Doubt (2008): Preachin' the choir trailer

Ντεμπούτο πριν λίγες ώρες έκανε στην Apple το trailer της μεταφοράς του βραβευμένου με Pulitzer, Tony, και την τελευταία θέση στην πεντάδα των μακροβιότερων της τελευταίας δεκαετίας του Broadway, θεατρικό Doubt: A Parable, του βραβευμένου με Όσκαρ Σεναρίου για το Moonstruck (1987) και εξορισμένου από διάφορα καθολικά σχολεία στα νιάτα του, John Patrick Stanley, διαβόητου για τον όρο στα θεατρικά του συμβόλαια, που εξασφαλίζει ότι δεν θα αλλαχθεί ούτε κεραία από τα σενάριά του. Γνωστός επίσης ως ο άνθρωπος που έβαλε τον Tom Hanks να τραγουδήσει παίζοντας γιουκαλίλι, στο Joe Versus the Volcano (1990), που είχε γράψει και σκηνοθετήσει.

Στο δε Doubt, τη δεύτερή του σκηνοθετική δουλειά, όπου προφανώς παρακούει τον εαυτό τουλάχιστον στο να αλλάξει το σενάριό του σβήνοντας της βαριές προφορές του Bronx, βάζει τον Phillip Seymour Hoffman και την Meryl Streep να φορούν την κατατονική τους μανία, να θυμώνουν, να φωνάζουν και να αλληλοαπειλούνται, εκπροσωπώντας κάτω απ’ τα βαριά καθολικά ράσα ενός εκκλησιαστικού σχολείου της Νέας Υόρκης του 1964, τις δύο αντικρουόμενες τότε (και πάντα) σχολές του Βατικανού για περισσότερη κατανόηση και φιλικότητα στο ποίμνιο απ’ τη μια, και καμία έκπτωση στην καθοδηγητική αυστηρότητα απ’ την άλλη. Η σύγκρουση των δύο κόσμων, στήνεται γύρω απ’ τον κεντρικό άξονα των (σκανδαλιστικά πιασάρικων και τουλάχιστον στην Αμερική, ιδιαίτερα ταμπουδιάρικων) υποψιών της μοναχής για ύποπτες σχέσεις του καλόγερου με τον πρώτο μαύρο μαθητή του σχολείου, τον οποίο η ίδια προσπαθεί να διδάξει με τη βέργα, story που εμπλουτίζεται με ένα σωρό εκτυφλωτικά προφανείς συμβολισμούς (ασπρόμαυρα κοράκια και λάμπες που καίγονται), κι ένα υπόγειο βράσιμο καταιγίδας, με κεραυνούς που φιλοδοξούν να φωτίσουν το δρόμο των πρωταγωνιστών προς κινηματογραφικές υποψηφιότητες ανάλογες των βραβεύσεων με Tony των αντίστοιχων συναδέλφων τους στο θεατρικό.

Η διακριτική δουλειά του υποψήφιου για τη Δολοφονία του Τζέσε Τζέημς (2007), Roger Deakins στη φωτογραφία, και η ρέντα του Scott Rudin που την προηγούμενη σαιζόν είχε φτάσει στα Όσκαρ με τα μεγαθήρια των καλύτερων ταινιών (No Country for Old Men (2007) και There Will Be Blood (2007)), ενδέχεται να βοηθήσουν να στηθεί ένα θετικό κλίμα γύρω απ’ τις ελπίδες της ταινίας ως runner up σε περίπτωση αδύναμων πεντάδων στις σημαντικές κατηγορίες, αλλά το διαφαινόμενο θεατρικίστικο στήσιμο και το ίδιο το θέμα (ποιος έχει όρεξη να μπλέκει με παπαδαριό;) μάλλον δεν χωράνε αμφιβολίες ότι θα κρατήσουν στο ελάχιστο τις πιθανότητες για σοβαρό παιχνίδι σε οτιδήποτε άλλο από filler στις ερμηνείες κι ενδεχομένως το σενάριο, στοιχεία ήδη βραβευμένα και στην αρχική τους μορφή.