Άλλος Δρόμος δεν Υπήρχε (2009)

Αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού, έκαναν σπίτι τους τα αφιλόξενα βουνά της Κρήτης μετά τη λήξη του Εμφυλίου.Βασισμένος στο κι εμπνευσμένος απ’ το ομότιτλο βιβλίο του Νίκου και της Αργυρούς Κοκοβλή, ο Σταύρος Ψυλλάκης ανατρέχει στο παρελθόν της ιδιαίτερης πατρίδας του, για να εξερευνήσει και να αναδείξει μια άγνωστη πτυχή της γνωστής μαύρης σελίδας της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, μέσα απ’ τις αναμνήσεις των τεσσάρων επιζώντων της περιόδου αμέσως μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, που έστειλε τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, επικηρυγμένους απ’ τους νικητές του Εθνικού, και κυνηγημένους απ’ το καθεστώς που έφεραν, να κρυφτούν στα βουνά της Κρήτης και να επιβιώσουν με όπλα τους την υπομονή, την πίστη στο Κόμμα και τη σοφία του, τα λιγοστά εφόδια και τις όποιες διευκολύνσεις μπορούσαν να τους παράσχουν οι εξίσου φοβισμένοι συμπαθούντες των τριγύρω χωριών και τη δική τους συντροφικότητα και αλληλοϋποστήριξη. Με οδηγούς τους τέσσερις μοναδικούς ακόμη εν ζωή επιζώντες που μπόρεσε να βρει, ο Ψυλλάκης στήνει ένα διαφωτιστικό οδοιπορικό στους τόπους που περπάτησαν , τις γούβες και τα βράχια που τους έκρυψαν, τα βάτα που τους έγδαραν, τα ανέκδοτα των διαδρομών και τους μύθους που γέννησαν, και την εικόνα της ζοφερής εποχής που βοηθούν να δημιουργηθεί, οι αναμνήσεις κι οι εξιστορήσεις τόσο των ίδιων, όσο και άλλων επιζώντων εκείνων των καιρών και των περιοχών, αλλά και οι ιστορίες που πέρασαν από ανθρώπους που χάθηκαν, στους απογόνους που άφησαν πίσω να θυμούνται. Η ματιά του Ψυλλάκη περιορίζεται στην γωνία της συγκεκριμένης οπτικής και μέσα σ’ αυτά τα όρια είναι όσο πιο πλήρης θα μπορούσες να την περιμένεις, τα γεγονότα όμως έχουν περισσότερες από μία πλευρές και παρά την εγγενή δυσκολία του να παρουσιαστούν, παραμένουν πανταχού απούσες από αυτό το βραβευμένο ως Καλύτερη Ταινία στο περασμένο Φεστιβάλ της Χαλκίδας ντοκιμαντέρ, που παρ’ όλα αυτά, είναι σημαντικό ντοκουμέντο μιας απ’ τις πιο ταραγμένες εποχές του τόπου μας και λειτουργεί αξιοζήλευτα εμπνευστικά, για το μέγεθος της ψυχής του ανθρώπου, τις αντοχές που μπορεί να επιδείξει και τις αρετές που μπορούν να αναδείξουν απ’ τα βάθη της οι κακουχίες. Και πάνω απ’ όλα, δεν παύει να είναι ένα συγκινητικό πορτραίτο της μυθικής κρητικής λεβεντιάς, την οποία υμνεί και το ίδιο και οι ήρωές του.