Un Prophète (2009)

Δεκαεννιάχρονος Άραβας μεταφέρεται στις αντρικές γαλλικές φυλακές όπου σχεδόν αμέσως βρίσκεται να υπηρετεί και να εξυπηρετεί Κορσικανούς απέναντι στους άπλυτους με τα μούσια που αυτοί φοβούνται.Σε αντίθεση ας πούμε με τη Leonera (2008), o Jacques Audiard δε μπορούσε να κάνει γυρίσματα σε πραγματική φυλακή και έτσι έχτισε τη δικιά του, και κατά παρόμοιο τρόπο δε μπορούσε να βρει ταυτότητα σε όλες τις φυλές και τις θρησκείες μέσα κι έξω από αυτή (τη φανταστική φυλακή) και έτσι τις έκανε χρώματα συμμοριών, καταλήγοντας ουσιαστικά από πολύ νωρίς σε ένα κλειστοφοβικό αντικούκου θρίλερ ενηλικίωσης με ήρωα έναν διορατικό εγκληματία κάπου ανάμεσα στον Tony Montana του Σημαδεμένου (1983) και τον λιγομίλητο καουμπόη του Για Μια Χούφτα Δολάρια (1964).

Ξεκινώντας από τον τίτλο του φιλμ που δε βαρέθηκε να δηλώνει ότι δεν έχει θρησκευτικές προεκτάσεις, ο Audiard παίζει λοιπόν με τους συμβολισμούς και τους κοινούς τόπους, φορτώνοντάς τους αρχικά για να έχει βάθος το φόντο του, και απογυμνώνοντάς τους στη συνέχεια και για να μπορεί να τους χειριστεί και για να μπορείς να διακρίνεις τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά του. Λεπτομέρειες που φυσικά γίνονται πυκνότερες γύρω από το μόνιμο ενδιαφέρον του, την αυτομόρφωση και την αυτοδιαμόρφωση, ξεκινώντας εδώ εσκεμμένα από λευκό χαρτί, αφού πριν τη φυλακή ο χαρακτήρας του Tahar Rahim έχει αχνότατο παρελθόν και ο ίδιος δεν έχει και τίποτα σαφέστερο στη προϋπηρεσία του στην υποκριτική. Πάνω σε ρόλο και ηθοποιό, ο Προφήτης (2009) χτίζει μια μεταφορά απογαλακτισμού, από τη.. σύλληψη μέχρι την απαλλαγή από τη πατρική φιγούρα και την έξοδο στη κοινωνία, με κυριολεκτικά μεταφυσική προέκταση σε κάποια σημεία, με καθαρό, μονότονο και αναπόφευκτο ρυθμό παύλα χτύπο καρδιάς, με καδραρίσματα που τονίζουν το περιορισμένο των χώρων και το προσωπικό των επαφών, και με ένα στιλ αλαφρής ειρωνείας μπιγκμπραδερικών και πριζονμπρεϊκών τηλεπαραγωγών. Κάτω από τις οδηγίες του Audiard που ψοφάει για κάτι τέτοια, ο Rahim γίνεται σιγά σιγά πραγματικός πρωταγωνιστής όσο ο Malik El Djebena που υποδύεται περνάει στη ταινία από το να μαθαίνει να ακούει στο να κουφαίνεται από τους πυροβολισμούς, και από τη παθητική, κατασκοπευτική, απορρόφηση γνώσης στη δράση στις κατάλληλες στιγμές και στην οργάνωση δικιάς του μίνι φατρίας μαζί και κόντρα σε όλες τις υπόλοιπες. Σαν κερασάκι σε μια ξεχωριστή υπερμελετημένη μονομανιακή δημιουργική υπογραφή, οι εκρήξεις ενέργειας που σκηνοθετεί ο Audiard σε όλη τη διάρκεια έχουν μια ρεαλιστική αδεξιότητα παράλληλη στη καρτουνίστικη υπερβολή, γέρνοντας τελικά όπως και όλη η ταινία προς το εθιστικά αξιοπερίεργο παρά προς το συγκλονιστικό.