Στο διάλειμμα της λυκειακής τους ζωής, ένας κοινωνικός απόκληρος, ένας μαθητευόμενος φιλόσοφος κι ένας υποψήφιος πρόεδρος της Αμερικής, μπαίνουν σ’ ένα λαγούμι και βγαίνουν υπερήρωες.

Ανακριτής αποφασισμένος να αρχειοθετεί όσους του φαίνονται αθώοι, σκοτώνει λαμόγιο που προσπαθεί να τον εκβιάσει, και προσπαθεί να πείσει καθαρίστρια που μπορεί να τον κάψει, ότι δεν το 'θελε, άρα δεν είναι ένοχος.

Ο θεός της σφαγής εμπνέει δυο ζευγάρια που συνευρίσκονται αναγκαστικά, να συζητήσουν για τα αγόρια τους, για ματσούκια, και για σπασμένα δόντια.

Με τη ταινία που ξεχώριζε κυριολεκτικά σε όλη τη διάρκειά του, έκλεισε τα ξημερώματα στο Park City το φετινό φεστιβάλ του Sundance, o Benh Zeitlin παρέλαβε από τον Justin Lin το μεγαλύτερο από τα βραβεία της επιτροπής και αντί αυτού σήκωσε στον αέρα την 6χρονη πρωταγωνίστριά του, Quvenzhané Wallis, για τα φλας των φωτογράφων. Η ταινία, το Beasts of the Southern Wild (2012), που βραβεύτηκε επιπλέον και για τη φωτογραφία του, βγήκε μέσα από τα εργαστήρια κινηματογράφου του Sundance, γυρίστηκε με μη-ηθοποιούς, με τη βοήθεια της κολεκτίβας κινηματογραφιστών COURT 13, και χρηματοδοτήθηκε από τη Cinereach σα πρώτη παραγωγή του μη-κερδοσκοπικού ιδρύματος, ολοκληρώνοντας ένα απαράμιλλο μοντέλο ανάπτυξης που έδωσε στο σκηνοθέτη δημιουργική ελευθερία περισσότερη από αυτή που είχε οποιοσδήποτε ποτέ στην Αμερική, σύμφωνα με τις δηλώσεις του στην απονομή.

Το Beasts προβλήθηκε τη πρώτη μέρα του διαγωνιστικού προγράμματος στα υψίπεδα της Utah και ξεκίνησε έναν μέχρι τώρα αστείρευτο χείμαρρο θετικών κριτικών που οδήγησε στο να το περικυκλώσει κάθε ανεξάρτητος διανομέας που σέβονταν τον εαυτό του, και συμφωνία με τη Fox Searchlight τελικά. Η μικρή Fox ξόδεψε και $6 εκατομμύρια δολάρια για την έτερη κοσμο-αγάπητη ταινία της φετινής διοργάνωσης, το Surrogate (2012) του 65χρονου αλλά ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενου Πολωνο-Αυστραλού Ben Lewin. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία σοβαρά κατάκοιτου ποιητή στον οποίο κάνει τη.. παρένθετη μια soccer mom για να χάσει τη παρθενιά του, η ταινία φαίνονταν εξαρχής από αυτά τα διαμαντάκια που μόνο στα αυθεντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ μπορούνε να εκτιμηθούνε, αλλά πια, έχοντας πάρει φυσικά και το Βραβείο Κοινού στο Sundance, ο δρόμος της έχει ανοίξει μέχρι το Kodak Theatre το 2013, έχει χριστεί "οσκαρική" και από τη βιομηχανία, όχι απλά σαν.. εξτρεμιστική αντίδραση στη φετινή οσκαρική κούρσα. Οι αναπηρίες αποτέλεσαν και μια θεματική που ξεχώρισε στο Park City, σμπρώξιμο στη δημοσιότητα διεκδικούσανε εκεί και οι πρωταγωνίστριες του ριάλιτι Push Girls που θα παίζει στο Sundance Channel από τον Απρίλη, ενώ τον γκαβό, στα όρια της καρικατούρας όπως επισήμανε και το Daily Beast για λογαριασμό της διοργάνωσης, έκανε και ο Robert De Niro στο Red Lights (2012), το οποίο κατέληξε μάλλον εμπρεπώς στη Millennium για περίπου $4 εκατομμύρια, ποσό παρολαυτά πολύ αξιοπρόσεκτο για τα ανεξάρτητα δεδομένα των τελευταίων χρόνων. Το δεύτερο στην τάξη βραβείο του Sundance, αυτό του Ντοκιμαντέρ, πήγε στο The House I Live In (2012) του Eugene Jarecki, θριαμβευτή και πριν 7 χρόνια με το Why We Fight (2005). Ο Jarecki καταπιάστηκε με τα αμερικάνικα ποινικά δικαστήρια και τη "τραγική ανηθικότητα" του υποτιθέμενου πολέμου κατά των ναρκωτικών κυριότερα, μέσα σε μια ολόκληρη φουρνιά έργων που εξέτασαν το "τι στο διάολο συμβαίνει στην Αμερική" σύμφωνα με τον Charles Ferguson, που εξήγησε έτσι τη προσπάθεια της επιτροπής του να αναγνωρίσει (με ειδικά βραβεία) τη σημασία όσων περισσότερων μπορούσε από αυτά. Πίσω στο US Dramatic διαγωνιστικό, βραβείο σκηνοθεσίας παρέλαβε η Ava DuVernay για το Middle of Nowhere (2012), ένα δράμα που φαίνεται να εξετάζει τις συναισθηματικές σχέσεις των μαύρων πολύ πιο ενήλικα ειλικρινά και χαμηλόφωνα από τον Tyler Perry ας πούμε, και μπορείς να στοιχηματίσεις ότι η ενθάρρυνση μιας τέτοιας διανομής κόντρα στην ακόμα βλάχικη μαύρη κινηματογραφική κουλτούρα ήτανε και ο στόχος της απονομής. H DuVernay, πρώτη Αφρο-Αμερικανίδα που τιμήθηκε με τέτοιο τρόπο από το φεστιβάλ, έχει ιδρύσει την AFFRM, μια κίνηση με αυτή ακριβώς τη πρακτική ιδεολογία, και είχε ήδη εξασφαλίσει.. ενίσχυση από τη Participant Media για τη προβολή του Nowhere.

