Frost/Nixon (2008)

Βρετανός Τηλεπαρουσιαστής ντροπιασμένος, χωρίς άλλο πρόγραμμα, σε ειδικές εκπομπές στην Αυστραλία, και ειδικός στα καλοκαιρινά πάρτι και το πίτσι πίτσι με μοντέλες / Αμερικάνος Πλανητάρχης ντροπιασμένος, μόνος στην ιστορία, σε παραίτηση, και αγγελούδι μπροστά σε καουμπόιδες με alzheimer και βλάχο στον εγκέφαλο που ακολούθησαν.Surprise! Ο Peter Morgan συνεχίζει να εξερευνάει, με την ενδελέχεια γκόμενας που παίζει τυφλόμυγα σε πάρτι σε ταινία τρόμου, την πλαισιωτική δύναμη της τηλεόρασης. Και μετά τη Μοναρχίδα (2006) του, κάνει και τον Richard Nixon, υπόδειγμα τομαριού στα 70s, να φέρνει προς Sarah Palin, κομπλέ με τα απαραίτητα διαλείμματα για προσομοίωση κατάποσης παραισθησιογόνων (από σένα στην πλατεία). Διαλείμματα που αυτή τη φορά, προσαρμοσμένα φυσικά στην αμερικάνικη πραγματικότητα, για τη προσοχή στη λεπτομέρεια, χορεύουν παραληρηματικά γύρω από γιγαντιαία cheeseburgers. Τον δραματικό τόνο στην ιστορία, ωσεί παρούσα, δε δίνει τώρα καμιά νεκρή πριγκίπισσα, αλλά η άπλυτη φόρμα του Stallone από τον Rocky (1976), κομπλέ με προπονητές που επευφημούν και πρωταθλητές που προπονούνται εξαντλητικά το βράδυ πριν τον κρίσιμο αγώνα.

Όσα, πολλά, κλισέ κατατρεγμένου άφησε έξω ο Παλαιστής (2008), τα μάζεψε λοιπόν ο Morgan και τα προσάρμοσε, πάλι, και στους δυο κατ' όνομα αντιπάλους του που, ξανά, λίγο απέχουν από το να ξεσπάσουν σε γλωσσόφιλα σε κάθε σκηνή --"πολιτική" ίσων αποστάσεων το ίδιο εξωφρενική με αυτή που πεθαίνει με το ζόρι (και μετά περνάει και δεύτερη γύρα για να τον αφήσει φυτό) στα chain mails, έναν νεαρό αστυνομικό για κάθε Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Από την άλλη, ο Ron Howard, φύσει ανίκανος για πραγματικές δραματικές εξάρσεις, αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον ψαρωμένα συγκρατημένα (ή ιδιοφυώς ακαδημαϊκά) πηγαίνοντάς το προς τις πραγματικές του διαστάσεις ιστορικής υποσημείωσης, χρησιμοποιώντας τα φράγκα της παραγωγής σε χλιδή που κάνει τη δουλειά της (να μη φαίνεται αλλά και να καλύπτει την θεατρική τηλεοπτικότητα της οποίας μόνα τους τα συστατικά μέρη έχουν καταπλακώσει στρατιές φιλόδοξων σκηνοθετών), αφήνοντας υπόγεια καυστικά τον Frank Langella να παραδίδει σε σημεία μια καρικατούρα Skeletor/Quasimodo στη θέση του Nixon, πιάνοντας από καλή γωνία κάθε καλή στιγμή των καλών του πρωταγωνιστών, κόβοντας σάλια, ράβοντας μουσικούς υπαινιγμούς, κρατώντας ρυθμό ακόμα και στα κατα-πληκτικά κλου του σεναρίου. Και μάλλον παραδίδει ένα αριστούργημα of sorts, για τη νεο-αγράμματη γενιά που έχει τους κάποτε γιάπηδες και παιδιά του μπαμπά να της παριστάνουν και τους γκουρού της πολιτικής (αν δεν έχουν ήδη γίνει πρωθυπουργοί και πλανητάρχες), προφανώς και ανατριχιαστικά αξεπέραστο μπροστά στην τέχνη της επιφατικής.. επίφασης που ήδη έχει κάνει απόβαση και στον κινηματογράφο.