ώρα που καμία άλλη ελληνική ταινία δεν έχει συγκεντρώσει βαθμολογία χαμηλότερη απο 2,9.

Όσο για το Διεθνές, το Man Push Cart του Ramin Bahrani, μια ματιά στη ζωή ενός πρωην σταρ που τα έχασε όλα και πουλάει φαβέλες σε καρότσι-καντίνα στους δρόμους της Νέας Υόρκης, προηγείται με 4,027, αλλά είναι πολύ πιθανό το Een Ander Zijn Geluk (Η Ευτυχία του Άλλου) του Βέλγου Fien Troch, που μιλάνα καταφέρει την ανατροπή, αφού το κοινό της έδωσε την υψηλότερη βαθμολογία πρώτης προβολής, με 3,907. Για τις Ματιές Στα Βαλκάνια, τα πράγματα είναι μάλλον πιο ξεκάθαρα, με το Go West, την συμπαραγωγή Βοσνίας Ερζεγοβίνης και Κροατίας, να προηγείται με 4,557 και μεγάλη διαφορά απο το δεύτερο Τί Είναι Ένας Άντρας Χωρίς Μουστάκι, όμως αυτή την ώρα δεν έχουν ανακοινωθεί ακόμη οι βαθμολογίες του μουσικού ντοκιμαντέρ του Fatih Akin, Ο Ήχος της Πόλης, για τις δύο προβολές του οποίου ο κόσμος ήταν "κυριολεκτικά" παστωμένος χθες και σήμερα στις αίθουσες του Λιμανιού.

Και ενόσω περιμένουμε τα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας αύριο το βράδυ –την ίδια ώρα που ο Ρουβάς θα τραγουδά στην πλατεία Αριστοτέλους για την αναγγελία της Χριστουγεννιάτικης σαιζόν- απόψε η υπερπληθώρα των βραβείων του φεστιβάλ θα γεμίσει την τελετή λήξης που ξεκινά στις 8μιση. Το event θα παρουσιάσουν ο Γιώργος Καραμίχος και η Γωγώ Μπρέμπου, το dynamic duo που είχε αφήσει τους παριστάμενους στην τελετή έναρξης με το στόμα ανοιχτό, χάρη στην αμηχανία, την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό τους. Βέβαια η ευθύνη δεν ήταν αποκλειστικά δική τους, αλλά τη μοιράζονταν με τον σκηνοθέτη Κωσταντίνο Ρήγο, ο οποίος έχει στήσει και τις εκπλήξης της αποψινής εκδήλωσης, που διαφημίζεται ως εντυπωσιακή. Ελπίζουμε όλοι να μην αισθανόμαστε σαν τον κύριο της φωτογραφίας πάλι.

Παίρνω βαθιά ανάσα και ξεκινώ για το Ολύμπιον. Άντε και του χρόνου.

Τα 20.000 εισιτήρια θα είναι το φράγμα που θα σπάσει φέτος το 46ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αν βέβαια δεν γίνει κάτι δραματικό που να σταματήσει όλες τις προβολές –να ξαναπροβληθεί η Κινέττα ας πούμε.

Με έναν σταθερό ρυθμό που αγγίζει και συνήθως ξεπερνά τα 2.000 εισιτήρια ημερησίως, η φετινή διοργάνωση μετρά ήδη 16.848 χαρτάκια (τελευταία ενημέρωση μέχρι 24/11) -τουτέστιν κάτι λιγότερο απο 3.500 εισιτήρια περισσότερα απο πέρυσι- χωρίς να μετράμε βέβαια τα (μηδενικά) εισιτήρια που καλούνται να κόβουν οι διαπιεστευμένοι και οι κάτοχοι της κάρτας διαρκείας. Γιατί αν τους βάλουμε όλους μαζί, μιλάμε για έναν αριθμό που ξεπερνά τις 44.000, αν και τα εισιτήρια των διαπιστευμένων και των καρτούχων, έχουν μειωθεί απ’τις 10.140 στις 7.593.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι δεν πάνε στις προβολές, ούτε ότι ελαττώθηκαν τα διαρκείας: φέτος όσοι έχουν κορδελίτσες κρεμμασμένες στο λαιμό, μπαίνουν στην αίθουσα χωρίς να χρειάζεται να κόψουν απο πριν εισιτήριο.

