The Ruins (2008)

Τέσσερα κολεγιόπαιδα σε διακοπές, αφήνουν τις μαργαρίτες δίπλα στη πισίνα για να ακολουθήσουν Γερμανό τουρίστα και Έλληνα μαλάκα σε χαμένο στα βάθη της ζούγκλας ιερό των Μάγιας.Τα Ερείπια (2008) ξεκινάνε όπως κάθε (αντι)τουριστική χοροριά, κομπλέ με γρήγορο φλασάρισμα ιδιαίτερα αξιόλογων βυζιών ιδιαίτερα αξιόλογης ξανθιάς. Και συνεχίζουν αδρά ύπουλα απαρέγκλιτα σε ευθεία στη καρδιά του είδους, σα το βέλος που καρφώνεται σε αυτή του αναλώσιμου Έλληνα, και τη σφαίρα που του περνάει από το κεφάλι. Η καθοδήγηση ανήκει στον (υποψήφιο για Oscar®) Scott Smith που μεταφέρει ακόμα μια φορά, μετά το A Simple Plan (1998), βιβλίο του στην οθόνη χωρίς να διστάζει να το προσαρμόσει χειρουργικά στο μέσο, δημιουργώντας χαρακτήρες (και.. φυτά) που ορίζονται μόνο από τις πράξεις τους και παραμένουν ρεαλιστικά απρόβλεπτοι όσο οδηγούνται στα όρια. Ο τρόμος δε πετάγεται φτηνά από το πουθενά στα μούτρα σου, μένει κυρίως μακριά τους αλλά στο φως του Ισημερινού, υποβάλλεται περισσότερο από τις καταστάσεις παρά από τα αιματηρά εφέ. Αποτρελαμένη γκόμενα που πετσοκόβεται είναι πιο αποτελεσματική από τσιριάρα γκόμενα που την πετσοκόβουν, και η φιλοσοφία έχει ποτίσει τον πρωτάρη και πρώην φωτογράφο μόδας Carter Smith, όσο το αίμα των ανθρωποθυσιών τα μαριχουανοειδή φυτά της πυραμίδας. Η σκηνοθεσία του παραμένει απλή, επίμονη όταν βρίσκει τα σωστά σημεία (όπως το κωλαράκι της πρωταγωνίστριας), σταθερή, και ανακουφιστικά εξαιρούμενη κραυγών (και όχι μόνο ηχητικών). Και κάτι ήξερε σχετικά κι ο φωτογράφος του, Darius Khondji (Se7en (1995), Funny Games U.S. (2007)).

Η ταινία, μάλλον παράδοξα, ψιλοθάφτηκε από το marketing της Dreamworks την άνοιξη στην Αμερική, μάλλον γιατί η πλειοψηφία των κριτικών δε φαίνονταν ικανή να τη ξεχωρίσει από τον πορνοπαιδικοασιατικό σωρό. Και ο χώρος γενικά αυτοπεριορίζεται συνειδητά τελευταία, αφήνοντας ανθρώπους σα τον Peter Bradshaw να μπορούν να δουν απέξω πότε παράγει τίποτα αναζωογονητικό στην "sheer anarchy" και το "amoral chaos" του.