Kirschblüten - Hanami (2008)

Γυναίκα μαθαίνει ότι ο "ένα μήλο την ημέρα" άντρας της πεθαίνει και, χωρίς να του το πει, τον πείθει, εύκολα, να ταξιδέψουν για να επισκεφτούν τα παιδιά τους, και λίγο παραπέρα.Συγκινητική, πανέμορφη και μισότρελη, από αυτές που ρίχνουν έξω κάθε αλγόριθμο προτάσεων στα συστήματα ενοικιάσεων, άλλη μια που χρωστάει στον αμερικάνικο ανεξάρτητο (πολύ περισσότερα απ' ότι στα πενηντάχρονα του Ozu τουλάχιστο), η νέα ταινία της Doris Dörrie είναι και από τις σπανιότατες ευρωπαϊκές που κατανοούν τους ήρωές τους αλλά και τι σημαίνει ανάπτυξη χαρακτήρων, λεξούλες φευγαλέες ακόμα και για το μη εμπορικό κινηματογράφο της άλλης πλευράς του Ατλαντικού (κάπου αντιδραστικά βέβαια εκεί). Η Γερμανίδα με την εικοσάχρονη πείρα στα σενάρια και την αγάπη για την Ιαπωνία (Erleuchtung Garantiert (1999)), αφηγείται μια ιστορία σε τρία τόξα που ξεκινάει από τη βαυαρική επαρχία για να καταλήξει στους πρόποδες του όρους Fuji, κάνοντας στις περισσότερες στάσεις άκοπη επίδειξη κατανόησης των ανθρώπινων σχέσεων (όλων των γενιών) και εξοικείωσης με το θάνατο. Ειδικά στην αρχή, όπου σχεδόν χωρίς λόγια, η Hannelore Elsner δημιουργεί χαρακτήρα συζύγου της οποίας η απώλεια είναι ικανή να στείλει στην άλλη άκρη του κόσμου ακόμα και τον πιο ακούνητο Τεύτονα ηλικιωμένο. Με φουστάνια.

Παρά τις παραχωρήσεις στο αντρικό φύλο και τη νοσταλγία για γυναίκες (και μάνες, hint, hint) που βρίσκεις πια μόνο σε κλασικά μυθιστορήματα, η σκηνοθέτρια δε μπορεί να συγκρατήσει, βέβαια, το φεμινιστικό ζώο της, που βρυχάται σε κάποιες χαρακτηριστικά αδέξιες (πέρα από άκομψες) και εντελώς αχρείαστες (ειδικά για δίωρη διάρκεια) σκηνές, όπως αυτή που ο γιος εκμυστηρεύεται μέσα σε αναφιλητά ότι η σκιά της μάνας του πέφτει βαριά όσο μακριά κι αν πήγε για να την αποφύγει. Υποβαθμίζοντας τη ταινία σε απλό next best thing της τυπικά απόλυτης γυναικείας φαντασίωσης: η απούσα ηρωίδα της Dörrie, δε κατάφερε να ταξιδέψει τις καταεγωιστικές επιθυμίες της σε ωκεανό αδιαφορίας για τις συνέπειες, οπότε όλος ο υπόλοιπος πλανήτης θα το πληρώνει όσο ζει και δη και μετανιωμένος. Ακόμα και με αυτό το φως όμως, τόσο ψυχρό όσο γίνεται κάπου και το ψηφιακό της κατά τα άλλα θαυμάσιας φωτογραφίας του Hanno Lentz, το φιλμ αξίζει και με το παραπάνω τη προσοχή σου. Και γιατί ο Elmar Wepper, που φυσιολογικά κέρδισε την ανώτατη φετινή σχετική διάκριση της χώρας του, σου θυμίζει τον πατέρα σου, και γιατί μερικά πλάσματα είναι πιο έξοχα πυροβολημένα από τα υπόλοιπα, όπως και να το κάνεις.