Mýrin (2006)

Ένας ηλικιωμένος άντρας βρίσκεται δολοφονημένος στο υπόγειο διαμέρισμά του. Παράλληλα, στο δωμάτιο ενός ισλανδικού νοσοκομείου, ένας καταρρακωμένος πατέρας νανουρίζει για τελευταία φορά, την νεκρή κόρη του, θύμα μιας σπάνιας γενετικής ασθένειας. Τι σχέση μπορεί να έχουν μεταξύ τους αυτοί οι δύο θάνατοι; Η απάντηση στην μεγάλη οθόνη.Στην Ισλανδία των 300 χιλιάδων κατοίκων, το τοπίο συνθλίβει τους ανθρώπους, όπως υποδηλώνει κάθε έξοχο γενικό πλάνο του Mýrin (2006). Και κάθε φόνος είναι τυπικά χάλια και άσκοπος όπως δηλώνει η εισαγωγή του φιλμ που 'γινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χώρας, παρουσιάζοντας τους κατοίκους της αξύριστους, άπλυτους, ναρκομανείς, εγκληματίες, ταιριαστούς με το μοναχικό ψύχος και τη μπόχα των υπονόμων που ποτίζουν τη γη και εκφράζονται καλύτερα στον Βάλτο του πρωτότυπου τίτλου. Για αρχή.

Βασισμένος στο ομώνυμο (στα Ισλανδικά) best seller του συμπατριώτη του Arnaldur Indriðason που ανακατεύει επιπλέον τη διαβόητη πριν μια δεκαετία ιδιωτική εθνική γενετική βάση της deCODE και την αρρώστια να χάνεις το παιδί σου από την οποία πάσχουν όλοι οι χαρακτήρες (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), ο Baltasar Kormákur --του 101 Reykjavík (2000) όπως επισημαίνει η προώθηση λες και ήταν η περσινή διαπλανητική επιτυχία-- φτιάχνει μια δικιά του ταινία, ένα ιδιοσυγκρασιακό κράμα παλιού (ως αρχαίου) αμερικάνικου αστυνομικού και σύγχρονου (ως πρωτοποριακού) ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ωμά αναλυτικά ρεαλιστικό εκεί που δε το περιμένεις (και πονάει περισσότερο) και ψυχρά.. κινηματογραφικό όπου το απαιτεί η οικονομία της ροής, που σέβεται τη νοημοσύνη σου ακόμα κι αν δεν έχεις (εισάγοντας, για παράδειγμα, μεθοδικά όλα τα στοιχεία οπτικά, δραστικά και διαλογικά) ισορροπώντας όλες τις υποπλοκές που ξεφυτρώνουν σα παρακλάδια οικογενειακού δέντρου και τα υποχθόνια σχόλια του βιβλίου και προσθέτοντας νέα (όπως τη μετατροπή σε κεράτωμα ενός από τους βιασμούς του μυθιστορήματος, αν κατάλαβα καλά), χρησιμοποιώντας τη μονταζιέρα και τη κίνηση της κάμερας με τρόπο που η δράση να μοιάζει αδιάκοπη σε όλη τη διάρκεια, χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία του flashback σε μια ιστορία που απαριθμεί καμιά τριανταριά χρόνια. Αν σκεφτείς ότι τα καταφέρνει με.. Ισλανδούς πρωταγωνιστές και βοηθούς, τυπικά θεατρικά μέτριους αν καταφέρεις να το καλοπαρατηρήσεις, με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή Ingvar Eggert Sigurðsson που μόνο ο τρόπος που καταβροχθίζει την take-away καψαλισμένη κρύα προβατοκεφαλή θυμίζει το Grendel του Beowulf & Grendel (2005), τον βάζεις (τον σκηνοθέτη) σε κατηγορία σπάνιου ταλέντου, και του συγχωρείς την αδυναμία να βρει κασκαντέρ της προκοπής για μερικές από τις απαιτητικές σκηνές.