Brooklyn's Finest (2009)

Στο αστυνομικό τμήμα του Brooklyn, άλλος είναι τόσο καιρό μυστικός που έχει διχασμένη ταυτότητα, άλλος είναι τόσο καιρό στο σώμα που έχει κάνει κομμάτια τη δική του, και τρίτος γίνεται κομμάτια ανάμεσα στον όρκο του και τις ανάγκες της οικογένειάς του.Είναι πρακτικά αδύνατο να κρίνεις τους Finest του Antoine Fuqua χωρίς να έχεις δει την εκδοχή που παρουσίασε πέρσι στο Sundance ή να έχεις διαβάσει έστω το πρωτότυπο σενάριο, ώστε να ξέρεις αν θα πρέπει να αποδώσεις τα χοροπηδήματα στη λογική και τα κλισεδιάρικα υπονοούμενα σε πραγματική πρόθεση παύλα ανικανότητα ή στη τελειοποίηση από το Hollywood του μηχανισμού κονσερβοποίησης κάθε ιδέας στα μέτρα πανηλίθιου κοινού με σύνδρομο ελλειμματικής προσοχής και πελώρια λαχτάρα για το νεσκουίκ του ανάλαφρου τέλους. Το σίγουρο είναι ότι η μια από τις αλά Crash (2004) γκρίζες ιστορίες γέρνει τελικά ανεπανόρθωτα προς το straight-to-DVD πρόσφατο επίπεδο του Wesley Snipes, παρασέρνοντας και τον μέχρι τώρα άψογο στις επιλογές του Don Cheadle σε κάτι τόσο κενό, ασυνάρτητο, κοκορίστικο και κυρίως ψόφιο, όσο και το hip hop στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας (και ακόμα φυσικά). Η δεύτερη ιστορία, με πρωταγωνιστή τον Richard Gere, υποφέρει ελάχιστα από ασυνάφειες αλλά αρκετά από το σχετικά περιορισμένο ($20Μ) του προϋπολογισμού, ξεκινώντας από την ίδια την επιλογή ηθοποιού, που δε καταφέρνει να βγάλει ικανοποιητικά όλες τις σκηνές με τη μια και μοναδική του έκφραση, ειδικά την εισαγωγική στην οποία μοιάζει να ξυπνάει, να κοπανάει ουισκάκι αντί για γάλα, και να βάζει το μπιστόλι του στο στόμα ο.. Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν (1982), κομπλέ με κόντρα ξύρισμα. Έτσι, στη τρίτη και τελευταία, ο Ethan Hawke μοιάζει τόσο οσκαρικός όσο και στο Training Day (2001) μόνο από τις συγκρίσεις, αλλά επιπλέον προσεγγίζει τέλεια τη γενικότερη θεματική ηρώων που ζυγίζουν την εμπειρία τους, τις ηθικές τους υποχρεώσεις και τη δυναμική της στιγμής, χωρίς να αποφεύγουν να τους τραβάει η τελευταία στο σκοτάδι σα τη γκόμενα στο τέλος του [REC] (2007). Η τρίτη ιστορία δίνει αφηγηματικά την ευκαιρία στον Fuqua να ξεδιπλώσει και την εκπληκτική του ευχέρεια σε blitzkriegοειδείς βάρβαρες ματοβαμμένες σκηνές, ευχέρεια που μοιάζει κι αυτή κάπως να λογοκρίθηκε συνολικά, ενώ γενικότερα, οι Brooklyn's Finest (2009) το πιθανότερο είναι να είχαν αυτό που λέμε δημιουργικό όραμα (ο σεναριογράφος τρίφτηκε κι αυτός σε μια από τις ελάχιστες σχετικά ασυμβίβαστες σειρές της προηγούμενης δεκαετίας, το Sleeper Cell) αλλά να μισοπνίγηκαν από τις οικονομικές συγκυρίες, το απαιτητικά βλακαδερό κοινό και τους απαιτητικότερα ποζέρηδες κριτικούς της εποχής.