Τι σημαίνουν όλα αυτά τα νούμερα; Ότι προφανώς οι διοργανωτές δεν είναι... νούμερα. Με ένα ευρύτατο φάσμα ταινιών, δυνατά αφιερώματα και άκρως ενδιαφέροντες προσκεκλημένους δημιουργούς, οι οποίοι αφιέρωσαν πολύ χρόνο στο κοινό των ταινιών τους δεχόμενοι ερωτήσεις μετά από την προβολή κάθε ταινίας τους (και όχι μιας ή δυο), κατάφεραν να βγάλουν απ’ το καβούκι τους όλους τους κινηματογραφόφιλους μιας πόλης κατ’ εξοχήν καλλιτεχνικής, και να τους μαζέψουν στις αίθουσες.

Και ο σινεφίλ, είναι σκληρό μικρόβιο. Δεν τον σταματά ούτε η βροχή, ούτε το ομαδικό σαλάγιασμα στους διαδρόμους, ούτε το στρίμωγμα στις αίθουσες, ούτε οι σχιζοφρενικές αυξομειώσεις της θερμοκρασίας κατά τη διάρκεια της προβολής, ούτε οι άθλιοι αρκετές φορές υποτιτλισμοί, ούτε καν οι ταινίες-φόλες. Το ’χε πει (κι αυτό) ο Goddard, οι σινεφίλ είναι άρρωστοι άνθρωποι. Ή, σκληρό καρύδι, όπως θα ‘λεγε κι ο κος Καρύδας, αποσπάσματα απο τη νέα ταινία του οποίου, είχαμε την ευτυχή ευκαιρία να δούμε. Τίτλος, Στα Όρια, και του χρόνου θα δοκιμάσει ακόμη περισσότερο τα όρια του κοινού. Αν την έχει τελειώσει ως τότε.

Episode III: Γαμημένη πόλη... - Αιματοβαμμένη συνέντευξη απ' τους δημιουργούς του Κακού

Τα αδέρφια Νούσια, ένα ωραίο απόγευμα, κάθισαν να γράψουν για τα ζόμπι. Δυο βδομάδες αργότερα, ήταν στους δρόμους της Αθήνας με μια ψηφιακή, και έψαχναν άδειους δρόμους για να ξαμολύσουν τα πρώτα ελληνικά ζόμπι, και μερικούς μήνες μετά γέμισαν την αίθουσα του Απόλλωνα με αυτό που αποδείχθηκε να είναι η προβολή-event των φετινών Νυχτών Πρεμιέρας. Το Κακό, η πρώτη ελληνική ταινία που ζωντανεύει τους νεκρούς και τους φέρνει στην οθόνη, έφτασε μέχρι το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το team του Cine.gr τους εντόπισε μαζί με τη στρατιά των ζόμπι τους, και τους ξεμονάχιασε στην Αποθήκη Γ’.

Ρωτούν οι Γιάννης Δηράκης, Ιωσήφ Πρωιμάκης και Στάμος Δημητρόπουλος.

Cine.gr: Εμπρός λοιπόν, ρωτήστε μας ό,τι θέλετε.
Γιώργος Νούσιας: Ok, πώς σας φάνηκε η ταινία μας;

Cine: Ηταν μια από τις κορυφαίες στιγμές των Νυχτών Πρεμιέρας. Πώς το καταφέρατε; Γιατί δεν έχει γίνει ακόμη κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;
Γ.Ν.: Ξέρω γω; Γιατί κανείς δεν το σκέφτηκε; Το κακό είναι ότι τώρα θα βγει κάποιος άλλος και θα το κάνει καλύτερα απο ’μας. Εμείς θα μείνουμε στην ιστορία ως πρωτοπόροι, αλλά ίσως όχι σαν τόσο καλοί, αν βγουν άλλοι καλύτεροι.
Π.Ν.: Απο την άλλη, είναι κι αυτό που ποντάρουμε, να μπορέσει να δημιουργηθεί χώρος για μια καινούρια κινηματογραφία, χώρος για τέτοιες ταινίες στην Ελλάδα. Μια το χρόνο, δύο το χρόνο, δεν έχει σημασία, αρκεί να γυρίζονται.

