The Incredible Hulk (2008)

Ο απίθανος Χουλκ προσπαθεί να κερδίσει αγάπη και κατανόηση παλεύοντας τον Έκτρωμα.Φιλοδοξώντας να ανατρέψει την «αποτυχία» του σκέτου Χουλκ (2003) (που έφτασε τα $245 εκατομμύρια με $137 μύρια budget), ο Απίθανος Χουλκ (2008) ξεκίνησε χαρακτηριστικά απ’ το casting του ακόμα να ξορκίζει οποιαδήποτε συνδεσιμότητα με την πρώτη ταινία, κρατώντας μακριά όποιον ηθοποιό κρατούσε κεντρικό ρόλο την πρώτη φορά, και ολοκλήρωσε φτιάχνοντας μια credit sequence που ξαναγράφει την ιστορία της καταγωγής του πράσινου τέρατος, διαγράφοντας με ιδιαίτερη επιμέλεια, το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα που είχε στήσει ο Ang Lee, ψάχνοντας (εναγωνίως ίσως) παραλληλισμούς της κληρονομικής βίας της ταινίας, με εκείνες της οργισμένης Αμερικής του μετά-9/11 υιού Bush. Παραδόξως, το reboot του Leterrier κατέληξε να μοιάζει ανησυχητικά με το non-prequel του, τουλάχιστον στο μέγεθος του σχιζοφρενικού χάσματος στο δίπολο δράμα-περιπέτεια, και όχι μόνο γιατί το δικό του (και του συν-σεναριογράφου και πρωταγωνιστή του, Edward Norton) επιθυμητό τελικό cut θα εστίαζε πολύ περισσότερο στο ψυχολογικό υπόβαθρο του μίζερου ταλαιπωρημένου κλαψομούνη ήρωά τους που θέλει να απαλλαγεί απ’ το πολύ πιο ενδιαφέρον (εικονογραφικά, αν μη τι άλλο) ευερέθιστο και μαχητικό σε βαθμό καταστροφικής δύναμης της φύσης άλλο του μισό. Αλλά και γιατί με το cut που τους έφτιαξε τελικά η Marvel, στην πρεμούρα της να εξασφαλίσει ότι η δραματουργία δεν θα παρασκεπάζει την πυροτεχνουργία, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο.

Γιατί με τον Norton που κάλεσαν ως σωτήρα, να συνεχίζει το ερμηνευτικό του σερί όπου αφήνει ακόμα και τα κασώματα απ’ τις πόρτες να του κλέβουν την παράσταση και τους μόνους που αποδίδουν ερμηνευτικά να είναι ο William Hurt, τα πολυβόλα των κομπάρσων του, και το ανθεκτικό στα γαστρικά υγρά USB του πρωταγωνιστή (θα καταλάβεις όταν το δεις), και με τον Leterrier να αποδεικνύεται τόσο ανεπαρκής ώστε σε σκηνές που οι ήρωές του χρησιμοποιούν μόνο τους μύες που χρειάζονται για να μιλήσουν εσύ να απορείς γιατί δεν ακούς βραζιλιάνικα, οι παραγωγοί θα έπρεπε τελικά να κληθούν υπόλογοι όχι που δεν άφησαν τους δημιουργούς να παρουσιάσουν το πλήρες όραμά τους, αλλά που δεν έκοψαν παντελώς τους διαλόγους, αφήνοντας μονάχα τον Lou Ferrigno να γρυλίζει HULK SMASH σε λούπα. Και ok, από ένα πράσινο υπεργραμμωμένο τέρας δεν απαιτείς ρεσιτάλ εκφραστικότητας –-ούτε κι απ’ τα ανθρωπόχρωμα αντίστοιχα, άλλωστε-- αλλά όσο αμελητέα προβληματικό κι αν το βρίσκεις που η ταινία αφήνει σχεδόν όλη την ανάπτυξη χαρακτήρων στο non-prequel που δεν υπάρχει, είναι ολότελα αβάσταχτο η λίγη που κρατάει, να είναι αρκετά χάλια ώστε να εύχεσαι να μην υπήρχε επίσης. Αλλά κι αν την κόβαν, τι θα έμενε; Το crew του Leterrier με άνεση υπερβαίνει τις σκηνές δράσης του Lee (που δεν ήταν λιγότερο άβολες απ’ ότι οι ερωτικές του στο Lust, Caution (2007), εδώ που τα λέμε), με βαβουριάρικα εκρηκτικές, φροντισμένες στα ψηφιακά (που στοιχειοθετούσαν καταδίκη σε εκτελεστικό απόσπασμα την πρώτη φορά) και απλόχερες τεστοστερονικά, αλλά όχι ιδιαίτερα incredible ευρηματικά (παράδοξο, αν σκεφτείς το ξαναγράψιμο της Φυσικής που έκανε ο Leterrier στους Transporters του), παρά μάλλον αναμενόμενες ανιαρά, χωρίς ρυθμό ριγμένες στη σειρά, και ευκολοξέχαστες τελικά. Τη δε τεράστια διαφορά της δυνητικής επιτυχίας απ’ τον τελική αποτυχία του revamp, θα την καταλάβεις και μόνος σου διαισθητικά, όταν το νεύρο θα ανέβει εκθετικά, στην τελευταία σκηνή, που είναι από άλλη ταινία ουσιαστικά.