Fantastic Mr. Fox (2009)

Αλεπούδος παραδίνεται στη συναρπαγή του κλεφτοκοτισμού παρόλο που έχει πια παιδιά να θρέψει. Οι κτηνοτρόφοι της γειτονιάς του αποτυγχάνουν να τον συμμεριστούν.Σκηνοθετημένος απομακρυσμένα, κυριολεκτικά δι' αλληλογραφίας, ο Απίθανος Κύριος Φοξ (2009) υποφέρει παρολαυτά από την υπερβολική.. παρουσία του Wes Anderson και την ολοένα και πιο μανιακή προσοχή του τελευταίου στο auteur-ικόν της υπογραφής του, με πρώτο στα βάσανα το μεταφερόμενο παραμύθι, το οποίο στη καλύτερη μπορείς να πεις ότι Tenenbaum-οποιήθηκε τόσο επιμελημένα ώστε να διακρίνεις, χωρίς καν να έχεις διαβάσει το πρωτότυπο, τι είναι Anderson και τι έχει μείνει από Roald Dahl. Στη χειρότερη βέβαια μπορείς να πεις ότι ο απίθανος κύριος Wes κόλλησε άτακτα ότι ξηρό χιούμορ και διάλογο με τη κάμερα είχε κόψει από προηγούμενες ιστορίες του ως πολύ απεικασματικό για ζωντανούς χαρακτήρες, σε μια σειρά από ανακόλουθα αποσυνδεδεμένα σκετσάκια που σχετίζονται με το παραμύθι μόνο στη.. πονηριά, και που σε εμπλέκουν όσο και τοπίο με κατσαρίδες μετά από πυρηνική καταστροφή. Χωρίς να τον συνδέεις με τον George Clooney που του δίνει φωνή, ο Mr. Fox είναι απλά μια φιγούρα που πάει πέρα δώθε υπακούοντας στους νοσταλγικά αδέξιους νόμους της σταματημένης κίνησης (και αψηφώντας για παράδειγμα τη βαρύτητα ή οποιαδήποτε άλλη φυσική αρχή), δικό του χαρακτήρα δεν έχει, και άλλες προσωπικότητες δεν υπάρχουν, μιας και οι υπόλοιποι του φωνητικού καστ κάνουν πιο επαγγελματική δουλειά και δε τους αναγνωρίζεις. Οι προσπάθειες που κάνει ο Anderson να δώσει ψυχή στα ζωντανά του είναι τεχνικές, με καδραρίσματα και εστιάσεις που παραπέμπουν κατευθείαν σε εικονικούς ήρωες του Tarantino και του De Palma (και με όλα τα indie ακούσματά του να παρελάζουν στο φόντο ως συνήθως), όμως το μόνο που καταφέρνει είναι σε αρκετές σκηνές να κρύβει την όποια δουλειά στο animation (απομακρύνοντας τόσο τη κάμερα που αυτό θα μπορούσε να είναι και προσχολικό, ας πούμε) και σε άλλες σκηνές να φανερώνει την ακεφιά σε ότι έχει να κάνει με κλασικό. Η διασκευή της παιδικής νουβέλας δεν έχει στόχο να την εκσυγχρονίσει ή να τη κάνει διαχρονικότερη, ίσα ίσα στοχεύει να της προσθέσει μερικές και συγκεκριμένες δεκαετίες και εμπειρίες στη καμπούρα ώστε να μπορείς να την αποκρυπτογραφήσεις αν τις μοιράζεσαι. Για να κάνεις τον βετεράνο hipster σε παιδιά του δημοτικού, υποθέτω.