Youth in Revolt (2009)

Αγάμητος μικρός ερωτεύεται γαμημένη μικρή και φυσικά χρειάζεται να αποκτήσει μερικές ακόμα προσωπικότητες, τουλάχιστο μια γαλλική μπρουτάλ και μια ιταλική τραβεστί, για να την ικανοποιήσει και να τον ικανοποιήσει.Δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν η πάλη του Hollywood με τη τρίτομη νουβέλα του C.D. Payne δεν είχε ακόμα ξεθωριάσει μαζί με την ίδια τη νουβέλα και όλα τα 90s, το Youth in Revolt (2009) θα στόχευε σε cult status ανάμεσα σε Fight Club (1999) και Donnie Darko (2001). Δέκα χρόνια αργότερα θα περίμενες από τη παραγωγή κάτι πιο ενημερωμένο, όμως, από το all-star indie cast ακόμα, είναι φανερό πως οι προθέσεις της παραμένουν οι ίδιες, παρόλο που ας πούμε το South Park έχει μπει από τη προηγούμενη βδομάδα στη 14η σεζόν (κατά σύμπτωση με σεξομανιακό επεισόδιο) κάνοντας τον κυνικό και μόνιμα γκαβλωμένο 14χρονο Nick Twisp σαφώς υπερήλικο αγαθό παλιοσυντηρητικούρη. Και σίγουρα τέτοιες (cult) φιλοδοξίες δε μπορούν να τις βοηθήσουν ούτε τα σαφέστατα τριτοηλικιακά πια nouvelle vague είδωλα του μικρού Nick, ούτε η ασάφεια στη χρονιά που διαδραματίζονται τα γεγονότα της κινηματογραφικής μεταφοράς του, ούτε βέβαια η απόφαση να γίνει και 16χρονος από πάνω, για να προκαλεί ακόμα.. λιγότερο και να πλησιάζει στην ηλικία του Michael Cera. Ασαφείς με τάση στην εξυπηρέτηση πρακτικών αναγκών είναι γενικότερα και οι προθέσεις του σεναρίου, το πρώτο τόξο του είναι υποδειγματικό στο στήσιμο quest ανδροπρέπειας για ιδιοσυγκρασιακό νεανία, από κει και πέρα τα βιβλία προφανώς αρκούνταν στο να συντηρούν επεισοδιακά το ενδιαφέρον σου και ο Gustin Nash προφανέστερα αρκείται στο να κόβει χωρίς να προσθέτει ή να προσαρμόζει. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από βινιέτες, άλλοτε υπερ-ρεαλιστικές (η Portia Doubleday εξηγεί με συγκλονιστική φυσικότητα τη φυσικότητα του να έχεις σηκωμάρες όταν τη καβαλάς) και άλλοτε σουρεαλιστικές (κομπλέ με μαγικά μανιτάρια), τις οποίες ο Miguel Arteta χειρίζεται ευτυχώς με εκπληκτική άνεση, στο σωστό τόνο του ψυλλιασμένου μαυροσχολιασμού και με προσοχή σε φευγαλέες λεπτομέρειες (σα τον μικρό να αγκομαχάει την ώρα που το alter ego του κάνει κύκλους γύρω του, καπνίζοντας), μια άνεση που σου φαίνεται εκπληκτικότερη όταν συνειδητοποιείς πως ο Nash τον έχει φορτώσει (τον Arteta) με διαλόγους, ενίοτε εντελώς.. γραπτούς, ξεσηκωμένους αυτολεξεί από το πρωτότυπο. Δύσκολα φαντάζεσαι αυτή την ακηδή επαναστατικότητα και τη βρομιάρικη διστακτικότητα να περπατάει, αν δεν έχεις πάρει γενναίες δόσεις από τον πρωταγωνιστή της ή αν τις έχεις πάρει και δεν έχεις τη γενναιότητα να τις αντέξεις πια, παρολαυτά.