Che (2008): Trailer ανεξαρτησίας

Στη μέση της παραδοσιακής βδομάδας κινηματογραφικής ανεξαρτησίας της χρονιάς, η IFC κυκλοφόρησε, στο Yahoo! Movies, το αμερικάνικο trailer του Che (2008), με τη ταινία να κυκλοφορεί εκεί από την επόμενη (βδομάδα) ολόκληρη σε περιορισμένες αίθουσες και για περιορισμένο διάστημα, για οσκαρική συμπερίληψη.

Πολύ ακριβή ($65 εκατομμύρια από τη Wild Bunch και τη Telecinco, τα περισσότερα καλυμμένα από προπωλήσεις) για να τη συμπεριλάβουν τα Spirits στις υποψηφιότητές τους, πολύ μεγάλη (262' διάρκεια, σε δυο μέρη) για να τη βγάλει ολόκληρη οποιοσδήποτε εχέφρων διανομέας, η παραγωγή είναι και πολύ πολύπαθη ακόμα και για το συμπυκνωμένα ποταμώδες στιλάκι των Μαζών. Χοντρικά, φαίνεται πνευματικό παιδί του Benicio del Toro και της παραγωγού Laura Bickford, σχεδιάζονταν για καμιά δεκαριά χρόνια, σε κάποια φάση ήταν να τη σκηνοθετήσει ο Terrence Malick, κατέληξε (μάλλον για χειρότερα) στον Steven Soderbergh που (μάλλον για καλύτερα) αποφάσισε να προσθέσει, σαν.. πρόλογο, ακόμα μια ταινία στη σχεδιαζόμενη αφήγηση της τελευταίας περιόδου της ζωής του Che στη Βολιβία (1966-67). Έτσι, στον Guerilla (ή Che: Part 2) προστέθηκε και ο Argentine ή (Che: Part 1) που καλύπτει την κουβανική περίοδο, για να εξηγήσει τη μανιασμένη αποφασιστικότητα της συνέχειας, κομπλέ με διαλεκτική αντίθεση ανάμεσα στο "χολιγουντιανά" στημένο πρώτο μέρος και το πιο επαναστατικά χειροκίνητο δεύτερο. Βέβαια, και τα δυο μέρη είναι γυρισμένα με τη (μοντέλο παραγωγής 1) ψηφιακή RED One, ο προϋπολογισμός φαίνονταν και αποδείχτηκε αστείος για πολλά πολλά, και οι (κατά τα άλλα διχασμένες) αναφορές συμφωνούν ότι το αποτέλεσμα είναι ντοκιμενταρίστικα απομακρυσμένο, από τις Κάνες ακόμα, όπου το φιλμ πήγε κατά "98%" τελειωμένο, με τον σκηνοθέτη να το κόβει, περίπου αλά Kubrick, μέχρι μέσα στα χέρια του προβολατζή.

Μεγαλύτερος ήρωας του πιο φωτισμένου (και όπως θες διάβασέ το αυτό) αιώνα στην ανθρώπινη ιστορία, 80 χρόνια μετά τη γέννησή του, 40+1 μετά το θάνατό του, ένα μήνα πριν τα πενηντάχρονα της Κουβανικής Επανάστασης και κάτι μήνες μετά τη σχεδόν πλήρη σοσιαλιστική κάλυψη της Λατινικής Αμερικής, τόσο αποδεκτός πια που να του στήνουν άγαλμα στο χωριό του χωρίς να το ρίχνει μπόμπα το ίδιο βράδυ, ο Ernesto Guevara de la Serna δε θα μπορούσε να αναλυθεί από τον συνήθως ψευτοδιανοούμενο, συνήθως του βάθους, πάντα ανήσυχο και πάντα εφευρέτη του σύγχρονου indie σκηνοθέτη, όταν ο Jean-Paul Charles Aymard Sartre χρειάστηκε πολλές και προσωπικές συζητήσεις για να βεβαιωθεί πως ο Αργεντίνος, μόνος, ικανοποιούσε απόλυτα τον ορισμό του ανθρώπου στη σύγχρονη εποχή. Οπότε μια προσέγγιση απολίτικη, καταγραφική, στηριγμένη στη φωτογραφία και το score, μάλλον ήταν και η καταλληλότερη και η πιο τίμια για τον Soderbergh. Προσέγγιση που ακολουθεί κατά γράμμα η αμερικάνικη προώθηση, χωρίς να συνεχίζει την επική μελοδραματικότητα της ισπανικής και της αγγλικής (οι οποίες έχουν και περισσότερα φράγκα να πάρουν πίσω, βέβαια), φτύνοντας κι αυτή την ατάκα για τις εκτελέσεις (βασανιστών του Batista, στη Cabaña) χωρίς απολογία. Ατάκα, στη δευτερολογία στη σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη το Δεκέμβρη του '64, που έχουν κάνει σημαία οι εκπρόσωποι των φασιστοαριστοκρατικών κατακαθιών που ξεβράστηκαν από τη Κούβα στην Αμερική, δίπλα σε ισχυρισμούς για.. εκρηκτικά στο Άγαλμα της Ελευθερίας την ίδια περίοδο, και λες και η επαναστατική ιαχή του ανθρώπου ήταν.. "Ghandi Ji", οπότε μην είσαι τόσο σίγουρος ότι σκοπός της είναι να ξεσηκώσει τον μέσο Γιάνκη που φιλανθρώπωσε το Ιράκ όσο πωρώνει εσένα.