Jerichow (2008)

Σε κωμόπολη στις νότιες ακτές της Βαλτικής, επιχειρηματίας με αγορασμένη γυναίκα, αναγκάζεται να προσλάβει, όταν του αφαιρούν το δίπλωμα από το πολύ πιοτό, έναν ατιμωτικά αποστρατευμένο άνεργο για οδηγό.Αν ποτέ δε κατάλαβες το θόρυβο γύρω από το όνομα του σκηνοθέτη, διορισμένου ηγέτη της ανύπαρκτης "βερολινέζικης σχολής", το Jerichow (2008) που άνοιξε στη Βενετία ως ένδειξη της όλο και εξαπλούμενης φήμης του, θα σε ανακουφίσει με την απλότητα σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του χωρίς να σε διαφωτίσει γι' αυτά, παρόλο που τα κουβαλάει. Πρώτο μέρος μιας (νέας) σχεδιασμένης τριλογίας, το φιλμ επιστρέφει στις αυτιστικές συναισθηματικές ανατροπές των Gespenster (2005), επεκτείνει την αφηγηματική καθαρότητα της Yella (2007) και ξαναματαχρησιμοποιεί και τους πρωταγωνιστές και την ιδέα για τίτλο δανεισμένο από τη περιοχή των γυρισμάτων του Wolfsburg (2003), όλα για να αναπαραστήσει άτυπα το κατακλασικό ερωτικό τρίγωνο της πολυδιασκευασμένης νουβέλας του James Cain, The Postman Always Rings Twice. Με μόνη πρακτική διαφορά Τούρκο στη θέση του διάσημου Nick Papadakis, και μάλιστα τόσο συμπαθητικό που ουσιαστικά η μόνη του αμαρτία να είναι ότι δέρνει τη γυναίκα του γιατί είναι τσούλα.

Στα πιο θεωρητικά, παρόλες τις συγκρίσεις με τον πρωτο-νεορεαλισμό του Visconti στο Ossessione (1943) και το δηλωμένο ενδιαφέρον για ταξική πάλη, ο Petzold φαίνεται να ακολουθεί τον Fassbinder στη διύλιση αμερικάνικων προτύπων με ντόπιες προβολές, διεκδικώντας τη κληρονομιά του μεγάλου Γερμανού από τον Fatih Akin, με αντιπαραβολή μη ανθρώπων και μη κόσμου στη παραδοσιακή ανθρωποκεντρική προσγειωμένη ματιά του Τουρκόσπορου, προωθώντας μια μεταμοντέρνα αντίληψη ότι η εποχή συντρίβει τα όντα της (κυρίως.. με τα λεφτά της) πριν γίνουν άνθρωποι (και όχι μετά, την ανθρωπιά τους). Πιο καθαρό είναι ότι ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται πρωταπόλα, και φορμαλιστικά, για τις εικόνες του, με τους χαρακτήρες σε ρόλο μαγικής κόλλας, οπότε εύκολα μπορείς να πεις ότι οι μισές τουλάχιστο προσπάθειες για διαχρονικά σημαντικές βινιέτες είναι ήδη αποτυχημένες, ενώ η απογύμνωση του μελοδράματος στη καρδιά της ιστορίας δε βοηθάει τα βλέφαρά σου να μείνουν ανοιχτά για πολλές παρατηρήσεις (των βινιετών). Από τη θέση του σεναριογράφου, ο Petzold κρατάει και το παρελθόν των ηρώων για να το αποκαλύψει σταδιακά ώστε να παίξει νωρίτερα με τις προκαταλήψεις σου και τις συμβάσεις του noir, όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να παίζει μπάλα, αλά Trier, σε γήπεδο που έχει δει σε φωτογραφίες.