Ο Will Ferrell πρωταγωνιστεί στη μεγαλύτερη διεθνή κινηματογραφική ταινία όλων των εποχών, ή στη πιο αστεία που θα διαβάσεις ποτέ, ανάλογα με το αν βλέπεις το τρέιλερ ή το πόστερ του Casa de Mi Padre (2012), ταινία που φτάνει στις αίθουσες την άνοιξη, και έτσι ξεκινάει τη προώθησή της από το καταχείμωνο, στοχεύοντας το αμερικάνικο κοινό του Contraband (2012) ή της τρισδιάστατης επανέκδοσης της Ωραίας και του Τέρατος (1991), διάλεξε.

Η παραγωγή είναι προφανώς δύσκολη στο σμπρώξιμο στις Πολιτείες, είναι μια κωμωδία.. ισπανόφωνου τηλεδράματος όπου το βασικό αστείο είναι πως ο πρωταγωνιστής είναι εμφανέστατα.. Αμερικάνος.

Η ανοιχτή οσκαρική κούρσα έδωσε κάποιο ενδιαφέρον στην απονομή των 69ων Χρυσών Σφαιρών τα ξημερώματα στο Beverly Hilton, και οι παρευρισκόμενοι αστέροι ήτανε πιο έτοιμοι να κατεβάσουνε καμιά καμιά κανάτα κρασί αντί να εκνευριστούν με τα σχόλια του οικοδεσπότη Ricky Gervais, όμως η τελετή μάλλον σαν υπνομαραθώνιος πέρασε στην ιστορία, και είναι αμφίβολο προς το παρόν αν κατάφερε να βοηθήσει στο ελάχιστο τα ratings του NBC, που η προς τον πάτο τάση τους έγινε στόχος αστείων ακόμα και στη διάρκεια της βραδιάς.

Αν από τους τίτλους της αρχής έχεις την αίσθηση πως μπήκες κατά λάθος σε avant-première του GI Joe: Retaliation (2012), τότε ησύχασε, ξεκινάει το αμερικάνικο ριμέικ αυτού του σουηδικού με τους τελετουργικούς φόνους και τη πιτσιρίκα με το λοφίο.

Μια γυναίκα που συνέτριψε τα εμπόδια του φύλου και της τάξης της για να ακουστεί σε ένα κόσμο κυριαρχούμενο από άντρες. Μια ιστορία για την απόλυτη εξουσία και το πικρό τίμημά της. Ένας μοιραίος θυελλώδης έρωτας με τον Κάσπερ το Φαντασματάκι.

Στο Strasbourg, ο νεαρός Johann Wolfgang Goethe φιλοδοξεί να γίνει Till Lindemann όταν μεγαλώσει. Αλλά πρέπει πρώτα να σπείρει ποπ αυτοκτονικές τάσεις στη μισή Ευρώπη, περιγράφοντας τα ερωτικά βάσανα που θα ζήσει, κοινωνικά εξόριστος στο Wetzlar.

Πενήντα γυναίκες που βίωσαν κι επέζησαν τα βασανιστήρια της Χούντας όταν ήταν ακόμη κορίτσια, καταθέτουν τη μαρτυρία τους απ’ την Επταετία.

Προωθούμενη σαν η μεγαλύτερη τούρκικη παραγωγή στην ιστορία, η Fetih 1453 (2012) που σε ελεύθερη απόδοση μπορείς να τη πεις και Άλωση, ανοίγει στη Τουρκία στις 17 Φεβρουαρίου, και απειλεί από τώρα να σου φάει το μάτι, αφού πρώτα το σουβλίσει και το τραγανοψήσει, με ένα τρίλεπτο τρέιλερ που κυκλοφόρησε στα γιουτιούμπια τη Πέμπτη, και φέρεται να αποθεώθηκε μονομιάς από 1.670.000 απελπιστικά καθυστερημένους μουσάτους.

Το τρέιλερ από μόνο του υποτίθεται ότι κόστισε 600 χιλιάδες δολάρια, κατά πάσα πιθανότητα για το μουσειακό IBM PC AT που έκανε το rendering της φωτιάς των τίτλων, και ο παραγωγός Faruk Aksoy ακόμα χρωστάει στους, κάπου 15-20 κατά τα φαινόμενα, κομπάρσους που χρησιμοποίησε, οπότε τον συνολικό προϋπολογισμό της ταινίας βάλτον σε αυτά τα ανεκτίμητα που δε πιάνει η MasterCard, από $12-13 εκατομμύρια στα δημοσιεύματα του προηγούμενου μήνα έχει φτάσει τα 17 σε αυτόν, και θα ξεπερνάει αυτόν του Avatar 2 (2014) μέχρι να ξεκινήσουνε οι προβολές.