Doubt (2008)

Το 1964, στο καθολικό σχολείο της εκκλησίας του St. Nicholas, στη καρδιά του Bronx, η κουκουβαγίσια συντηρητική διευθύντριά του δε βλέπει με καλό μάτι την ιδιαίτερη συμπάθεια του ιερέα για τον πρώτο μαυρούλη μαθητή.Μετά το Mamma Mia! (2008), η Meryl Streep βρίσκεται την ίδια χρονιά να τη σκηνοθετεί στο πανί, κι άλλος του σανιδιού που μεταφέρει ο ίδιος το έργο του. Αυτή τη φορά όμως, δεν έχει απέναντι τον υποψήφιο για Razzie® Pierce Brosnan αλλά τον υποψήφιο για Oscar® Philip Seymour Hoffman, οπότε τα βάφει μαύρα. Και τους φοράει μια σφιχτοδεμένη μαύρη κάπα, συνεχίζοντας στη μεγάλη του Jack Nicholson σχολή να παίζει σε άλλη ταινία από αυτή των υπολοίπων, μετατρέποντας την ερμηνεία της σε ένα χορό από υπερκινητικά τικ σε άκαμπτο από τις πλαστικές πρόσωπο. Υπερθεματίζοντας, ο John Patrick Shanley ψάχνει μανιωδώς να ζουμάρει στον παραμικρό θεατρινισμό και του υπόλοιπου καστ, μοιάζοντας κάπου να έχει πέσει, σα τον J.J. Abrams, στην απεργία της WGA και να μη μπορεί να αλλάξει ούτε μια κορώνα που να μη λειτουργεί, αλλά η μεγαλύτερη πιθανότητα είναι να έχει απλά μουλαρώσει στο σενάριό του και το Pulitzer του, κρίνοντας από το ότι ο Hoffman φαίνεται συνέχεια να κραυγάζει προς κάποιο τρίτο, στις σκηνές που είναι μόνος με τη Streep.

Ή αλλιώς, μπορεί πάνω από 40 οσκαρικές υποψηφιότητες να μπλέκονται στη παραγωγή (άσε τα Tonys και τα υπόλοιπα), και στο χαρτί η ιστορία να αναπαριστάνει ξεκάθαρα πόσο πάνε περίπατο "χριστιανικές" αρετές σα τη συμπόνια την ανοχή και την ειλικρίνεια όταν έρχονται πεποιθήσεις για αλάνθαστα, καυτηριάζοντας παράλληλα και ότι από την εποχή βρίσκει στο δρόμο. Όμως, ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης δε βρίσκει, στα 2/3 της διάρκειας, τρόπο να σπάσει τη θεατρικότητα, αντίθετα ότι κάνει χειροτερεύει τη κατάσταση: οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του είναι ανεξέλεγκτοι και καταλήγει να το προβάλλει περισσότερο όσο τους εμπιστεύεται, η επιμονή σε reaction shots κόβει σε απέναντι που κοιτάνε αλλού για να συνεχίσει σε ομιλητές που είναι πια αλλού για αλλού, κάτι απόπειρες να τους βγάλει όλους περίπατο κάνει σημαντικότατες ερμηνείες σαν αυτή της Viola Davis να πάνε στην ίδια κατεύθυνση (του περιπάτου). Το κυριότερο, το φιλμ αγνοεί ότι κάθε καθολικός παπάς εμφανίζεται πια στο Χόλιγουντ με μεγάλη φωτεινή επιγραφή "κωλομπαράς ανηλίκων" και βελάκι πάνω από το κεφάλι του, δίνει στον δικό του τη δικαιολογία της αποφυγής επεισοδίων για να προστατέψει την καριέρα του μόνο σε δυο μουρμουρητές προτάσεις στο τέλος που τις παίρνει ο αέρας, τον βάζει από πάνω να γουρουνομπεκροπίνει στα πλαίσια φεμινιστικών καταγγελιών, και κάνει την κάθε αμφιβολία του τίτλου να χάνεται όσο και ο (χωρίς νόημα) σπαραγμός της Streep στο κλείσιμο.