Burn After Reading (2008)

Ντουέτο κουφιοκέφαλων γυμναστών βρίσκει τυχαία DVD με υλικό που βαφτίζει καυτό κι απόρρητο και αποφασίζει να εκβιάσει τον ιδιοκτήτη του, αλκοολικό πρώην αναλυτή της CIA, τον οποίο κερατώνει η σύζυγός του με serial dater, που σε κάποια φάση βγαίνει και με την γυμνάστρια.Αφού αποσαφηνίσουμε ευθύς εξαρχής ότι οι Coen δεν ξέρουν πώς να κάνουν κακές ταινίες, μπορείς να σημειώσεις τη συγκεκριμένη στη λίστα με τα διαλείμματα απ’ τα αριστουργήματα, πολύ πιο πάνω απ’ το The Ladykillers (2004) (μάλλον η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον παραπάνω κανόνα), και κάπου ανάμεσα στο O Brother, Where Art Thou? (2000) και το Intolerable Cruelty (2003), που μαζί τους, το Burn After Reading (2008) συμπληρώνει την λεγόμενη τριλογία της βλακείας, σε μια μακρά καριέρα που ασχολείται με την βλακεία της ανθρώπινης κατάστασης σε διάφορες εκφάνσεις, έτσι κι αλλιώς. Τριλογία που συμπληρώνει πιστό στη νιχιλιστική και πεντανόστιμα μισανθρωπική φόρμα των Coen (απ’ το επουράνιο ξεκίνημα μέχρι το αντίστοιχο κλείσιμο), με τη φόρα του σαρώματος των περσινών Όσκαρ και το all-star cast της ιστορίας τους που διασκεδάζει κάθε στιγμή της διανομής του (ιδίως ο Brad Pitt, που παίζει έναν φίλο μου, και φαντάζομαι και έναν φίλο σου), να τους χαρίζει το καλύτερο και πρώτο στην κορυφή του box office άνοιγμα στην καριέρα των αδερφών.

Στην ευχάριστη θέση του να κοντεύουν να καλύψουν τα έξοδά τους απ’ τις πρώτες δέκα μέρες προβολής στην Αμερική, τους έφερε η αριστοτεχνική τους διαχείριση μιας φαινομενικά πολυμπλεγμένης πλοκής, την οποία ξεψαχνίζουν με χαρακτηριστική άνεση και αξιοζήλευτη οικονομία, ξεδιπλώνοντας με πλήρως σοβαρό αντικατασκοπικό στυλ απ’ τη σκηνοθεσία και τη φωτογραφία, μέχρι το μοντάζ και τη μουσική, τα κυνηγητά ηλίθιων Αμερικανών, που δεν θα μπορούσαν να πιάσουν το ποντίκι που κυνηγούν, ακόμα κι αν τους το ακούμπαγε η γάτα τους στο στόμα. Αντίθεση φόρμας-περιεχομένου, που τονίζει τις καταθλιπτικές μιζέριες που σεργιανίζουν κάτω απ’ τη μπουκωμένη απ’ την μακαριότητα της άγνοιας μύτη των ηρώων, καθώς μπλέκεται η μαύρη κωμωδία με το ειρωνικό δράμα, σε μια ατμόσφαιρα που βουίζει απ’ τις εξαιρετικά συγχρονισμένες screwball κωμικές εξάρσεις, σε κάτι που θα μπορούσε να περάσει για Ocean’s Eleven (2001) του διανοούμενου, όπως έλεγε κι ο cheaplog στο trailer, χωρίς το επιδειξιομανές στυλάκι του Soderbergh να αποσυντονίζει το μάτι, και με τις αμείλικτες εξαφανίσεις χαρακτήρων, να θυμίζουν στην καρδιά πως ακόμα και δίπλα στη λέξη «κωμωδία», όταν ακούει Coen, πρέπει να σφίγγεται.