The Men Who Stare at Goats (2009)

Δημοσιογράφος που ψάχνει την ιστορία της ζωής του για να εντυπωσιάσει τη γυναίκα του που τον παράτησε, συναντά στο Κουβέιτ πρώην ειδικοδυναμίτη του παραψυχολογικού πολέμου που ψάχνει να ξαναζήσει τις εποχές που κουτούλαγε στους τοίχους προσπαθώντας να περάσει από μέσα. Ακολουθεί εισβολή στο Ιράκ που φταίει για όλα φυσικά.Δεύτερη ταινία φέτος με μπλεγμένο στη παραγωγή τον άντρα που κοίταζε επίμονα γυμνούς δημοσιογράφους να τον παρακαλάνε για φιλιά στη Βενετία, δεύτερη βασισμένη σε βιβλίο βασισμένο σε ιστορία πολύ απίστευτη για να μην είναι αληθινή, δεύτερη που διαλέγει να ξεπλύνει την όποια καυστικότητά της με φωτεινά ξεθωριασμένα χρώματα. Σε αντίθεση με τον Informant! (2009) όμως, οι Κατσίκες (2009) προτιμάνε το σλάπστικ από τις.. πνευματώδεις καταστάσεις και φαίνεται να απομακρύνονται και αρκετά από την ιστορία του Βρετανού Jon Ronson, χρυσώνοντας με καλή και νοσταλγική διάθέση το χάπι των αναμενόμενα τραγικά ιλαρών προσπαθειών του αμερικάνικου στρατού να εκπαιδεύσει σε αρμονία με τις κοσμικές δυνάμεις χίπι τζεντάι βουδιστές καλόγερους πολεμιστές όσο βασάνιζε αιχμαλώτους με τα τραγούδια του Barney του δεινοσαυρούλη. Στη πρώτη του σκηνοθετική δουλειά, ο Grant Heslov, κολλητός του George Clooney και σεναριογράφος του Good Night, and Good Luck. (2005), παίρνει αυτό το μίγμα Τριών Ηρώων (1999) και Τρίου Στούτζες και το αφήνει στη τύχη του, τον Clooney και τον Jeff Bridges σε ότι μάθανε από τους Coen (σε διαφορετικές φυσικά ταινίες), τον Ewan "Obi-Wan" McGregor σε ότι του δίδαξε.. ο George Lucas, τους τράγους σε ότι τους τάισε το παιδί για όλες τις δουλειές, και στηρίζεται (ο Heslov) στο καδράρισμα και το συγχρονισμό των αστείων για να κουβαλήσει τη διάρκεια ανούσια ανάλαφρα και διασκεδαστικά στα δύο τρίτα της. Το τουλάχιστο απρόβλεπτο στη διαδρομή στο Ιράκ και ο αμέριμνος ελευθεριασμός στα φλασμπάκ στα 70s (στα οποία το σενάριο μάλλον σοφά επιμένει περισσότερο) πάνε στο τελευταίο μέρος να επισκεφτούν τη πυραμίδα με το μεγάλο τσάκρα μάτι στον ουρανό, η ιστορία πνίγεται κυριολεκτικά στη μοναδική λύση του LSD για όλους (και της λευτεριάς στα γίδια βεβαίως βεβαίως), κι εσύ αρχίζεις ασυνείδητα να περνάς τον Steven Soderbergh (και τον Informant του) για κάτι παραπάνω από ιδανικό συνδυασμό Ken Loach και Michael Moore.