Bad Lieutenant: Port of Call New Orleans (2009)

Υπαστυνόμος υποφέρει από τη μέση γιατί οι γυναίκες του είναι από κλαρί, και έτσι αναγκαστικά υπεξαιρεί τα 99 από τα 100 κιλά ντόπας που κατάσχονται στη περιοχή του. Και ερευνάει το ξεκλήρισμα οικογένειας Σενεγαλέζων από τον υπόκοσμο, βασανίζοντας ανάπηρες γριούλες. Αν το A Serious Man (2009) είναι το φιλμ που έχεις τη δυνατότητα να κάνεις όταν κερδίσεις Όσκαρ, τότε το Bad Lieutenant (2009) είναι το φιλμ που δικαιούσαι να κάνεις αφού σε έχουν πάρει στα σοβαρά όσοι μαστιγώθηκαν από την ειρωνεία της πρώτης αμερικανιάς σου. Μένοντας στο LA για πάνω από μια δεκαετία πια, και έχοντας βαρεθεί φυσιολογικά (λόγω ηλικίας) τους ηλίθιους πολύ περισσότερο από τους Coen, o Werner Herzog έκανε τη πιο ανοιχτή του ταινία, με σκοπό, μεταξύ άλλων, να κάνει και τον Dirty Harry να μοιάζει Χιονάτη, συλλαμβάνοντας στο πανί όλη την υστερία που σου δημιουργεί η ιδέα.

Bad Lieutenant λέγονταν και ένα διαβόητο φιλμ του '92 του Abel Ferrara, τα δημοσιεύματα για την αντιπαλότητα ενός πυροβολημένου κι ενός μαστουρωμένου σκηνοθέτη ήταν φυσικά ατελείωτα, οι δυο τους φτάσαν προσκεκλημένοι για το τζέρτζελο μέχρι και στη Βενετία, και ο Herzog σίγουρα δεν είχε πρόβλημα, αν σκεφτείς ότι (ισχυρίζεται ότι) κάθονταν και με τον Klaus Kinski να κατεβάζουν τερατολογίες που να περιγράφουν το μίσος του ηθοποιού για τον δημιουργό στην αυτοβιογραφία του πρώτου. Πέρα όμως από τις δηλώσεις για τα media, αν κοιτάξεις τα credit στο IMDb όχι μόνο για να τα αντιγράψεις, διακρίνεις στη λίστα των υπεύθυνων για τη παραγωγή και των δυο ταινιών τον Edward Pressman, και στη πιο καινούρια τον Avi Lerner. Κι άμα παρατηρήσεις ότι ο Pressman μια τάση να επαναχρησιμοποιεί τα δικαιώματά του σε μπαζοριμέικ τύπου Sisters (2006) την έχει, και έχεις διαπιστώσει τόσα χρόνια το ξελόγιασμα των Μαζών με τις υπέροχες σαβουροπόνηρες αλχημείες του Lerner, συμπεραίνεις εύκολα ότι ο Herzog είδε στα καζάνια της κόλασης της Millennium την ιδανική ευκαιρία να πλάσει μεγαλειώδη παράνοια από αυθεντικό κοπροπηλό αντί να κάθεται να προσπαθεί να προσεγγίσει τη σύνθεση μόνος του: ξανάγραψε το σενάριο του βετεράνου στα τηλε-εγκλήματα William Finkelstein φροντίζοντας φανερά να διατηρεί το θησαυρό των τηλε-σκηνοθετικών οδηγιών σε ότι άφησε, χρησιμοποίησε τη τσιγκούνικη (για φοροαπαλλαγές) μετακόμιση της ιστορίας στη Νέα Ορλεάνη ώστε να προσθέσει κι ένα φόντο "κατάρρευσης και της πόλης και των ηθών της", έβαλε τον κυριολεκτικά αθεόφοβο Nicolas Cage να βουτήξει πιο βαθιά στη τρικυμία στο κρανίο κι απ' ότι στο Wicker Man (2006), μάλλον δεν έκοψε αυτή τη φορά ούτε τους δέκα πόντους φιλμ που συνηθίζει για τα μάτια του κόσμου αφήνοντας μέσα και τα δοκιμαστικά με κροκόδειλους (δε κάνω πλάκα) και ιγκουάνες να τονίζουν τις παραισθήσεις του ήρωα και να καταρρακώνουν τη δικιά σου αναστολή σκεπτικισμού, πρόσθεσε σκηνές που κυριολεκτικά βρίζουν για ότι συμβαίνει στον κόσμο τις πιο κλισεδαρισμένα προστατευμένες κληρονομιές του, ολοκλήρωσε μια ταινία απίστευτου χαβαλέ που παραχώνει πυρετικά οπερατικά το συντηρητικό, ανίδεο, αρπαχτικό Χόλιγουντ. Με τα λεφτά του.