«Όταν κάνεις μια ταινία, είναι σα να θέτεις ένα ερώτημα. Κι όταν τελειώνεις την ταινία, θα πρέπει να έχεις βρει την απάντηση» - Francis Ford Coppola, Θεσσαλονίκη 2005

Πολλοί οι προσκεκλημένοι που τίμησαν φέτος το φεστιβάλ, όλοι τους αξιότιμοι κι αξιόλογοι σκηνοθέτες, σεναριογράφοι και άνθρωποι του κινηματογράφου γενικότερα, απ’ τον Winterbottom και τον Hou Hsiao Hsien μέχρι τον Chan Wook Park και... τα αδέρφια Νούσια. Κανείς όμως με το βάρος και το εκτόπισμα ενός ιερού τέρατος του αμερικάνικου κινηματογράφου, ενός Νονού του μοντέρνου φιλμ νουάρ και της πολεμικής ταινίας.

Το σούσουρο γύρω απο την ενδεχόμενη παρουσία του Francis Ford Coppola στο Φεστιβάλ, και συγκεκριμμένα στην τιμητική εκδήλωση (ή διαδήλωση, όπως θα έλεγε ο κος Χωραφάς), είχε ξεκινήσει πρωτού καν κλείσουμε τα εισιτήρια για να ανέβουμε στη συμπρωτεύουσα, και είχε παραμείνει ανεπιβεβαίωτος ψίθυρος μέχρι χθες, οπότε και ανακοινώθηκε επισήμως η άφιξη του μεγάλου σκηνοθέτη, συν γυναιξί και τέκνοις.

Ξεκούραστος κι ευδιάθετος με μια γραβάτα με εφτάρια (υποθέτω αναφερόμενη στην έβδομη τέχνη), ο F.F. Coppola ήρθε το πρωί απο τη γειτονική Βουλγαρία (ένα χοπ απόσταση άλλωστε), για συνέντευξη τύπου και ένα mini MasterClass στο Μακεδονικό Μουσείο Τέχνης, όπου εκτίθεται η δουλειά του Dean Tavoularis, του ιδιοφυούς production designer που υπέγραψε αριστουργήματα όπως η τριλογία του Νονού και το Αποκάλυψη Τώρα!.

Το μέχρι σήμερα άδειο μουσείο, γέμισε το πρωί κάμερες, μαγνητοφωνάκια, φωτογραφικές και κοστούμια, για την by far πιο μουράτη συνέντευξη της διοργάνωσης, την οποία άνοιξε ο Γιάννης Ζουμπουλάκης δίνοντας πάσα στον Coppola με ένα γνωμικό του Godard. Παραφράζοντας το «πρέπει να είσαι πολύ νέος ή πολύ ανόητος για να ξεκινήσεις να γυρίζεις μια ταινία», ο Coppola είπε ότι πρέπει να είσαι πολύ νέος και πολύ ανόητος για να ζήσεις τη ζωή σου, κι ο Tavoularis προσέθεσε ότι πρέπει να είσαι και πολύ γέρος και πολύ ανόητος για να επιμένεις να κάνεις σινεμά.

Ωστόσο ο Coppola αισθάνεται νεότατος, πράγμα που μάλλον οφείλεται στο ότι τα τελευταία δέκα χρόνια έχει αποτραβηχτεί απο το άθλημα της σκηνοθεσίας, για να αφιερώσει το χρόνο του στην οινοποιΐα, απο την οποία είπε ότι ελπίζει να εξασφαλίσει τα κεφάλαια για να χρηματοδοτεί ο ίδιος τις ταινίες του. Γιατί, αν και το μέλλον του κινηματογράφου είναι δίχως αμφιβολία ψηφιακό, και πάλι για να επεξεργαστεί κανείς το υλικό του και να το φτάσει σε ένα επίπεδο άξιο προβολής στη μεγάλη οθόνη, τα χρήματα που χρειάζονται εξακολουθούν να είναι πολλά. Τόνισε όμως ότι «η τεχνολογία δεν παίζει μεγάλο ρόλο, αυτό που μετράει είναι το όραμα, το σενάριο και οι ηθοποιοί».

Μάλιστα, εμπιστεύεται τυφλά τους ηθοποιούς, ως απόλυτους ειδικούς στους χαρακτήρες που υποδύονται, και τους ενθαρρύνει να εκφράζουν νέες ιδέες, ακριβώς όπως εμπιστεύεται τις εμπνεύσεις του σχεδιαστή παραγωγής και όλων των συνεργατών του, γιατί τελικά, ο κινηματογράφος είναι μια συλλογική δουλειά και το καλό αποτέλεσμα προκύπτει μέσα απο την καλή συνεργασία. «Ο σκηνοθέτης δεν είναι παρά ο διευθυντής αυτού του τσίρκου.»

