Micmacs à tire-larigot (2009)

Ο πατέρας του έγινε κομμάτια από νάρκη, τη μάνα του τη μάζεψαν τα άσπρα ανθρωπάκια, και ο Bazil δε μπορεί να φανταστεί τι θα του καρφωθεί στο κεφάλι όσο βλέπει το Big Sleep (1946) στο βιντεοκλάμπ που δουλεύει.Αντίθετα με τα υπόλοιπα επίπονα πονήματα αγάπης του, οι Micmacs (2009) είναι ένα project που ο Jean-Pierre Jeunet έστησε στα γρήγορα όταν αποχώρησε ή τον αποχώρησαν, για οικονομικούς λόγους, από τη μεταφορά του Life of Pi. Από πάνω, μετά από δυο μήνες γυρισμάτων, ο Jamel Debbouze, για τον οποίο είχε γραφτεί η ιστορία, αποφάσισε ότι.. χρειάζονταν διακοπές, και ο Dany Boon ανέλαβε να τον αντικαταστήσει, φυσιολογικά με αρκετές επιφυλάξεις. Το ίδιο φυσιολογικά, η παραγωγή κατέληξε προσπάθεια του δημιουργού να κάνει κάτι διαφορετικό μέσω επιστροφής στα παλιά και κάτι μελετημένα λαϊκό μέσω αυτοσχεδιασμών.

Σα προσπάθεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα λοιπόν, η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο αβρά αδέξιο και το εξοργιστικά καραγκιοζίστικο, χωρίς ποτέ να είναι ξεκάθαρο αν οι παρατηρήσεις των επιστρατευμένων δοκιμαστικών ακροατηρίων την βοήθησαν τελικά στο να βρει ρυθμό ή στο να αποβλακωθεί περισσότερο. Φανερά όμως έχουν επηρρεάσει τον Jeunet των Micmacs οι γενικότερες παρατηρήσεις των ακροατηρίων σε όλη του τη δημιουργική πορεία που ξεκίνησε με το Delicatessen (1991), τη ροή τη μουσκεύει ο ιδρώτας της αγωνίας του να μετριάσει τον ρατσισμό, τον φευγατισμό, τον ασχετομετασυγχροναπροβληματαϊσμό που του προσάψανε, το αποτέλεσμα είναι συνήθως να τα κάνει χειρότερα. Οι μαύροι πάνε κι έρχονται σε ρόλους.. μαύρων, η σχετική προσγείωση της αφήγησης καταλήγει περισπασμός που σε βγάζει από τον κόσμο της και σε βάζει να προσέχεις τον σχεδιασμό στη παραγωγή (τις δυσκολίες στο να βρεθούν αναχρονιστικά σύγχρονα σκηνικά, για παράδειγμα), η απλότητα των χαρακτήρων κάνει υπερβολή το να τους λες μονοδιάστατους (i.e. δεν έχουν ούτε μία διάσταση), ο συνδυασμός νάνων της Χιονάτης και έντεκα του Όσιαν αγνοεί τις συμβάσεις που θα τον έκαναν να λειτουργεί (ή αλλιώς η γυναίκα-λάστιχο περιμένεις μια φορά να σου συστηθεί και μια να χρησιμοποιήσει τη ξεχωριστή ικανότητά της, όχι να σου κάνει τα παπάκια λαστιχένια με την ελαστική ελαστικότητά της), οι φόροι τιμής στη φινέτσα του Tati και του Hergé και του Buster Keaton και του Tex Avery (μεταξύ άλλων) είναι πιο πυκνοί και από gay όργιό τους σε ασανσέρ, οι αυτοαναφορικοί μεταμοντερνισμοί το μόνο που καταφέρνουν είναι να σου θυμίζουν ότι χάνεται η γενική εικόνα όσο χτίζεται (και χτίζεται) το περίτεχνο της εκρηκτικής "κορύφωσης".

Τελικά βέβαια ο Boon καταλαβαίνει ενστικτωδώς τι χρειάζεται να κάνει σε κάθε σκηνή καλύτερα και από τον σκηνοθέτη του, η κάμερα του Tetsuo Nagata εκτελεί υποδειγματικά όλα τα απαιτούμενα αεροπλανικά, το κοινό ήδη από το Τορόντο δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στο Rube Goldberg-ικό του πράματος έστω κι αν η προσέλευσή του δε πλησιάζει τα παλιότερα επίπεδα ακόμα και στη Γαλλία, και η απλησίαστη ιδιοτροπία του Jeunet είναι παρούσα σε βαθμό που απλά να αισθάνεσαι ευτυχισμένος που ξεπέρασε την Audrey Tautou-ική του περίοδο.