Bakjwi (2009)

Ιερέας κολλάει βαμπιρισμό σε ιεραποστολή και χάνει την ψυχή του γεμίζοντας το στομάχι του με αίμα.Μια εναλλακτική προσέγγιση στους βαμπιρικούς μύθους ψάχνει ο σκηνοθέτης του Οldboy (2003) και της υπόλοιπης τριλογίας της εκδίκησης και αντλώντας έμπνευση απ’ την Thérèse Raquin του Émile Zola για μια νεαρή ομορφούλα που ζει τη δυστυχία του να παντρευτεί από ανάγκη τον αχαΐρευτο βλακάκο πρωτοξάδερφό της και να περάσει το γάμο της στο σπίτι της πεθεράς της, ο Park Chan-wook επιστρέφει στην εκστατική στιλιστική σκηνοθεσία του, προσφέροντας εικαστικό μεγαλείο σ’ ένα δίωρο (και βάλε) έπος οπερετικής σκηνοθετικής βιρτουοζιτέ, που βρίθει σκηνών άξιων απομνημόνευσης ως σπάνια σημεία συγκερασμού του σύμπαντος του σινεμά μ’ αυτό της υψηλής αισθητικής στη σύνθεση και την εικονοπλασία. Όμως η ασυμβίβαστη εικονολατρία του πανίκανου ακριβώς σ’ αυτό, Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη, ρουφάει το αίμα και τον αέρα κι από ‘σένα κι απ’ το στόρι του, που αφήνεται να παραπαίει ανοικονόμητο κι ασπόνδυλο, σε ρυθμούς οριακά εξαντλητικής νωχελικότητας, και αποδυναμώνει το τσούξιμο στιγμών δραματικής κορύφωσης, που θα μπορούσαν να αφήσουν πάνω σου σημάδια εφάμιλλα των εκρήξεων της εικονικής ταινίας που έκανε ογκόλιθο του κινηματογραφικού στερεώματος τον σκηνοθέτη, αν δεν χρειαζόταν να κολυμπήσεις μαζί του μέσα από τόσο μεγάλους ωκεανούς σούπας μέχρι να τα φτάσεις.