Η συζήτηση δεν άργησε να φτάσει σε ελληνικά θέματα. Ο Coppola είπε ότι λόγω της καταγωγής του απο την Ιταλία, δηλαδή τη Μεγάλη Ελλάδα, είναι στην πραγματικότητα Νεοέλληνας, κι όταν ανάφερε πως αν καταπιανόταν ποτέ με ταινία ελληνικής θεματολογίας, θα εμπνεόταν απο την Ελένη του Ευριπίδη, ο κος Κακογιάννης τον προκάλεσε να το ανεβάσουν στο θέατρο.

Σε ερώτηση για το αν η κινηματογραφική εμπειρία πνέει τα λοίσθια, δεδομένου ότι ο τελικός τζίρος μιας ταινίας αποτελείται κυρίως απο τις πωλήσεις των DVD και τα τηλεοπτικά δικαιώματα, ο Coppola παραδέχτηκε ότι σήμερα η κινηματογραφική πορεία μιας ταινίας χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά ως καμπάνια για την πορεία της στο home cinema. Ελπίζει και πιστεύει όμως ότι η αίθουσα δε θα πάψει ποτέ να είναι μια ξεχωριστή εμπειρία που ενώνει τους ανθρώπους, αρκεί οι αιθουσάρχες να καταλάβουν ότι ο κόσμος που τους πληρώνει το εισιτήριο απαιτεί να περνά το δίωρό του σε μια προσεγμένη αίθουσα, με άνετα και ευρύχωρα καθίσματα, και εξαιρετική ποιότητα στον ήχο και την εικόνα.

Μαντεύω πως θα του καλαρέσει η αίθουσα του Ολύμπιον, όπου θα παρευρεθεί αργότερα για να παραλάβει τον Χρυσό του Αλέξανδρο, μαζί με τον Tavoulari και τη γυναίκα του, Aurore Clement, πριν την προβολή του Αποκάλυψη Τώρα! Redux. Αλλά πάω στοίχημα ότι θα φύγει πριν αρχίσει να ιδρώνει απο την υπερβολική θέρμανση που μας σιγοβράζει σε κάθε προβολή.

«Στηρίζουμε ανεπιφύλακτα τη νέα προσπάθεια». Μ’ αυτές τις πέντε λεξούλες ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης άνοιξε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής το 46ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, και μ’ αυτές τις πέντε λεξούλες άνοιξε το άρθρο της την περασμένη Δευτέρα η κα Βένα Γεωργακοπούλου στην Ελευθεροτυπία, εγκαινιάζοντας κι επίσημα αυτήν την υπόκωφη μουρμούρα του Τύπου που υποτίθεται ότι μεταφέρει την υπόκωφη μουρμούρα του κοινού και των παροικούντων για τη νέα διοίκηση υπό την οποία τελεί φέτος ο θεσμός.

Η εκπαραθύρωση του Μισέλ Δημόπουλου με την έλευση της Νέας Κυβέρνησης και την ανάληψη των ηνίων του Πολιτισμού της Ελλάδος από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό, είχε σίγουρα προκαλέσει βαβούρα ανησυχίας για τις προθέσεις του Υπουργού-Πρωθυπουργού, την μέλουσα πορεία του Φεστιβάλ, και τις ίδιες τις ικανότητες των νέων

υπευθύνων. Δικαίως, ή αδίκως, δεν το μάθαμε, αφού ο πρώτος άνθρωπος που ανέλαβε το τιμόνι του Φεστιβάλ, ο σκηνοθέτης Παντελής Βούλγαρης, δεν άντεξε τα ροκανίσματα από την «παλιά φρουρά» όπως είπε, και προτίμησε να τινάξει το παλτό του, να το ξαναφορέσει, και να βγει απ’ την πόρτα όπως ο Al Pacino στο τέλος του Insider.

