Spider-Man 3 (2007)

Ο Spider-Man είναι ο νέος ροκ-σταρ της Νέας Υόρκης και η πόλη των πόλεων τον λατρεύει (η τέχνη μιμείται τη ζωή – η ζωή μιμείται την τέχνη), μέχρι που ένας συμβιωτικός οργανισμός απ' το διάστημα του μαυρίζει τα ήδη φουσκωμένα μυαλά, και φέρνει τον Peter Parker αντιμέτωπο με το σκοτάδι του εαυτού του, την ώρα που πιο απτές απειλές όπως ο Sandman, ο Venom κι ο νέος, μαύρος Goblin τού ετοιμάζουν το φέρετρο, κι η Mary-Jane θέλει να μείνει μόνη να σκεφτεί.Έχει πλάκα το πώς, αν και απ' τη μέρα που το Spider-Man 2 (2004) αποδείχθηκε το καλύτερο υπερ-sequel όλων των εποχών η μεγαλύτερη αγωνία όλων ήταν αν η ομάδα που κερδίζει δεν θα αλλάξει, κανενός το βλέμμα δεν ταράχθηκε όταν τη θέση τριών απ' τους τέσσερις συνσεναριογράφους πήρε ο αδερφός του σκηνοθέτη, (δρ.) Ivan Raimi, που ουσιαστική σχέση με σενάριο είχε μόνο, τι ειρωνεία, στο προηγούμενο threequel του Sam, το Army of Darkness πριν μιάμιση δεκαετία. Όχι πως σε ένα sequel $350 εκατομμυρίων της SONY (εννιά φορές το Sin City (2005) και έξι φορές το 300 (2007) δηλαδή) ο οποιοσδήποτε σεναριογράφος έχει μεγαλύτερο βάρος απ' τους παραγωγούς που "αφουγκράζονται" τις απαιτήσεις του κοινού και καθοδηγούν το franchise για να τις καλύψει. Κάπου μέσα σ' αυτή τη βαβούρα, ο Raimi ξεχνάει πως για να πετύχει το καλύτερο υπερ-sequel όλων των εποχών, έπρεπε να φτιάξει ένα συμπυκνωμένο σύνολο με γνώση των κανόνων του σεναρίου, με στιβαρούς στην κόμικ ανεμελιά τους χαρακτήρες, και μια οπερετική εξέλιξη που θα κορυφωνόταν στην ανάδειξη του ήρωα στην εικονική φιγούρα που ο σκηνοθέτης είχε ξανασχεδιάσει με αγάπη, πάθος και διακριτικές νότες pop ποιητικότητας.

Κι έτσι έρχεται το χειρότερο. Ο Raimi αφήνει έξω απ' την πόρτα το σεβασμό του όχι μόνο στη μυθολογία που μεταλλάσσει, αλλά κυρίως, τη μυθολογία που ο ίδιος έχει δημιουργήσει με τις δυο προηγούμενες ταινίες του, και ξαναγράφει την Ιστορία κατά πώς τον βολεύει, νερώνοντάς τη με ίσες δόσεις ανωριμότητας και μασημένης προσβασιμότητας, για χάρη των πελατών του merchandise. Κάπου εκεί, ο Venom, ένας χαρακτήρας με τεράστια fantasy δυναμική, υποβιβάζεται σε αβάσταχτα σχηματική απεικόνιση του κακού για όσους το αναγνωρίζουν μόνο απ' το πόσο μαύρο είναι βαμμένο, ο Sandman και τα τέλεια σχεδιασμένα πετραδάκια που σχηματίζουν το σώμα του και μαζί του μια larger than life εκδοχή της εύθραυστης φύσης της ανθρώπινης καλοσύνης αντιμέτωπη με επικίνδυνα διλήμματα, χάνεται πίσω απ' τις επιπέδου δημοτικού αλληγορικές αντοχές του σεναρίου, ο Harry Osborn, ο διχασμένος ανάμεσα στο καθήκον της εκδίκησης και της φιλίας Dark Goblin, μεταμορφώνεται σε κραυγαλέο plot device των σεναριογράφων, με την βολική αμνησία του και τον μυστικοπαθή του butler, κι ο Peter Parker ντύνεται γλοιώδης ζιγκολό για να περάσει στη Ζώνη του Λυκόφωτος και να παλέψει με τον εαυτό του, σε ένα musical ιντερλούδιο που μοιάζει να ξέφυγε απ' τα λημέρια παρωδίας του Evil Dead (1981), και σου λιώνει το μυαλό θέτοντας υποψηφιότητα για το πιο αλλόκοτο μοντάζ στην ιστορία του είδους.

Τα εισιτήρια βέβαια θα τα κόψει λέει η δράση, ε και η δράση είναι, αναμενόμενα, ακόμα πιο τέλεια σχεδιασμένη να σου τεντώνει τα σαγόνια και να σου αλλάζει ρυθμό στην αναπνοή. Αλλά με τα ενδιάμεσα δραματικά διαλείμματα που είναι για κλοτσιές, να τσακίζουν το ρυθμό, και με τρεις νέους εχθρούς που στερούνται κέντρου βάρους και όλοι μαζί δεν φτάνουν μια ενιαία απειλή του επιπέδου του Doc Ock ας πούμε (κάτι βγαλμένο απ' τα προσχέδια του Schumacher για το Batman Forever (1995) ίσως να ήταν περισσότερο της κατηγορίας τους), αυτή η δράση με τα σποραδικά campy ξεσπάσματά της που τη φέρνουν στα όρια του γελοίου, μοιάζει περισσότερο με θορυβώδη προσπάθεια να ξεχάσεις την πλοκή, που ψάχνοντας κάπου να πιαστεί, εκτοξεύει περισσότερα σεναριακά νήματα κι απ' το Traffic (2000). Κι ύστερα με κωλοτούμπες σαπουνόπερας, μπλέκεται μόνη της στο σκορποχώρι του ιστού της. Η απελπισμένη νότα αυτοσυγχαρητηρίων όπως ξεστομίζεται από ένα δεκάχρονο στην ταινία, είναι ίσως το πιο ενδεικτικό μετα-σχόλιό της. Ε και βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει η ατάκα "μη σε νοιάζουν οι κριτικοί", που είναι πάντα μια καλή συμβουλή σε τέτοιες περιπτώσεις.