Ricordi Mi (2009)

Μια γυναίκα ψάχνει άκρη στην αμνησία της, μέσα σε δυο άντρες αντίγραφα.Ένα κλειστό εγκεφαλικό πείραμα που δεν ανοίγεται στιγμή στον θεατή, το Ricordi Mi εξαντλεί τις αρετές του κυρίως στη μοντέρνα κινηματογραφική αισθητική που βάζει ο Ηλίας Κωνσταντακόπουλος στη φωτογραφία, τις θελκτικές ερμηνείες απ’ την Τζήμου και τον Γεωργακόπουλο που μοιάζουν τόσο χαμένοι στον κυκεώνα του σεναρίου όσο σε κάνει κι εσένανε να νιώθεις, αλλά και στο κατόρθωμα του Αλέξη Πεζά να δώσει ρυθμό στην ιντριγκαδόρικη, αφαιρετική αφήγηση της Θεοδωράκη, που σε προκαλεί να μπεις μέσα να βγάλεις την άκρη, αλλά σε αντίθεση με ταινίες όπως το Memento (2000), ας πούμε, ή και τα αβανγκαρντίστικα μιξαρίσματα του Kieslowski και του Bergmann, ετούτη η περίπτωση αποδεικνύεται μάλλον κούφια, ή τέλος πάντων επιφανειακή, στην προσπάθειά της να αποτυπώσει την ζάλη και την παραζάλη της ζωής και της αγάπης και του έρωτα και των στιγμών που, αν τις βάλεις μαζί, φτιάχνουν το κολάζ της ουσίας της ύπαρξης. Δίχως πλήρεις χαρακτήρες να αποδώσουν, η Τζήμου καταφεύγει σε μανιερίστικες τσαχπινιές που παίζει στα δαχτυλάκια της, κι ο Γεωργακόπουλος βασισμένος κυρίως σε στιλιστικές διαφοροποιήσεις, χτίζει δυο κόντρα εκδοχές του ενός ανθρώπου, σιγοντάροντας την συμπρωταγωνίστριά του στην παρουσίαση δυο δυνατών ερμηνευτικών αποδόσεων, δεδομένου του υψηλού δείκτη δυσκολίας τους. Όμως από μόνοι τους, δεν φτάνουν για να βάλουν ψαχνό σε μια ταινία που όλο σου το υπόσχεται κι όλο σου το κρύβει, και σε βγάζει από την αίθουσα με επιβεβαιωμένη (πάλι) την υποψία ότι, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν ταινίες σ’ αυτή τη χώρα, έναν σεναριογράφο αν έβρισκαν, θα βλέπαμε ωραία πράγματα.