Κι ύστερα ήρθε η Δέσποινα Μουζάκη, άνθρωπος με παρελθόν και ακτινοβολία που εμπνέει σεβασμό (κι έχει και κάτι απο Meryl Streep), κι ανέλαβε τα διευθυντικά, για να επιβεβαιώσει τις ικανότητές της στο σκάκι, κάνοντας ματ απ’ την πρώτη κίνηση. Η ανακοίνωση ότι τη θέση του Προέδρου του Φεστιβάλ θα αναλάβει ο γαλομαθής ηθοποιός με ευρεία αναγνώριση στας Ευρώπας, Γιώργος Χωραφάς, προκάλεσε σύγχιση κι αμηχανία στους περισσότερους και μιδιάματα αποδοχής του αντιπάλου στους ψυχραιμότερους. Γιατί αυτός προφανώς ήταν κι ο σκοπός της συγκεκριμένης ανάθεσης: να προκαλέσει σύγχιση κι αμηχανία.

Μιλώ για αντιπάλους, γιατί δεν είναι λίγες οι μάχες που έχουν δοθεί τις τελευταίες μέρες στους χώρους του λιμανιού και την πλατεία Αριστοτέλους, που το Φεστιβάλ έχει φροντίσει να γεμίζουν ασφυκτικά τις τελευταίες μέρες. Σύσσωμος σχεδόν ο Τύπος, ανάμεσα στις ανταποκρίσεις του απο τις σκοτεινές αίθουσες, δεν ξεχνά να αφήσει τα ειρωνικά του υποννοούμενα για το πώς το σαλονικιώτικο φεστιβάλ δεν αντέχει τη σύγκριση με τα ευρωπαϊκά του αντίστοιχα, το πώς προσπαθεί να καλύψει τα κενά του γκλάμουρ του με τις βλαχομπαρόκ εξάρσεις σε καθημερινά πάρτυ και το ότι το Φεστιβάλ δε θα μπορούσε να στηρίξει τον διεθνή του χαρακτήρα, δίχως τα δεκανίκια των Κρατικών Βραβείων, που παρ’ ότι απονέμονται εκτός του ΔΦΘ και δεν αποτελούν τμήμα του, γίνονται μόλις μια μέρα μετά τη λήξη του, για να απαιτήσουν την προβολή του συνόλου της ελληνικής παραγωγής μέσα στη διάρκεια του Φεστιβάλ. Μεταξύ μας, δεν έχουν κι άδικο. Εκτός απ' αυτό για τα πάρτυ δηλαδή.

Στο άλλο μέτωπο, οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ έχουν βρει το δικό τους τρόπο να μας ξεκάνουν. Απ’ τη μια, έχουμε τις δημοσιογραφικές προβολές που ξεκινούν απ’ τις 9 το πρωι και τελειώνουν στις 9 το βράδυ –μια ώρα δηλαδή αφού κλείσει το Press Room, οπότε αν υποθέσουμε ότι θέλει κανείς δημοσιογράφος να το χρησιμοποιήσει για να γράψει αυτά που είδε, θα πρέπει να κάνει ριφιφί και να φέρει μαζί του χάκερ για να του ανοίξει τον υπολογιστή. Απ’ την άλλη, έχουμε τις ίδιες τις ταινίες, που πιστέψτε με, μπορούν να στείλουν στον τάφο και τον πιο σκληροπυρηνικό ταινοφάγο. Μέχρι στιγμής, το ελληνικό τμήμα κινείται απο τον mainstream τηλεκινηματογράφο (Η Γυναίκα Είναι...), την αναμάσηση κλισέ (Λιούμπη) και την καλοστημένη νοσταγλία (Χορωδία του Χαρίτωνα) στον αυτισμό (Θυμάμαι), τη σκληροπυρηνική άσκηση φόρμας (Κινέττα) και την προχειρότητα του home-video (Τσίου...). Ευτυχώς υπάρχει το Όνειρο του Σκύλου, ο Όμηρος, και το Γαλάζιο Φόρεμα, να μας θυμίζουν ότι υπάρχουν σκηνοθέτες που όντως μπορούν να εντάξουν τη δάθεσή του να δοκιμάσουν τα όριά τους, σε κάτι που να ενδιαφέρει και τους θεατές που θα τους ακουμπήσουν τα 7 ευρώ τους.

Για την ώρα μένουμε με την αναμονή του νέου σαδομαζοχιστικού έπους του Νίκου Νικολαΐδη, The Zero Years, και την ελπίδα ότι θα έχουμε κι αύριο λίγο κουράγιο να γράψουμε περισσότερα.

