Enter the Void (2009): Sélection officielle court teaser
Εκτεταμένη, εμφατική, μηδενιστική συνέχεια του avant-garde των Wachowskis στο Speed Racer (2008) σύμφωνα με τους auteurs, η μοναδική του φεστιβάλ που μπορεί να τολμήσει και να πει ότι πάει το σινεμά μπροστά σύμφωνα με τον cinemad, δουλειά που ξεχωρίζει για τη προσπάθειά της να σου δείξει πραγματικά κάτι που δεν έχεις ξαναδεί σύμφωνα με τη Manohla Dargis, το Enter the Void (2009) φαίνεται η μόνη ταινία του φετινού διαγωνιστικού των Κανών που δε πρέπει να χάσεις, ακόμα κι αν είσαι από αυτούς που δε πιστεύουν ότι για να κάνεις ένα καλό μελόδραμα χρειάζεσαι σπέρμα, αίμα, και δάκρυα, όπως ο σκηνοθέτης του, Gaspar Noé, που μισο-απογοητεύτηκε επειδή δε παρατήρησε τόσες γιούχες και αποχωρήσεις όσες περίμενε στη σημερινή προβολή του φιλμ.
Ο verbal που είδε μισοτελειωμένα τη μισοτελειωμένη εκδοχή, από την οποία λείπουν το ραφινάρισμα στα ψηφιακά εφέ, στον ήχο και στα χρώματα, άντε και μερικοί τίτλοι, λέει, προσθέτει:
Ο verbal που είδε μισοτελειωμένα τη μισοτελειωμένη εκδοχή, από την οποία λείπουν το ραφινάρισμα στα ψηφιακά εφέ, στον ήχο και στα χρώματα, άντε και μερικοί τίτλοι, λέει, προσθέτει:
Η πρώτη ταινία του Noé εδώ κι εφτά χρόνια, ξεκινά απ' την οπτική του first person shooter, χωρίς τα όπλα, αλλά με το μαύρισμα της οθόνης στο ανοιγόκλειμα των ματιών του χαρακτήρα, για να σε εισάγει αλά POV, στη ζωή ενός ημιτελειωμένου πρεζονιού στο Τόκιο (με μια αδερφή απ' αυτές τις τόσο καβλιάρες που θα μπορούσαν να σε κάνουν να εύχεσαι να μην ήσουν μοναχοπαίδι και πώς να μην είναι, αφού την παίζει η Paz de la Huerta, κάνοντας στριπτίζ, τσιμπούκια και αβίαστα πισωκολλητά με τ' αφεντικό της, όταν δεν γλύφει το αυτί του αδερφού της), ο οποίος σύντομα καταλήγει νεκρός, για να πραγματοποιηθεί η προφητεία που διάβαζε σε ένα βιβλίο για πνεύματα.
Κάπου εκεί ξεκινάει στ' αλήθεια η ταινία του Noé, που κουνώντας πέρα-δώθε την κάμερα όπως στο Irréversible (2002), αλλά πιο συγκρατημένα για να μη κάνει άλλο πλούσιες τις εταιρίες δραμαμίνης, σε βάζει στην οπτική γωνία της ψυχής του τύπου, που ίπταται πάνω απ' το Τόκιο κι επισκέπτεται συγγενείς και φίλους, για να δει τις συνέπειες που έχουν πάνω τους οι πράξεις του. Παράλληλα, μια ζωή κομμάτια περνάει μπροστά στα μάτια του/σου και αιωρείται σε μια μεθυστική αντιβαρυτική χρονοκάψουλα, την ώρα που ο Noé σπάει τα όρια της κινηματογράφησης σχεδόν αποκλειστικά με γερανούς και πλάνα-αεροπλάνα (και κάτι γυροσκοπικά σε ελικόπτερα, πιο σταθερά κι από επαγγελματικά τοπογραφικά), και μιξάρει ήχους, χρώματα, φώτα, κάβλες και σωματικά υγρά, σ' ένα τριπάκι που δεν σε απομακρύνει απ' τις γνωστές μιζεράμπλ γειτονιές της βίας και της ψυχολογικοηθικής κατάπτωσης που συχνάζει συνήθως ο τύπος, αλλά βρίσκει αυτή τη φορά μια γλυκιά μελωδική μελοδραματικίζουσα ομορφιά ακόμα και στη σαπίλα που συνήθως κυνηγά.
Και μπορεί μετά, στη συνέντευξη τύπου, όταν τον ρώτησα αν έχει αλλάξει γνώμη για την αθανασία της ψυχής, να επέμεινε ότι δεν είναι παρά ένας σκληρός υλιστής που θεωρεί το 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (1968) αγαπημένη του ταινία, επειδή καταφέρνει να είναι μια θρησκευτική ταινία για άθεους, αλλά όπως είπε κι ο Καπράνος, το απόγευμα που του τα έλεγα στο ραδιόφωνο, το γεγονός και μόνο ότι αποφάσισε να απεικόνισει ψυχή, είναι μια στροφή στην αισιοδοξία για δαύτον. Βέβαια ο Noé επίσης είπε ότι η ταινία που θα ήθελε να δει περισσότερο απ' όλες τις άλλες στις Κάνες, είναι ο Αντίχριστος (2009) του Trier, κι ελπίζει να την προβάλλουνε την Κυριακή (που για να γίνει, χρειάζεται να κερδίσει το Χρυσό), αλλά αυτό υποθέτω κι ο Καπράνος ασχολίαστο θα το άφηνε.
Previously on Movies for the Masses: Das Weisse Band (2009): Sélection officielle clip montage