Tetro (2009)

Γόνοι οικογένειας καλλιτεχνών Ιταλών μεταναστών στην Αμερική, λύνουν τις δημιουργικές διαφορές τους στο Buenos Aires.Υπήρχε μια φορά και έναν καιρό ένας μεγάλος σκηνοθέτης που ονομαζόταν Francis Ford Coppola. Οπς, περιμένετε ρε, αυτή δεν ήταν η αρχή της κριτικής μου για την προηγούμενη μπαλαφάρα του καλόκαρδου χοντρούλη, το Youth Without Youth (2007)? Κι αυτή δε θα ήταν επίσης η αρχή μου, για το τερατουργικό προπροηγούμενο Jack (1996) αν υπήρχε τότε η εφημερίδα; Ε γιατί να αλλάξω κριτική αφού ο Θεός δεν αλλάζει χούι; Και χωρίς να θέλω να είμαι ασεβής, διαγράφοντας μια τεράστια κινηματογραφική ιστορία, από τους Νονούς και το Αποκάλυψη Τώρα (1979) εώς δεν ξέρω και γω τι, πόσο Θεός δικαιούσαι να είσαι όταν τα τελευταία 20 χρόνια, σε έχει φάει ο πάτος της δημιουργικής μετριότητας και ευγενικά το θέτω; "Θεϊκό" είναι το έργο σου, εσύ όμως, επιμένεις να καλλιεργείς κρασιά, και να εκθρονίζεσαι κάθε φορά που πιάνεις κάμερα στα χέρια. Εν προκειμένω ψηφιακή κι ασπρόμαυρη, για να δείξεις μοντερνιά και λόου μπάτζετ και ανθρωποκεντισμό, με μελό ιστορία γύρω από έναν τυπάκο που βρίσκει στο Μπουένος Άιρες τον ξεκομμένο από την οικογένεια αδελφό του, τον μελαγχολικό ποιητή και συγγραφέα Τέτρο, ανακαλύπτει το μισοτελειωμένο θεατρικό του έργο, αποφασίζει να το ολοκληρώσει και να βγάλει στην επιφάνεια οικογενειακά μυστικά και αγκάθια. Ειλικρινά σας λέω, παρά τις όποιες καλές προθέσεις του Coppola, οι σκηνές με την Carmen Maura και τις βραβεύσεις, είναι σαν να βλέπεις κωμωδία. Κι όχι, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του σκηνοθέτη. Και ναι, σε πιάνει λύπηση από το άλλα ντ’ άλλα χυμαδιό της υπόθεσης, που μοιάζει να υπάρχει μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τα έξοδα ταξιδιού του Coppola στην Αργεντινή. Σαν κακός Almodóvar (που αν μη τι άλλο, ο κακός Almodóvar που είδαμε φέτος, ήταν καλύτερος από αυτό εδώ). Κρίμα.

Το κείμενο είναι του Τάσου Θεοδωρόπουλου και θα δημοσιευτεί τη Κυριακή στο ΘΕΜΑ