(3.5/5)

Σκηνοθεσία: Mike Newell
Σενάριο: Steve Kloves (από το μυθιστόρημα της J. K. Rowling)
Παίζουν: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grinn, Ralph Fiennes

Δείτε/Κρύφτε το trailer v


Τέρμα τα παιδιαρίσματα στο Hogwarts. Στο τέταρτο επεισόδιο της σειράς, τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα, και ο Harry Potter πρέπει να πάρει χειροπιαστά μαθήματα και να προσαρμοστεί γρήγορα αν θέλει να επιβιώσει. Γιατί η νέα πραγματικότητα, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον χειρότερο εφιάλτη του: τον Άρχοντα Βόλντεμορτ αυτοπροσώπως.


Στο τέταρτο έτος σπουδών του σχεδόν εφήβου μάγου, το Hogwarts φιλοξενεί το Τρίαθλο Μαγείας, ένα event που κάθε τρία χρόνια φέρνει αντιμέτωπους τους τρεις εκπροσώπους των ισάριθμων πιο μουράτων σχολών μαγείας της Ευρώπης. Βεβαία επειδή το τουρνουά δεν είναι για τους λιπόψυχους, ο εκπρόσωπος της κάθε σχολής δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη: αφήνεται στη μαγεία. Όσοι μαθητές είναι άνω των 17 και ενδιαφέρονται να λάβουν μέρος, ρίχνουν χαρτάκια με τα ονόματά τους μέσα του, κι αυτό φτύνει τον υπερτυχερό. Ο Harry δεν είναι άνω των 17. Άρα δεν μπορεί να ρίξει το όνομά του μέσα. Όμως και πάλι το Κύπελλο φτύνει έξω το όνομά του. Οπότε το Hogwarts παίζει με δύο εκπροσώπους και ο μικρός Potter πρέπει να ξεπεράσει δύσκολες δοκιμασίες, και εντός, αλλά κυρίως εκτός του τεραίν, όπου όλα δείχνουν πως ο Βόλντεμορτ σχεδιάζει αποφασιστική επάνοδο.

Για τον τρίτο σκηνοθέτη της σειράς, και τον πρώτο Βρετανό, η τέταρτη ταινία του franchise είναι στην ουσία της θρίλερ, όπου κινητήριος μηχανισμός είναι η προσμονή για την τελική αναμέτρηση με την ενσάρκωση του κακού. Με τη βοήθεια του σχεδιαστή παραγωγής Stuart Craig και του κινηματογραφιστή Roger Pratt, απλώνει μια δυσοίωνη ομίχλη πάνω από την πορεία του Harry ως εκεί, και στήνει μερικά εξαιρετικά set pieces δράσης, που διευρύνουν τις ικανότητες του μικρού μάγου και του δίνουν το πιο πολύτιμο μάθημα της χρονιάς: έφτασε η στιγμή που θα πρέπει να ανεξαρτητοποιηθεί και να μάθει να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις, γιατί οι μεγαλύτεροι δε θα είναι πάντα κοντά να τον ξελασπώσουν.

Σκηνοθετικά το βλέμμα του Newell είναι σαφώς πιο κοινότοπο απ’ αυτό του Cuaron, ωστόσο ο Βρετανός εκτός απ’ την ατμοσφαιρικότητα και τα άριστα επίπεδα παραγωγής, διατηρεί και τη διάθεση του προκατόχου του για εμβάθυνση στους δραματουργικούς ιστούς που συνδέουν τους χαρακτήρες του, και αφήνει αρκετό χρόνο στα παιδιά να μάθουν ένα εντελώς καινούριο και διαφορετικό είδος μαγείας: τη σχέση τους με το αντίθετο φύλο. Οι σπόροι για τα δυο επερχόμενα ρομάντζα έχουν σπαρθεί από τον σκηνοθέτη του Τέσσερις Γάμοι και Μια Κηδεία, και μαζί με το πιο αντικλιμακτικό φινάλε των μέχρι τώρα ταινιών, απλά κορυφώνουν την προσμονή για το επόμενο επεισόδιο.

