Fish Tank (2009)

Μεγάλη κόρη ανύπαντρης και άνεργης μητέρας, με πλήρη άγνοια του τι σημαίνει θετικό συναίσθημα, χάνει το μπούσουλα όταν στο σπίτι μπαίνει εραστής της μάνας της.Έχοντας να σηκώσει στους ώμους της το βάρος της τεράστιας καλλιτεχνικής αναγνώρισης που συνάντησε με το κινηματογραφικό της ντεμπούτο, το βραβευμένο απ’ την επιτροπή των Κανών, Red Road (2006), η Andrea Arnold, χωρίς χαρακτήρες απ’ το Δόγμα αυτή τη φορά, ακόνισε την τεχνική της, φινίρισε τη μαεστρία της, άλλαξε σελίδα, κι αποφάσισε να... ξαναγυρίσει την ίδια ταινία, μια γενιά πιο κάτω. Με μανιώδες στέγνωμα στα χρώματα, εξαντλητική ακρίβεια στα σκηνικά, άτεγκτη αποφασιστικότητα στην προσέγγισή της και απίστευτη ευστοχία στην επιλογή των ερμηνευτών και την καθοδήγήση τους (ιδίως στην ανατριχιαστικά αποτελεσματική στην ωμότητα και το ρεαλισμό της, ερασιτέχνιδα Katie Jarvis), η Arnold φιλμάρει την μιζέρια, την καταχνιά και την εξαθλίωση της διαλυμένης Βρετανικής υπο-εργατικής τάξης, κεντράροντας το φακό της στην αμείλικτη καταγραφή των ολέθριων αποτελεσμάτων που έχει ή αδιαφορία μιας κυνικής, χυδαίας, ζωώδους γενιάς, στους απογόνους της. Για δύο μακριές κι ατέλειωτες ώρες, η Arnold, πατώντας σε κλασική ιστορία μελοδράματος, στερημένη όμως κι απ’ το μελό κι απ’ το δράμα της, περιγράφει την πλήρη αδυναμία της κόρης μιας ανίκανης για αγάπη μητέρας, να βιώσει οποιουδήποτε είδους θερμό συναίσθημα, εγκλωβισμένη σ’ ένα ασφυκτικό περιβάλλον, που αφήνει να επιβιώσουν μόνο τσουκνίδες και δηλητηριώδεις κισσοί --ούτε καν άγρια, αγκαθωτά τριαντάφυλλα. Χωρίς ν’ αφήσει ούτε υποψία χαραμάδας για ελπίδα, ούτε καν την ελπίδα ότι το μαρτύριο θα τελειώσει έστω και λιώνοντάς σου το κεφάλι, η Arnold σου τρίβει στη μούρη τον ακραίο της φετιχισμό για τον βρετανικό κοινωνικό ρεαλισμό, σε μια εξαιρετικά καλοφτιαγμένη ταινία, με αξιοζήλευτες αξίες παραγωγής, που είχε όμως, απίστευτα περισσότερα πράγματα να πει, όταν την είχε γυρίσει ο Mike Leigh, οι αδερφοί Dardenne ή ακόμα και η Catherine Hardwicke.