Ο Διαχειριστής (2009)

Πενηντάρης οικογενειάρχης φουκαράς, μπλέκει με την αποχέτευση της πολυκατοικίας της μάνας του, αναλαμβάνει τη διαχείριση και χάνει τ’ αυγά και τα πασχάλια με πιτσιρίκα που του πουλάει δέντρα και του κλέβει την καρδιά, κάνοντάς τον να ξεχάσει ότι έχει και μια οικογένεια που αγαπάει, κι ας τη βαριέται.Κρίση μέσης ηλικίας, ιστορία νούμερο διακόσες πενήντα χιλιάδες εξακόσα τριάντα οκτώ, με μπόλικα στοιχεία αυτοβιογραφικής προέλευσης και κάργα στοιχεία οικογενειακής συμμετοχής, στην τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Περικλή Χούρσογλου, ανθρώπου με αποδεδειγμένες ευαισθησίες και προσωπικές, και κινηματογραφικές, και ιστορία στο χώρο ως δάσκαλος και σύμβουλος και μαθητής και θιασώτης των τεχνικών και των αντιλήψεών του, ο οποίος στον Διαχειριστή μεταφέρει την ανάγκη του να εικονογραφήσει την αλήθεια των συναισθημάτων που προσπαθεί να παγιδεύσει σε καρέ, και στο μεγαλύτερο βαθμό το πετυχαίνει. Εμποτίζει στην ταινία του το κενό και την απόγνωση και την πείνα που προκαλεί στον ήρωά του το συναισθηματικό μούδιασμα που νιώθει τυπικά ο άνθρωπος στην ηλικία εκείνη που έχει τελειώσει το βιολογικό του κύκλο και καλείται απλά να τον διαχειριστεί, μέχρι ν’ αποχαιρετίσει τ’ αποτελέσματά του (βλ. τα κουτσούβελά του) και χάνει τα πατήματά του, όταν συνειδητοποιεί ασυνείδητα, ότι το μόνο που του μένει μετά, είναι να περιμένει να του καεί η λάμπα.

Τα ατσάλινα δίχτυα της Ελληνίδας μάνας και το πέπλο μπούρδας που ρίχνει πάνω στα μάτια του γιου για να μη δει τις ατέλειες στο εικόνισμα που του έχει παρουσιάσει πως είναι η ίδια, και καταφέρει να την εξανθρωπίσει αυτός, κάνουν επίσης την εμφάνισή τους στην ιστορία περαστικά, για να οδηγήσουν το νήμα της δεύτερης αφήγησης κυρίως στην σχέση του γιου με την ειδωλοποίηση ή/και δαιμονοποίηση του πατέρα και την ανάγκη του να τον αντικαταστήσει ή/και εξαφανίσει, σ’ ένα μεστό δείγμα μελετημένης ακαδημαϊκής κινηματογραφικής εξιστόρησης, που αφήνει ψυχρό τον δέκτη της, ακριβώς λόγω της μουχλιασμένης γλώσσας και της τυποποιημένης ευφράδειας με την οποία αφηγείται μια ιστορία ούτε ιδιαίτερα πρωτότυπη, ούτε ιδιαίτερα ανατρεπτική, ούτε ιδιαίτερα δηκτική, ούτε ιδιαίτερα καυστική. Φιλότιμη και ειλικρινής, έχει πράγματα να σου πει, αν έχεις όρεξη να τ’ ακούσεις, κι ακόμη περισσότερο αν είσαι στη φάση να ταυτιστείς, αλλά η ιστορία της είναι πολύ συγκεκριμένη και δύσκαμπτη για να μπορέσεις να την πας πουθενά παραπέρα.