Domino
(2/5)

Σκηνοθεσία: Tony Scott
Σενάριο: Richard Kelly
Παίζουν: Keira Knightley, Mickey Rourke, Edgar Ramirez, Christopher Walken, Mena Suvari

Κορώνα ζεις, γράμματα πεθαίνεις. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα στο Hollywood για τους σκηνοθέτες δράσης, όμως το πεπρωμένο του Tony Scott για πολλά χρόνια ήταν να ζήσει. Ο μικρός αδερφός του Ridley, έχει μέχρι σήμερα υπογράψει μερικές σπουδαίες ταινίες για την αμερικάνικη (και την ελληνική λίγο) pop κουλτούρα, όπως το top Gun, το Beverly Hills Cop 2 και το True Romance, και δυο από τις αγαπημένες μου περιπέτειες, το The Last Boy Scout και το Enemy of the State. Το Spy Game ήταν η τελευταία του μεγάλη στιγμή, όμως το περσινό Man on Fire προμήνυε το φετινό φιάσκο του Domino.

Εμπνευσμένο από την αληθινή ιστορία της Domino Harvey, Αμερικανίδας που εγκατέλειψε το modeling για να γίνει κυνηγός επικηρυγμένων, το νέο πόνημα του Scott ξεδιπλώνει σε 15 περίπου λεπτά την ταραχώδη εφηβεία της κόρης του Laurence Harvey (συμπρωταγωνιστή του Frank Sinatra στο παλιό Manchurian Candidate, στο ρόλο του νεαρού υποψήφιου προέδρου), που μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της αναγκάστηκε να ακολουθεί την τσαχπίνα μητέρα της στις προσπάθειές της να διατηρήσει το χλιδάτο της lifestyle. Δε γίνεται βέβαια καμία σύνδεση ανάμεσα στις απότομες αλλαγές στη ζωή της, με την απόφασή της να πιάσει ένα τόσο επικίνδυνο επάγγελμα, αλλά αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του θεατή. Όπως και πολλά άλλα πράγματα.

Ο Tony Scott έχει χάσει τις αφηγηματικές του ικανότητες, και είναι διατεθειμένος να μας κάνει όλους να το πληρώσουμε. Κάπου στην ταινία αναφέρεται ότι ένας από τους χαρακτήρες του έχει το attention span ενός μαστουρωμένου κουναβιού, και προφανώς την ίδια άποψη έχει ο Scott για το κοινό του. Το Domino βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο MTV και στο LSD, μια εξτραβαγκάνζα ασταμάτητων zoom, αμφεταμινικού μοντάζ και non-stop φιλτραρίσματος των καρέ, που σακατεύει όποια πλοκή είχε ψεκάσει στο σενάριό του ο Richard Kelly, ακρωτηριάζει την απόδοση της -ούτως ή άλλως περιορισμένων δυνατοτήτων- Knightley και είναι ικανή να προκαλέσει πολλαπλές ημικρανίες σε όποιον θεατή δεν είναι σωματικά προετοιμασμένος να παρακολουθήσει ένα δίωρο βιντεοκλίπ με ακατάληπτο στιχουργικό μπαγκράου (sic).

Προφανώς το πρόβλημα του Domino βρίσκεται στο σενάριο, και πιο συγκεκριμένα μαντεύω ότι βρίσκεται στο πάντρεμα του συγκεκριμένου σεναριογράφου με τον συγκεκριμένο σκηνοθέτη. Χωρίς να θέλω να φανώ ασεβής, δε μου φαίνεται διόλου απίθανο ένας άνθρωπος με πατημένα τα 60 να μην κατάλαβε τι ήταν αυτά που του έδωσε ο γραφιάς που έγινε underground θρύλος με το Donnie Darko, οπότε για να τα βάλει σε μια σειρά αναγκάστηκε να αφηγηθεί την ιστορία του σε μια συνεχή κατάσταση μαστούρας, αφού στο κάτω-κάτω, αυτό που φαίνεται να τον ενδιαφέρει σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτήν την ταινία, είναι να δοκιμάσει τα όρια της επεξεργασίας του φιλμ.

Δεν αμφισβητεί κανείς την ικανότητα του Scott να δίνει στις ταινίες του ένα ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο και προσωπικό οπτικό στυλ, ζωντανό και δυναμικό, όμως εδώ καταλήγει πια να πνίγεται σε έναν αυνανιστικό ναρκισσισμό που αφορά μόνο τον εαυτό του και ελάχιστους καυλωμένους με την εικόνα και την τεχνολογία αλλοίωσής της. Εγώ καλά πέρασα δηλαδή, αλλά δε θα με πάρουμε και σα μέτρο σύγκρισης τώρα...