Frozen River (2008)

Σαραντάρα που ψάχνει να βρει τον τζογαδόρο άντρα της και τα λεφτά που πήρε μαζί του, βρίσκει Ινδιάνα που ξέρει, αλά μεξικάνα, τα κατατόπια από τη βόρεια Νέα Υόρκη στον Καναδά, μέσω του ποταμού St. Lawrence.Για τις εκτός ορίων προσδοκίες σου και την υπέρθερμη υποδοχή του Παγωμένου Ποταμιού (2008) από την κριτική, μπορείς άνετα να κατηγορήσεις τον Tarantino και τις ταραντινολογίες του ως προέδρου της επιτροπής που παρέδωσε το μεγάλο βραβείο του περσινού Sundance στη Courtney Hunt, για ένα δράμα που γυρνάει μεν κάπου στις DIY ρίζες του ανεξάρτητου φεστιβάλ αλλά απέχει πολύ από τον.. σοσιαλιστικό ρεαλισμό που είδε η μισή, και μαθημένη σε κάτι τέτοια προφανώς, Αμερική.

Κατατραβηγμένο, από ένα αρχικό απλό πείσμα για δημιουργία γυναικείου που να 'χει και τίποτα συναρπαστικό, και ένα μικρού μήκους στη συνέχεια, το φιλμ παραγεμίζεται με μικρές ιστορίες που τελικά το παραγεμίζουν τρύπες (και κυριολεκτικά φυσικά) από κει που η βασική του ιδέα, των από όλες τις πλευρές λιγομίλητων σπασμένων χωρίς ντροπή και με καταψυγμένες ελπίδες ηρωίδων, είχε βρει ιδανικούς εκφραστές στα πρόσωπα των δυο πρωταγωνιστριών. H Hunt δεν αρκείται, φυσικά, στο να βάζει τη Misty Upham και, κυρίως, τη Melissa Leo να λένε και να ακούνε κατά συρροή αυτά που έχουν ήδη πει, χωρίς να πούνε τίποτα, σκηνές νωρίτερα. Αλλά επεκτείνει τη φλυαρία, με το χαρακτηριστικό στόμφο του ανθρώπου που νομίζει ότι κάτι πρωτότυπο δημιούργησε, ακόμα και στις τρύπες της --ο γιος διαμαρτύρεται ότι δεν είχε τίποτα να φάνε εκτός από ποπκόρν και ψευτοπορτοκαλόζουμο, ακολουθεί πρωινό με αδέξια παρακολούθηση ποπκόρν και ψευτοπορτοκαλόζουμου, και.. ο γιος διαμαρτύρεται ότι δε μπορεί άλλο το ποπκόρν και τον ψευτοπορτοκαλόζουμο. Και καταλήγει όχι μόνο να αποδεικνύει ότι δεν έχει καμία επαφή με τη μεγάλη πλέον ιστορία του αμερικάνικου ανεξάρτητου αλλά και να εκθέτει (όχι και τίποτα καινούριο στη περίπτωση κάποιας κινηματογραφικής διοργάνωσης κάπου στη Utah) όσους θα έπρεπε να έχουν. Στη σύνοψη, ότι λέει η ταινία θα μπορούσες να το πεις και με δυο λέξεις αν.. είχες όρεξη για κουβέντα, τα credits της φωτογραφίας μάλλον περιορίζονται σε κάποια γενικά πλάνα (αφού τα υπόλοιπα αγνοούν επιδεικτικά ότι και το DV θέλει και κάνα φωτισμό στα νυχτερινά ας πούμε), αλλά σα ξεροκεφαλιά και σαν ευκαιρία για ερμηνείες που δεν είχαν ποτέ τέτοια (η Leo έφτασε μέχρι τα Όσκαρ), ξεχωρίζει.