Mr. Magorium's Wonder Emporium (2007)

Ο ιδιοκτήτης του πιο παράξενου, φανταστικού, θαυμάσιου παιχνιδομάγαζου του κόσμου αποφασίζει να το κληροδοτήσει στη νεαρή, αδέξια, ανασφαλή υπάλληλό του.Ο Zach Helm, παρόλο που δε μπορείς να τον βάλεις σε κατηγορία ατάλαντου, έδειξε από τη πρώτη του σεναριακή δουλειά, το Stranger than Fiction (2006), τάσεις Charlie Kaufman των φτωχών. Και ο Mr. Magorium, τον οποίο σκηνοθετεί κιόλας, δε ξεφεύγει και πολύ από το ίδιο μοτίβο, παίζοντας σαν ο Willy Wonka των ατόμων με ενδυματολογικές και καταιωνιστικές ανάγκες που σε ρωτάνε αν έχεις ένα ευρώ. Ακόμα μια φορά οι χαρακτήρες του σεναρίου έχουν περάσει κατευθείαν στο στομάχι (είναι δηλαδή η εντύπωση του Helm, που δε συμπίπτει απαραίτητα με τη δικιά σου, και δε προκύπτει απαραίτητα από κάποια λογική ή παραλογική, για το πως μοιάζουν οι ήρωες παιδικού φιλμ), και τώρα ξεκαθαρίζεται, σαν επαναλαμβανόμενο, ακόμα και.. ζωγραφισμένο μότο, ότι θα πρέπει να τους πιστέψεις για να δουλέψει η μαγεία. Αλλά ακόμα και να τους κατασυμπαθήσεις αμέσως όλους, και το μαγαζί μαζί, χωρίς περιττές συστάσεις, όπως είναι η υπόθεση εργασίας, ακόμα και τότε η γοητεία τους διαρκεί βαριά μέχρι το πρώτο τρίτο. Και στη συνέχεια, κουρασμένος από την κατασυγκαταβατική ροή (η μόνη δραματική αντιξοότητα είναι η επιμονή του 243χρονου να αποσυρθεί επειδή λιώσαν τα αγαπημένα του παπούτσια, αλλά τα παραμύθια χρειάζονται και καμιά βρεφοφάγα μπαμπόγρια, ξέρεις), ψάχνεις μόνο τις στιγμές που η κάμερα ξεχνιέται, ενθουσιασμένη, σε κάνα έξοχο παιχνίδι. Οι ερμηνείες δε σώζουν εδώ τη κατάσταση, ειδικά της Natalie Portman με αγορίστικη εμφάνιση και κατατρομαγμένη απέχθεια για οποιοδήποτε εφέ, όμως η σκηνοθεσία όχι μόνο βοηθάει τη μαγεία (διάβαζε τη ψηφιακή επεξεργασία) με γήινα υποκατάστατα αλλά είναι και σίγουρη για ότι θέλει. Έστω κι αν αυτό είναι ο κόσμος της.