This Is England (2006)

Το 1983, στο Nottingham, δωδεκάχρονος που 'χασε τον πατέρα του στα Falklands γίνεται η μασκότ τοπικής ομάδας επαναστατιάρηδων εφήβων, καλοπερνώντας μέχρι που ο αρχηγός της βγαίνει από τη φυλακή.Τίτλος, ιστορία, πρωταγωνιστής, όλα κραυγάζουν ότι το This is England (2006) είναι η πιο προσωπική ταινία ενός σκηνοθέτη με προσωπικό στιλ, προσωπική θεματολογία και προσωπική εμπειρία, αποκτημένη από δεκάδες φιλμάκια που γύρισε μόνος του, και μόνο. Πολύ Άγγλος για τον υπόλοιπο πλανήτη, πολύ μεσοχωριανός για τους μεγαλοαστούς της πατρίδας του, πολύ αντάρτης για τη βιομηχανία, ο Shane Meadows μάλλον κλείνει, κάνοντας την πιο Shane Meadows ταινία του, ένα τέλειο κύκλο που ξεκίνησε δέκα χρόνια πριν με το πρώτο "κανονικό" Twenty Four Seven (1997), έφτασε στην πιο (σχετικά) εμπορική του στιγμή και υποτιθέμενο τελευταίο ασπασμό στο παρελθόν με το Once Upon a Time in the Midlands (2002), για να ξεκινήσει αμέσως.. επιστροφή στις ρίζες με το Dead Man's Shoes (2004). Οι ρίζες είναι φυσικά στα βρετανικά Midlands και σε δεσποτικές σκιές πάνω σε ευεπηρέαστα μειράκια, και δε κόπηκαν ποτέ. Το κατά βάση αυτοβιογραφικό φιλμ προσθέτει αυτές του χαμοσερνάμενου μέχρι τώρα εθνικισμού και μια μεγάλη αγκαλιά για τους skinheads που είχαν αγκαλιάσει προφανώς με τη σειρά τους τον Meadows στη παιδική του ηλικία οδηγώντας τον μέσω crash course και στον πραγματικό κόσμο. Έτσι το φιλμ, παρά την αναμενόμενη πια ευλαβική προσήλωση σε συναισθηματική αυθεντικότητα, δεν είναι νοσταλγικό αλλά κοινωνικού.. τρόμου, όπως ξεκαθαρίζει το εισαγωγικό ριγκανοθατσερικό μοντάζ του.

Όλες οι κοινωνικοπολιτικές εντάσεις που κάναν τους πιο επιρρεπείς και τους πιο απεγνωσμένους ώριμους για εκμετάλλευση διαγράφονται ολοκάθαρα, μαζί με τις άπειρες αντικρουόμενες τάσεις μιας κατά βάση πολυφυλετικής υποκουλτούρας με μόνα κοινά στοιχεία τις Docs και το ska, και το περίεργο κράμα συντροφικότητας και βαρβαρότητας στον συνεκτικό ιστό της. Οι ερμηνείες βγάζουν την ίδια πατροναρισμένη οικειότητα που ο Meadows προφανώς κουβαλάει ακόμα, το ανακάτεμα θλιμμένων ορχηστρικών και κομματιών της εποχής λειτουργεί άψογα, η βία (εντελώς προσωπική κι αυτή, χωρίς τη διευκόλυνση υπερυποπολυβόλων και drivebys, όπως παρατηρεί ο Roger Ebert) είναι υπόγεια όσο και οι πάμπολλοι σχολιασμοί του δημιουργού, η ταινία ήταν καλύτερη ανεξάρτητη της χρονιάς για τα BIFAs και βρετανική για τα BAFTAs.