Wendy and Lucy (2008)

Κορίτσι, σκυλίτσα και Accord του '88 κάνουν στάση σε πόλη του Oregon, στο ταξίδι τους από την Indiana στην Alasca όπου "χρειάζονται ανθρώπους".Τα downers είναι σεβαστή κινηματογραφική άποψη όπως λέει κι ο Gus Van Sant, και αυτή (την άποψη) επανέλαβε μετά το Old Joy (2006) της και στο Wendy and Lucy (2008) η Kelly Reichardt, κάνοντας ακόμα ένα εντυπωσιακό για τα μέτρα του γύρο της χαμηλού προϋπολογισμού indie σκηνής με τη στήριξη αρκετών σχετικών ανθρώπων στη παραγωγή, από Larry Fessenden μέχρι Todd Haynes. Ο βαθύς μινιμαλισμός της Reichardt δε σου αφήνει και πολλές αφορμές να τη ψέξεις αλλά ούτε έχει δώσει ακριβώς δείγματα υψηλόφρονων επιδιώξεων, και κάπως έτσι η Wendy της αφήνεται στα μάτια σου χωρίς παρελθόν να τη κρίνεις στη περίσταση όπως κάνουν και οι υπόλοιποι χαρακτήρες της αφήγησης, όσο σου γυρνάει συχνά πυκνά τη πλάτη στο τέλος πλάνων που από τη γωνία της κάμερας στο ξεκίνημά τους σε έχουν προϊδεάσει (για τη κατάληξη). Η απόγνωση και η έμπρακτη αποθάρρυνση που συναντάει συνήθως κανείς στα ταξίδια αυτογνωσίας μοιάζει κάπως αδέξια συσσωρευμένη (ειδικά στο πρόσωπο ενός πιτσιρικά υπαλλήλου σε σουπερμάρκετ), και οι αντιδράσεις της ηρωίδας περισσότερο διευκολυντικά (για τη ροή) παρά χαρακτηριστικά (για.. τον χαρακτήρα της) κατατονικές, όμως το σενάριο φροντίζει συνήθως να επανορθώνει για τις αμαρτίες του και η Reichardt οπτικοποιεί τις εξομολογήσεις με φαρδιά αραιά κάδρα για να τονίζει τις αποστάσεις και τις λεπτομέρειες που μπορεί και να μην ήταν εμφανείς (πιο χαρακτηριστικά και πάλι στο encore του πιτσιρικά). Η Michelle Williams όχι μόνο καταφέρνει το σπανιότατο, να ζωντανεύει χωρίς λόγια ότι συναίσθημα περιγράφουν μεγάλες λέξεις σε κόλλες χαρτί, αλλά εξαφανίζει και τον ελέφαντα από το δωμάτιο, πείθοντάς σε ότι μια μικρή τόσο.. συμπαθητική και μοναχούλα έχει συνηθίσει να της φέρονται όλοι έτσι και μόνο όπως της φέρονται.