Vilaine (2008)

Η Μελανί είναι το καλύτερο κορίτσι, μέχρι που παίρνει ανάποδες και παίρνει το αίμα της πίσω.Γλυκύτατη και συγκρατημένα απολαυστικά αιρετική αντιστροφή της ιστορίας της Amelie Pulain, ξεκινά με το όνομα της ηρωίδας Melanie Loupan και συνεχίζει με το ντουέτο ονομάτων στη σκηνοθεσία, χρήση παρόμοιων τεχνικών στις συστάσεις των περί την ηρωίδα χαρακτήρων και των παρόμοιων περιβαλλόντων επαγγελματικών και προσωπικών χώρων, τη χρήση της μουσικής και του ομοιάζοντος μουσικού θέματος, μια υπόνοια στην προτίμηση αλλόκοτων κοστουμιών κάπως περίεργα καδραρισμένων και διάφορα άλλα που μπορείς να κάνεις λίστα βλέποντας την ταινία για να κάνεις μετά τον έξυπνο στους φίλους σου, όλα όμως ξεστυλιζαρισμένα και πασπαλισμένα με μια μπόχα εξωπαριζιάνικης γήινης μικροαστικής βλαχειάς με όνειρα τύπου trailer trash κοριτσιών να πιάσουν την καλή απ’ τα μαλλιά και να της πιουν το αίμα. Ξεστυλιζαρισμένα βέβαια όχι μόνο γιατί το απαιτεί η εκδοχή της ιστορίας ως βρόμικου παραμυθιού, αλλά και γιατί την ντελικάτη δαντελοδουλειά του Jean-Pierre Jeunet, σαν τον Jeunet, μόνο ο Jeunet μπορεί στ' αλήθεια να την κάνει.

Όπως και να ‘χει, παρά την έμπνευσή της, η ιστορία της Melanie πολλές συγκρίσεις με την Amelie (2001) ούτε τις αντέχει, ούτε τις χρειάζεται, αφού αρκετά πριν τη μέση του λεκιασμένου παραμυθιού της, η πορεία της αλλάζει κατεύθυνση απ’ το παιχνιδιάρικο κλείσιμο του ματιού με την κρεμασμένη γλώσσα και κατευθύνεται προς κάτι το εντελώς αλλιώτικο, έως πολύ πιο κλισεδιάρικο, με τη χαζοβιόλικη αφασία της που τη βοηθούσε να ίπταται πάνω απ’ την καλή διάθεση που σου έφτιαχνε, παρατημένη απ’ τη γλυκάδα του χοντρού κι ασχημομούρικου outsider με την καλή καρδιά, που είχε όταν πρωτογνωριστήκατε, να κυλάει προς τη μπαλαφάρα που σ’ έχει να γελάς σα χάνος. Όχι ότι κι αυτό είναι απαραίτητα κακό κι αχρείαστο, βέβαια.

Η Marilou Berry, πάντως, δικαίως απ' ό,τι φαίνεται απ' όσα σου 'χει δείξει το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου, έφτασε φέτος ως τις υποψηφιότητες των πιο υποσχόμενων νέων ηθοποιών των φετινών César.