(500) Days of Summer (2009)

Αγόρι συναντάει κορίτσι. Αγόρι ερωτεύεται. Κορίτσι δεν.Όχι μια ιστορία αγάπης αλλά μια ιστορία για την αγάπη όπως προωθούνται από την αρχή της χρονιάς, οι (500) Days of Summer (2009) θα ήταν μια τυπική αισθηματική ταινία σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου οι αμερικάνικες ρομεντιές πέρασαν στο μοντέρνο με την Annie Hall (1977) και στο μεταμοντέρνο με το Eternal Sunshine of the Spotless Mind (2004). Ή αλλιώς, θεωρητικά νεκροψία σε ραγισμένη καρδιά, εξέταση της τυπικότερης όλων περίπτωσης όπου ο ένας δίνεται περισσότερο από τον άλλο σε μια σχέση, οι Μέρες μοιάζουν Γη στο σεληνιακό τοπίο ευφυίας του New Moon (2009), παρόλο που το ποσοστό καμουφλαρισμένου φορμουλαϊσμού στη σύνθεσή τους είναι αρκετά μεγάλο για να μπορείς να σχετιστείς σαν άνθρωπος μαζί τους, με εξαίρεση την ειλικρίνεια της παραδοχής ότι πονάει η αγάπη μάτια μου. Πιο χαρακτηριστικά, στο τέλος τέλος του ρομάντζου ξεκαθαρίζεται, έμμεσα άμεσα, ότι η γκομενίτσα του υποκρίνονταν πως δεν έψαχνε κανέναν όσο έψαχνε τον κατάλληλο και ότι προηγουμένως την έβλεπες μέσα από τα μάτια του άτυχου αγαπησιαρούλη που βρέθηκε στο δρόμο της, τρικ που σε φέρνει μεν τεχνητά κοντά στη θέση του άτυχου, όμως σου δημιουργεί και την υποψία ότι οι έντονες ψεύτικες σκιές από Holly Golightly στην εγωπάθεια της Summer προστέθηκαν μόνο και μόνο σα ψυχρή εμπορική κίνηση, υποψία που γίνεται βεβαιότητα σε ταινία που κυριολεκτικά ζωγραφίζει τις υπόλοιπες καταστάσεις στη διάρκειά της.

Πέρα από τα ρετουσαρίσματα κατ' απαίτηση (φαντάζεσαι) των παραγωγών, και πέρα από κάτι εξίσου φυτευτές ξαφνικές χιουμοράδες που τις προσπερνάς στο γενικότερο πνεύμα αποδόμησης της ωριμότητας (που βάζει, πιο έξυπνα, ανήλικη αδερφή να δίνει συμβουλές στον new century ήρωα που συζητάει τα συναισθήματά του και τις σχέσεις του), στη σκηνοθεσία ο Marc Webb διασκεδάζει εφευρετικά με το έτερο γενικότερο πνεύμα κυνηγητού ονείρων, συνεκτικής αλλά όχι περιεκτικής αφήγησης και nouvelle vague αισθητικής, καταφέρνει να βγάλει φυσικό και αξιολάτρευτο το "πες το με ένα τραγούδι" που νεκρανάστησε με το αζημίωτο η Diablo Cody και ποτέ δεν είχε σταματήσει να σου κουρελιάζει τα νεύρα στα κοινωνικά δίχτυα, μεταμορφώνει το LA σε πόλη με πολιτισμική ιστορία έστω κι αν έτσι αναγκάζεται να το κοιτάει φευγαλέα λοξά (αντί για κατάματα). Όπως θα περίμενες από τους πρωταγωνιστές παύλα indie ήρωες, ο Joseph Gordon-Levitt ολοκληρώνει με επιτυχία ακόμα μια οβιδιακή μεταμόρφωση, η Zooey Deschanel ξαναπαίζει ανεπανάληπτα το ιδιοσυγκρασιακό ανέμελο κορίτσι παρόλο που εδώ θα 'πρεπε κανονικά να θες να τη βάλεις να τρώει τα νύχια των ποδιών της (και τα δικά σου άμα είσαι πολύ ζοχάδας), οι δυο τους ζευγαρώνουν έτσι που σ' έναν αντρίκιο κόσμο θα ήταν η Kate και ο Leo των θηλυκών.