Ο Robert Redford είχε ανοίξει το φεστιβάλ με αποφασιστική επίθεση κατά του 1% και ανάλογο εμβληματικό φιλμ, το ντοκιμαντέρ Queen of Versailles (2012), αλλά το μόνο που μπορείς να πεις με τη λήξη είναι πως η διοργάνωση σταμπαρίστηκε αποφασιστικά από αντιθέσεις. Όπως συνόψισε χαρακτηριστικότερα το ρεπορτάζ των NY Times, όλα τα μεγάλα στοιχήματα στιλ Red Lights και Lay The Favorite (2012) κάνανε κρότο μόνο στο σκάσιμο της φούσκας, ενώ όσα φαίνονταν αντι-εμπορικά, το Surrogate ή το Robot & Frank (2012), φύγανε γιγαντωμένα από το Park City. Η έντονη αμφισβήτηση χαρακτήρισε και το ρεύμα "Bridesmaids", τη γυναικεία.. απελευθέρωση που εκπροσωπήθηκε πιο έντονα από τη Bachelorette (2012), ενώ το L (2012) του Μπάμπη Μακρίδη κινήθηκε κάπου ανάμεσα στις επιδεικτικές αποχωρήσεις από τις μεταμεσονύχτιες προβολές του Tim and Eric's Billion Dollar Movie (2012) και το φραστικό λιντσάρισμα του Craig Zobel για το Compliance (2012), κάνει τον Κυνόδοντα (2009) να μοιάζει με τηλεταινία του Lifetime έγραψε ο Hollywood Reporter στην υπεράσπιση.

Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "2012 SUNDANCE FILM FESTIVAL ANNOUNCES AWARDS"

Ενδιάμεσα από κει που δε θυμάσαι τι γίνονταν, οι άνθρωποι έχουνε εκτελέσει, και αν καταλαβαίνεις καλά επαναεκτελέσει την "Εξολόθρευση", ένα ανελέητο κυνηγητό των λύκανς και των βαμπίρς, με μοναδικό σκοπό να επικεντρώσουνε τη προσοχή σου σε συγκεκριμένο κρυογενετικό θάλαμο που αρχίζει να λιώνει.

Τέσσερις παράλληλες ερωτικές ιστορίες ψάχνουν τις άκρες τους στην ψυχεδέλεια του πατρινού καρναβαλιού.

Πρώην μπάτσος και νυν κατάδικος, δραπετεύει και αράζει σε μαρκίζα για να αποπροσανατολίσει Μέσα και διώκτες από ριφιφί που στήνεται απέναντι, με τις καλύτερες προθέσεις.