Hunger (2008)

Όπως υπονοεί, αναντίρρητα ειλικρινά, από τον τίτλο του, που παραλείπει το "strike", το Hunger (2008) του Βρετανού Steve McQueen ενδιαφέρεται για την απεργία πείνας του μέλους του IRA Bobby Sands, κυρίως σα σταθμό ανάμεσα στους πυροβολημένους χριστιανούς αγίους και τα ανορεξικά φιλόδοξα κοριτσάκια. Έχοντας αναλάβει το έργο, πριν καμιά πενταετία, από το Channel 4, με βάση το παρελθόν του σε film installations, o McQueen μάλλον ευτύχησε η σύγχρονη φασαρία για το Abu Ghraib και το Guantanamo Bay να κάνουν τις συνθήκες κράτησης στο Long Kesh στα τέλη του '70 πάλι επίκαιρες, και έτσι το πρώτο μέρος του φιλμ επικεντρώνεται στις διαμαρτυρίες, με τη χρήση κουβερτών και σκατοπασαλειμάτων, στις οποίες είχαν καταφύγει νωρίτερα οι φυλακισμένοι παραστρατιωτικοί Ιρλανδοί, στη προσπάθειά τους να αποκτήσουν και πάλι κάποια από τα δικαιώματα αιχμαλώτων πολέμου που είχαν για ένα φεγγάρι. Ενδιάμεσα, για το τρίτο μέρος του έργου, ο δημιουργός παρεμβάλλει ένα θεατρικό διάλογο, γραμμένο από τον Enda Walsh, με ένα παπά να προσπαθεί να πείσει τον Sands ότι αποτρελάθηκε και επιχειρεί εγωιστική αυτοκτονία.

Η λιτή δομή του φιλμ ενισχύεται από τη πειθαρχημένη φορμαλιστική ματιά του σκηνοθέτη αλλά, στο μεγαλύτερο μέρος, εξάρσεις υπερκινητικής βίας και ωμών σοκαριστικών εικόνων σου κρατάνε το ενδιαφέρον, παρόλο που οι πιο εκκωφαντικές δηλώσεις γίνονται ήρεμα και φευγαλέα (ο κλειδοκράτορας τσεκάρει το αυτοκίνητο για μπόμπες στη διάρκεια της φαινομενικά ήσυχης πρωινής προετοιμασίας του, αίμα τρέχει από το κεφάλι του έγκλειστου στη διάρκεια της φαινομενικά τυπικής υποδοχής του). Στη ροή, η εντυπωσιακή αρχικά και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες της χρονιάς, συνθετική ικανότητα του McQueen, αναλώνεται όλο και περισσότερο σε δυσδιάκριτους συμβολισμούς (τι θέλει να πει ο ποιητής δίνοντας ατελείωτη έμφαση στο καθάρισμα των σκατών σε σχέση με το χρόνο δημιουργίας τους?) και άκομψες ευκολίες (κλαίει ο ματατζής για το σπασμένο του γκλομπ όσο οι άλλοι ακόμα δοκιμάζουν πόσο αντέχουν τα δικά τους να βαράνε γυμνούς ανθρώπους), θύμα και της βασικής αργόσυρτης αφηγηματικής του επιλογής (που τη κάνει αναγκαστικά απλοποιητική, όσο κι αν ισχυρίζεται το αντίθετο) αλλά και των τεχνικών ικανοτήτων των συνεργατών του (που κάνουν τη κάμερα να τρεμοπαίζει όταν δε θα 'πρεπε). Και το τελευταίο μέρος, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να εξετάζει και κανέναν που πεθαίνει από ανίατη νόσο, ακουμπάει τα όρια τυπικούρας στην αναπαράσταση νεκροκρεβατικών ψευδαισθήσεων, και ξεπερνάει αυτά του απολιτικισμού, παραλείποντας εντελώς, ακόμα και στα credits, τη μαζική απήχηση που είχαν οι απεργίες πείνας του '81 (αποδεικνύοντας, άσχετα με ότι μπορείς να πεις για την εκμετάλλευσή τους στη συνέχεια, και ενάντια σε ότι διαδίδαν έντεχνα οι Βρετανοί, ότι ο IRA είχε λαϊκό έρεισμα).